Leo, a właściwie Leora po dość burzliwym rozstaniu postanawia dać swojemu zmaltretowanemu sercu trochę przestrzeni. Wraz z przyjaciółką Emrys wybiera się więc za miasto, aby pobyć trochę na spokojnym ranczu, pojeździć konno, odetchnąć i w spokoju przetrawić ostatnie wydarzenia, po których straciła zaufanie do wszystkich i wszystkiego, a w szczególności do własnych osądów.
Zostawia więc za sobą cały ten zgiełk wielkiego miasta, wszystko, co zna i na łonie natury stara się zaleczyć rany zadane przez kłamstwa jej byłego, Chrisa. Jednak, żeby cokolwiek osiągnąć, nasza zraniona lwica musi najpierw zmienić swoje nastawienie, bo już pierwszym wypowiedzianym zdaniem zdołała urazić organizatora tej wycieczki.

Dziewczyna uważa, że ciągnie ją do nieodpowiednich mężczyzn. I chyba właśnie trafiła na kolejnego przedstawiciela tego gatunku... Od Cyrusa Warnera wieje chłodem, niezachwianą pewnością siebie, ale też czymś trudnym do opisania. Jakby skrywał coś przed światem. Coś albo... samego siebie? Leo nie jest pewna co o tym myśleć, ale jedno wie na pewno – nie da sobie w kaszę dmuchać. Przetrwa ten tydzień, zachowując zdrowie psychiczne oraz nienaruszone serce i udowodni wszystkim, a w szczególności sobie, że to, co się wydarzyło z Chrisem, było zwykłym pechem i niczym więcej.

Jay Crownover stworzyła bohaterów unikatowych i uniwersalnych zarazem. Leo jest zraniona, skryta, a jednocześnie jest dla nas czytelna jak otwarta książka. Każdy może w jakimś stopniu się z nią utożsamić, ponieważ przedstawia nasze najbardziej zachowawcze cechy. Lubi rzeczy pewne i stabilne. Ale tak przecież nie można żyć...

Czasem trzeba się zatrzymać i docenić to, co się ma, zamiast wciąż tęsknić za ty, czego nam brakuje. I właśnie tę prostą prawdę, ku własnemu zdziwieniu, chce jej pokazać Cyrus.
„Dzikie pragnienie” cudownie podkreśla sprzeczności między bohaterami. Cechy różniące obie płcie i tak zupełnie różne charaktery. Przeciwieństwa, które nie tyle się przyciągają, co uzupełniają. Miękkość i twardość. Szorstkość i delikatność. On nieporuszony niczym skała, a jednak ona jest mu słońcem – tą jedną rzeczą, która rozgrzeje nawet kamień.

Autorka pokusiła się o naprawdę dokładną analizę zachować głównych bohaterów. Mamy wgląd praktycznie w każdą ich myśl, przeżywamy każde uczucie i każdy lęk. Opisy ich interakcji, choć miejscami nieporadne, przyprawiają o szybsze bicie serca. Jednak to nie będzie lektura typu „Drwal” K. N. Haner – sentymentalnych opisów przyrody jest tu jak na lekarstwo... Są za to pościgi, strzelaniny i wybuchy z prawdziwego zdarzenia. To typowy thriller z domieszką romansu. Sporą domieszką, przyznaję, ale do romansu z naturą w tle mu daleko.

Mimo to, po tej lekturze, zapragniesz pobyć chwilę z dala od ludzi i zgiełku. Najlepiej w cichym, spokojnym lesie, bo to właśnie tam rozgrywa się większość akcji. I choć już pierwszy rozdział daje jasny sygnał, że to nie do końca historia o prawdziwych kowbojach, to jednak brakowało mi w tej książce opisów rancza, zapachu bydła, kapeluszy... Kowbojskiego klimatu po prostu. Kto wie, może w kolejnych częściach się to zmieni? Zakończenie tej historii na szczęście na to wskazuje.

Katarzyna de Castellatti-Gotin