Kraj się zjednoczył, jednak życie Michaela Rittera, trzydziestoletniego nauczyciela angielskiego, legło w gruzach. Rozpad małżeństwa, zwolnienie z pracy (oraz kilka innych przykrych skutków przynależności do partii komunistycznej), wreszcie śmierć matki, właściwie jedynej naprawdę bliskiej mu osoby. W dodatku nasz bohater dowiaduje się, że człowiek, którego uważał za ojca wcale tym ojcem nie jest. Całą prawdę odkryć ma przed nim pastor Bruck. Michael wyrusza więc na poszukiwanie… Czy dowie się, kim tak naprawdę jest? Czy podróż w lata 60. w Niemczech Wschodnich rządzonych przez Stasi przyniesie odpowiedź? Czy też skomplikuje życie Michaela jeszcze bardziej? Pewne jest tylko jedno – w ciemnych zakamarkach ulic i jeszcze ciemniejszych zakamarkach duszy bohatera czai się wiele niebezpieczeństw.

„Berlin Crossing” to ten typ opowieści, która, mimo że jest przecież fikcją, sprawia nieodparte wrażenie realności (sam Brophy przyznaje, że nieskończenie wiele godzin spędził na rozmowach z naocznymi świadkami ówczesnych przemian). Czyta się ją jak reportaż. Pełen szczegółów, pełen zwrotów akcji, wywołujący emocje i wciągający coraz bardziej z każdą kolejną stroną. Postaci są żywe i dynamiczne, fabuła zwarta i przemyślana. Autor pozwala nam dogłębnie wniknąć w klimat tamtych niespokojnych czasów – w świat, zdawałoby się, tak różny od dzisiejszego…Czy aby na pewno?

Wszystkich tych ludzi (…), niezależnie od tego, w którym zakątku byłej NRD mieszkali, łączyło jedno: uczucie żalu. W „nowych” Niemczech ich osiągnięcia i doświadczenia odrzucano z pogardą. Poza tym dla nich wielu tzw. Wessi, czyli ludzi przyjeżdżających z Zachodu, było zwyczajnymi karierowiczami szukającymi łatwego zysku. Jak odnaleźć się w nowej rzeczywistości? Czy zjednoczenie oznacza koniec podziałów, czy raczej jeszcze większe ich pogłębienie? I wreszcie, jaką cenę trzeba zapłacić za poznanie prawdy?

- A co z moją prawdą? W nowym świecie nie ma już miejsca na moją prawdę?
- To odwieczne pytanie (…). ‘Czym jest prawda’? Dwa tysiące lat po Piłacie nadal nie umiemy na nie odpowiedzieć.

Marta Gęsigóra