„Świece w pogańskim gaju” to przede wszystkim opowiadania, jednak autor chętnie bawi się formą, nawiązując do innych gatunków, a nawet tworząc własne, jak „horror minimalistyczny” czy „etiuda na jeden głos i jeden oddech”. Jest tu dramat na klasowym zjeździe i monolog w budce telefonicznej. Czasem trudno wychwycić, kto będzie głównym bohaterem danego tekstu, bo autor przechodzi od jednej postaci do kolejnej, ciągle na nowo zaskakując tym, jak rozwija się akcja. Dużo tu absurdalnego, z gruntu czeskiego humoru, ale jest on też podszyty pewnym smutkiem czy może melancholią: niewielu bohaterów można nazwać jednoznacznie szczęśliwymi, doświadczają zdecydowanie więcej porażek niż sukcesów, a szczęśliwa miłość wydaje się wręcz nieosiągalna.
W zaskakujących i nieszablonowych tekstach Kamena często powraca motyw dorastania, snu, seksu i śmierci oraz zamiany/kradzieży/utraty tożsamości. Niektóre ocierają się o metafizykę, przedstawiając rzeczywistość na opak. Ramy czasowe nie zawsze są jasno zarysowane: autor zabiera nas na powrót do Czechosłowacji, po czym wraca do współczesności, dzięki czemu możemy posłuchać wykładu o czeskich i bułgarskich komunistycznych mumiach, a potem być świadkami wizyty prezydenta Obamy.

Lektura „Świec w pogańskim gaju” okazała się bardzo ciekawym doświadczeniem, choć dobrze byłoby rozłożyć ją sobie w czasie, bo to, co początkowo wydaje się świeże i odkrywcze, z czasem może lekko nużyć. I nie ma w tym nic dziwnego, w końcu absurd należy przyjmować w rozsądnych dawkach. Na szczęście w opowiadaniach Kamena jest on wysokiej jakości.

Agnieszka Kruk