Bear Grylls jest synonimem słowa „survival”. W pełni zasłużył na to porównanie swoimi wyczynami i osiągnięciami, udowadniając, że człowiek potrafi przetrwać w prawie każdej sytuacji. Niepowtarzalny klimat survivalu towarzyszy czytelnikowi już od pierwszych stron książki. Podniecające niebezpieczeństwo jest siłą napędową recenzowanej lektury, a niesamowity sposób przedstawienia surowego i barbarzyńskiego oceanu, zapiera dech w piersiach w sposób niemożliwy do opisania. Zdawać by się mogło, że opisując ocean jako żywioł, literaci mają bardzo ograniczone możliwości przedstawienia jego wyglądu i  drapieżnej natury. Bo o czym tu pisać? Z każdej strony łódź otacza błękitne pustkowie, które jest niezmienne od milion lat. Bearowi Gryllsowi udało się jednak opisać ten krajobraz w tak realistyczny sposób, że  nieprzerwanie odnosiłem wrażenie przeniesienia się na sam środek oceanu, gdzie wraz z podróżnikami zmagałem się z ciągłą wilgocią i przemarznięciem. Prawdziwości opowieści dodają spisane nagrania dyktafonowe autora publikacji, które pełne są intymnych i wzruszających refleksji. Pikanterii dorzucają przemyślane i adekwatne do sytuacji cytaty z innych dzieł literackich oraz przysłowia i powiedzenia ludowe. Jest to doskonały przykład, jak proste słowa mogą podnieść człowieka na duchu w chwilach zwątpienia i wyniszczenia emocjonalnego.

Pomysł pokonania Oceanu Atlantyckiego w malutkiej, odkrytej łodzi musiał zrodzić się w umyśle człowieka szalonego i niebywale lekkomyślnego. Pięcioosobowa ekipa porzuciła swoje rodziny, przyjaciół i znajomych na rzecz zachcianki, a jedynym, co mogli im zagwarantować, to to, że postarają się przeżyć i wrócić z jak najmniejszymi obrażeniami. Każdy człowiek ma swoje własne priorytety i nie mnie oceniać moralne kontrowersje tej wyprawy. Niemniej jednak, warto w tym miejscu zaznaczyć, że ogólny powód całego przedsięwzięcia został opisany bardzo nieprecyzyjnie i mętnie, przez co czytelnicy mogą przeżywać podobne wewnętrzne rozterki, co autor recenzji.

=13pxKsiążkę czyta się niebywale szybko i przyjemnie, gdyż historia w niej przedstawiona jest opowieścią prawdziwą i obfitującą w bardzo dramatyczne przeżycia ekipy ekspedycyjnej. Jednakże, o ile poprzednia publikacja Gryllsa (Pokonać Everest) przezwyciężyła mój wstręt do zimy i „białego szaleństwa”, to recenzowana książka zniechęciła mnie do wodnych wycieczek na bardzo długi czas. Uświadomiłem sobie bowiem, że z tak potężnym żywiołem lepiej jest żyć w zgodzie i na odległość. Cieszę się zatem, że z wodą obcuję tylko pod prysznicem.

Damian Hejmanowski