„Wędrówka przez słońce” to opowieść o losach dwóch sióstr, na które niczym na biblijnego Hioba spada pasmo nieszczęść. Młode dziewczęta doświadczają najpierw tsunami, później śmierci swoich rodziców, a w końcu porwania, w efekcie którego stają się żywym towarem. Te krytyczne wydarzenia rozgrywają się w ciągu doby, ale ich konsekwencje dla bohaterek będą ciągnęły się o wiele dużej. Ale to nie wszystko. W książce Addisona mamy bowiem do czynienia z dwutorową akcją. Losy indyjskich sióstr przeplatają się z życiem amerykańskiego prawnika, który decyduje się na pracę w agencji pozarządowej w Bombaju, zajmującej się przeciwdziałaniem handlem ludźmi. Jak można się domyślić Thomas wkrótce po przyjeździe wpadnie na trop dwóch nieletnich przetrzymywanych w domu publicznym. W wyniku tych zdarzeń Thomas przejdzie swoistą transformacje – z nastawionego na karierę urzędnika stanie się altruistą gotowym przemierzyć kontynenty, byle tylko uratować nieznajomą dziewczynę ze szponów międzynarodowej szajki handlarzy.

Zagłębiając się w taką oto fabułę nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że mam do czynienia z wytworem prawnika, nie zaś wytrawnego pisarza. Cóż, Addison należy do grona tych autorów, którzy uważają, że wystarczy rzucić bohaterów w wir wydarzeń, by stworzyć przekonującą książkę. Ja z kolei nie należę do tej grupy czytelników, którym to wystarcza. Listę zaniedbań Addisona należy zacząć od niedociągnięć w kreacji postaci. W oczy rzuca się ich szablonowość - jedni przesadnie pasywni, drudzy z kolei hiperaktywni. Poza tym liczba dziwnych zbiegów okoliczności tudzież łutów szczęścia przekroczyła w tej książce dawkę krytyczną. Kolejną kwestią jest styl – podejrzewam, że autor wie o czym pisze, ale brakuje mu warsztatu, by oddać to w odpowiedni sposób. Rezultatem jest opisanie bezwzględnego świata handlu ludźmi za pomocą zachowawczego i wyprutego z emocji języka prawnika. Brak tu polotu literackiego.

Zapewne jeśli rozpatrywać „Wędrówkę przez słońce” tylko w kategoriach literatury sensacyjnej to można uznać ją za poprawną. W końcu czyta się szybko i przyjemnie. Czy jednak tak poważna problematyka nie powinna wiązać się z większym realizmem i wyczuciem tematu? Nie wspomnę nawet o większej ekspresyjności, bo to przywilej wyłącznie doświadczonych pisarzy. Na koniec pozwolę sobie na filmową analogię, która może okazać się podpowiedzią dla niezdecydowanych. Jeżeli film „Uprowadzona” należy do Twoich ulubionych, to prawdopodobnie książka Addisona również przypadnie Ci do gustu.

Anna Aniszczenko