Czarownica otwiera korowód strachów, składający się z dziesięciu przerażających postaci. Teoretycznie przerażających, bo jak wynika z książki, daleko im do strasznych pierwowzorów. Marysia jest niezbyt urodziwa, ale w przypadku czarownicy to akurat atut. I na tym kończą się podobieństwa do wiedźm znanych z klasycznych bajek, bo Marysia jest jakaś nieogarnięta. Albo raczej nierozgarnięta.

Wydawnictwo TAKO otworzyło skrzynkę z potworami, wzorując się chyba na mitycznej puszce Pandory. Z puszki wyleciały różne nieszczęścia, podobnie jak z wydawniczej skrzynki. Bo okazuje się, że te potwory też są trapione przez różne nieszczęścia. My się ich boimy, a one muszą pokonać swoje własne lęki. Książki z serii „Skrzynka Potworów” odczarowują złe legendy, jakimi owiane są wszelkiej maści potwory. Chociaż czarownica wygląd ma nieszczególny, okazuje się wcale nie taka groźna, raczej ciamajdowata i nieporadna. Aż żal patrzeć jak psuje sobie złą reputację.

Dość upiorne a przy tym zachwycające i klimatyczne są za to ilustracje. Ich autorem jest Oscar T. Perez. Użył przybrudzonych kolorów, zadbał o detale – przyjrzyjcie się dobrze kieszeni przy płaszczu Marysi. Na końcu książki umieścił charakterystykę głównej bohaterki wraz z opisem typowego dla czarownic zestawu gadżetów. Na jego autorskiej stronie (oscartperezilustracion.blogspot.com) można obejrzeć m.in. „Czarownicę” w wersji animowanej.

Historia Marysi rozgrywa się gdzieś na pograniczu świata baśni i rzeczywistości. Niewymuszony humor i absurdalne dialogi (np. rozmowa w sklepie rzeźnika o króliku) są wytworem wyobraźni Enrica Llucha. Bliżej nieznany w Polsce hiszpański pisarz jest autorem niemalże sześćdziesięciu książek dla dzieci i młodzieży (www.enriclluch.com), tłumaczonych na angielski, francuski, niemiecki, portugalski, chiński, japoński, wszystkie języki regionalne Hiszpanii oraz opublikowanych w alfabecie Braille’a.

Potworna seria jest wydana w poręcznym formacie zeszytowym, składa się z dziesięciu części, a raczej potworów: jest wśród nich m.in. „Dziad z workiem”, „Zombi” czy „Mumia”. Lubimy się bać, choć nie wszystkim dzieciom te bajki przypadną do gustu, podobnie jak nie dla wszystkich są baśnie braci Grimm. Wiele zależy od wyczucia dorosłych, bo Enric Lluch napisał je z myślą o tych czytelnikach, którzy mają mocne nerwy. Ale wizerunki tych potworów znacznie odbiegają od stereotypowego wyobrażenia na ich temat, więc wychodzi na to, że strach ma wielkie oczy, ale mało mocy.

Magdalena Świtała