„Skrawki dla Iriny” to momentami romans, a czasami powieść autobiograficzna. Głównych bohaterów mamy dwóch: Robotnika i Pisarza. Obaj smalą cholewki do Rozalki, która często i chętnie odpina podwiązki przed mężczyznami z Ciężkowic (a może i okolic). Powieść dosyć szybko przybiera nieoczekiwany obrót, gdy dowiadujemy się, że Pisarz nie żyje. Został zamordowany lub popełnił samobójstwo w pobliskiej kwiaciarni. W sumie to nie do końca wiadomo. Nie przeszkadza to jednak autorowi przybliżyć nam myśli Pisarza, gdyż akcja przeplatających się myśli głównych bohaterów nie dzieje się chronologicznie. Sam autor wspomina, że w jego prozie „czas nie ma ciągłego i jednokierunkowego przebiegu”.

Myślę, że ze spokojną głową możemy założyć, że Pisarz to alter ego Waldemara Bawołka. Dzięki temu uwagi wygłaszane przez bohatera „Skrawków dla Iriny” są podwójnie interesujące i przejmujące. Stopniowo poznajemy perspektywę jedynego pisarza we wsi. Gdzie rodzina namawia chłopka do zajęcia się czymś pożytecznym, a znajomi ze strachu przed znalezieniem się w kolejnej książce przechodzą na drugą stronę ulicy. Dopiero wyjazd z Ciężkowic pokazuje, jak wiele znaczy proza Pisarza poza granicami wioski.

Robotnik z kolei to ceniony fachowiec. Wręcz przymusza się go do awansu. Jego praca jest widoczna i namacalna, tak jak położony świeży asfalt. W zestawieniu z Pisarzem widzimy, że to właśnie pracownik fizyczny jest uznanym mieszkańcem Ciężkowic. Kimś, z kim można się napić piwa i pogadać o niedawnym morderstwie. Chociaż nawet wtedy Robotnik myśli tylko o pięknej i zmysłowej Rozalce.

„Skrawki dla Iriny” to rzucony przez komika żart, którego nikt nie rozumie. To pastisz, ironia i groteska w jednym. W końcu najnowsza książka Bawołka to śmiech przez łzy i podsumowanie własnej kariery pisarskiej. Ilość włożonych tutaj uczuć i złotych myśli spokojnie starczyłaby na kilka arcydzieł. Niech więc was nie zmyli grubość, gdyż wszystko tutaj jest skondensowane i na właściwym miejscu. Czysta przyjemność z obcowania z literaturą.

„Skrawki dla Iriny” to książka, o której myśli się jeszcze długo po jej zakończeniu. Już teraz wiem, że kiedyś jeszcze do niej wrócę. Prawdopodobnie nie wyłapałem wszystkiego, a Bawołek wyjątkowo chętnie dzieli się swoimi przemyśleniami o własnej karierze (i nie tylko). Może ma rację, że aby zostać pisarzem, „trzeba być pięknym, młodym, seksownym, długowiecznym i wysportowanym”, ale mimo wszystko nie oceniajcie książki po zdjęciu pisarza na okładce. Możecie wtedy przegapić niesamowitą przygodę.

Michał Wnuk