Postaram się nie zdradzać za wiele, mając na uwadze, że być może inni czytelnicy także chcą poznać tę historię bez wcześniejszej znajomości faktów z życia Julii. A życie to było, lekko mówiąc, przewrotne i pełne nietypowych, trudnych wydarzeń. Od samego początku autorka nie oszczędza czytelników w kwestii bezpośredniości przedstawiania trudów swojego dzieciństwa. A czym dalej przemieszczamy się w czasie, tym bardziej wydarzenia zyskują na ładunku emocjonalnym. W pewnym momencie zaczynamy zastanawiać się: „jak to możliwe, że aż tyle nieszczęść przydarzyło się jednej osobie?”. Jednak, co warto podkreślić, nie myślę o tym w sposób powątpiewający.

Od autorki bije naprawdę dużo szczerości i chęci autentycznego przedstawienia faktów ze swojego życia. Byłam bardzo zaciekawiona nie tylko tym, co wydarzy się dalej, lecz także kwestią przepracowania przez autorkę wszystkich trudnych sytuacji, tym, co pozwoliło jej na napisanie tej autobiografii i wyzwoliło chęć podzielenia się historią swojego życia ze światem. I tutaj pojawia się problem – zupełnie tego nie otrzymałam.

Może to oczywiste, ale warto zaznaczyć, że zupełnie nie oceniam tutaj wyborów życiowych Julii Fox, moralności jej czynów czy jej systemu wartości. Kieruję się czysto literacką wartością tej pozycji i tym, czego osobiście poszukuję w autobiografiach, co w nich cenię. Słowem kluczem w każdym tekście tego typu jest dla mnie autorefleksja. Obserwowanie historii danej osoby, jej procesów myślowych i zmian, jakie zachodzą w postrzeganiu przez nią świata na przestrzeni lat, są tym, co według mnie sprawia, że książki z tej kategorii są niezwykle interesujące. Cierpliwie czekałam, aż ten „proces” zacznie ukazywać się w prozie Fox, czekałam aż do momentu, w którym przewróciłam ostatnią stronę.

Niestety ta książka bardziej przypomina opis wydarzeń, zbiór faktów opatrzonych komentarzem. Na próżno poszukiwać tu odsłonięcia emocjonalnego na głębokim poziomie lub refleksji na temat czynów swoich i innych. Nie chcę aby zabrzmiało to jak stawianie autorce takich wymagań – przedstawienie tak skomplikowanych losów na pewno nie przyszło jej z łatwością i nie moją rolą jest wymagać dzielenia się z milionem czytelników najgłębszymi zakamarkami swojej psychiki. W tym kontekście jednak pojawia się u mnie pewien dysonans – autorka wyraźnie przeszła w życiu wiele, wydarzenia opisała wręcz z nadmierną dokładnością, mają one ogromną wagę. W zestawieniu z warstwą emocjonalną tracą one tę głębię – ich przedstawienie nie prowadzi do niczego konkretnego.

Być może nie okazałam się adekwatną grupą docelową tej książki. Myślę, że trafi ona do osób, które przed sięgnięciem po nią interesowały się już życiem autorki lub śledzą jej aktywność w mediach. Jest to płynnie napisana, pełna szczerości historia, w której jednak zabrakło mi wrażliwości i choć małej dawki wglądu w siebie.

Dominika Wojtera