Akcent w „Bezgrzesznej” zdecydowanie przesuwa się ze strony romansowej na techniczną. Carriger, zwolniona z obowiązku wprowadzenia czytelnika w opisywany świat, zyskała możliwość wyeksponowania steampunkowych klimatów serii. W powieści aż roi się więc od rozmaitych wynalazków, do których należą między innymi kolejka górska, ornitopter i wspomniane już biedronki.

Akcja tej części zdecydowanie przyspiesza w porównaniu do dwóch poprzednich tomów – autorka zgrabnie przeplata historię podróży Alexii i zmagania profesora Lyalla usiłującego zapanować nad sforą wilkołaków, pijanym z rozpaczy alfą i zaginięciem lorda Akeldamy, jedynego wampira, który mógłby pomóc lady Maccon w jej kłopotach.

Podobnie jak w poprzednich częściach, seria nie została pozbawiona charakterystycznego dla autorki humoru. Ironiczne podejście Alexii do kwestii dzieciofeleru, jak nazywa przyszłego potomka pozwoliło uciec od patosu i ckliwości, które zupełnie nie pasowałyby do wizerunku tej postaci. Odrobina lukru wkradła się co prawda do zakończenia, można to jednak autorce wybaczyć.

Nie zabrakło również szczególnego klimatu wiktoriańskiej Anglii. Autorka dość swobodnie wykorzystuje rozmaite elementy dziewiętnastowiecznej obyczajowości. Sama Alexia nie jest bohaterką szczególnie typową dla swoich czasów, to samo dotyczy madame Lefoux, która w tej części dość odważnie okazuje lady Maccon swoje uczucia. Mimo to, ilość drobiazgowych opisów strojów obu pań, proszonych herbatek i kapeluszy z pewnością usatysfakcjonuje wszystkich tych, którzy, podobnie jak sama autorka, należą do fanów dziewiętnastowiecznej Anglii.

Gail Carriger udowadnia „Bezgrzeszną”, iż nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa w kwestii istot nadprzyrodzonych – koncepcja „pożeracza dusz” otwiera całkiem nowe, interesujące perspektywy dla przyszłych tomów „Protektoratu Parasola”.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz