I pewnie właśnie taki los spotkałby „Niebo w kolorze siarki”, gdyby nie „Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich”, która w Polsce jest naprawdę popularna, przepiękna oprawa graficzna i zwykła literacka ciekawość, gdy czytelnik odkryję, że Finlandia to kierunek, na który rzadko można dostać bilet. A to taka powieść, która w wielu końcoworocznych podsumowaniach może znaleźć się niezwykle wysoko.

Senna Finlandia na przełomie lat 60. i 70. i jedno bardzo wpływowe rodzeństwo, które może zmienić jedno życie. Narrator powieści, choć do końca nie ujawnia swojego wieku czy imienia, to tak naprawdę może być każdy. A choć historia z pozoru nie wydaje się wybitnie skomplikowana, to potrafi uderzyć prosto w serce.

To historia o skomplikowanych relacjach, które na przestrzeni lat muszą zawiązywać się ponownie w zależności od sytuacji. Jest w niej młodość i pewna arogancja charakterystyczna dla tego wieku. Jest również rozżalenie i dezorientacja, gdy nieuchwytne młode lata zaczynają mijać w zastraszającym tempie, a dorosłość i odpowiedzialność atakują znienacka. Czytelnik dojrzewa razem z głównym bohaterem, którego, choć nie można zaliczyć do zdecydowanie dobrych postaci, to nie da się go również przypisać do charakterów z ciemnej strony mocy. Jest raczej pełen szarości i dlatego tak bardzo prawdziwy.

Niezwykle powolna historia. Pełna szczegółów, które z pozoru wydają się zupełnie niepotrzebne dla całokształtu tej powieści. Jednak każdy gest i słowo, nawet to niewypowiedziane po latach może znaleźć odbicie w działaniach, które postać będzie podejmować po latach. Można powiedzieć, że to idealna lektura na jesienne i zimne już dni. Powolna, sensualna i naprawdę zasługująca na przypisanie do literatury pięknej. Jeśli jeszcze nie znaleźliście swojej najlepszej książki tego roku, to może spróbować dać się oczarować temu fińskiemu autorowi. Bo choć historia sama w sobie najpiękniejsza nie jest, to sam styl pisania Westö potrafi całkowicie pochłonąć czytelnika do tego stopnia, że ten zapomina o całym świecie, a za oknem wypatruje jedynie nieba w kolorze siarki.

* cytat z książki „Niebo w kolorze siarki”.

Kinga Kolenda