Kolejny problem komunikacyjny obserwujemy już w samej rodzinie Torres-Thompsonów i mam na myśli zarówno małżonków, jak i dzieci z nieco rozbuchaną wyobraźnią (wpływ książek czytanych pod bardzo pozorną kontrolą matki). Wszystko, co wydarzyło się miedzy tymi ludźmi jest wynikiem nieporozumień, braku komunikacji i zamknięciu się w jakichś społeczno-domowych rolach jak w domkach, w których nawet nie otwiera się okien. W tej rodzinie każdy jest sam, choć Maureen zdaje się być wręcz nadopiekuńcza.

Nie zamierzam rozpisywać się na temat relacji społecznych między Meksykanami a obywatelami USA, ani na temat sytuacji emigrantów. Nigdy nie zgłębiałam mocniej tego tematu a zarys wiedzy, którą mam, nie upoważnia mnie do oceny prawdziwości lub zafałszowania problemu. Jednak podobnie jak Tobar, rzecz nakreśla Wayne Kramer w filmie pt. „Crossing Over” (polski tytuł może nieco zmylić – „Ścigani”). Co nieco zdradza też Chris Weitz w filmie „Lepsze życie”. Tło (tania meksykańska siła robocza w Ameryce) jest o tyle istotne, że to podmuch tego z pozoru tylko drugiego planu wprawia w ruch bohaterów, pobudza ich do działania, podszeptuje im rozwiązania. Relacje społeczne to pierwsza przyczyna nieporozumień, „niezachodzącej komunikacji” z której wynika fabuła. Drugą, jak już wspomniałam, jest pewne zamknięcie się w rolach, w przeznaczeniu, w rutynie dnia, w pewnym wybranym rodzaju życia, z błędnym odgórnym założeniem jakoby był nieodwracalny i niezmienialny. Bohaterowie zdają się nie być siebie ciekawi, ani ciekawi obcych światów. Korzystają tylko z własnego punktu widzenia, brak im empatii, zatrzasków którymi mogliby się spiąć tworząc jakąś całość przynajmniej na określony odcinek czasu. Są pełni uprzedzeń i pogardy przed nieznanym, innym, jakby chcieli utwierdzić się jeszcze mocniej w swoim losie, niezależnie od tego, która jego strona (dobra czy zła) przypadła im w udziale.

Nie wspomniałam jak dotąd o fabule ale nie sądzę aby to było konieczne, bo opisana przez Tobara historia jest tylko rezultatem sytuacji, w jakiej żyją bohaterowie. Nie mniej trudno nie zauważyć, że dzięki temu deprecjonowanemu przeze mnie aspektowi książki, trudno się oderwać od lektury.

Monika Stocka