Nic więc dziwnego, że autorzy piszą dużo i szybko, w myśl zasady, że coś chyba musi się stać bestsellerem. I wystarczy dzisiaj najmniejszy, najdrobniejszy pomysł, modyfikacja schematu, aby urosła z tego wielotomowa saga. Mam wrażenie, że w taki też sposób powstała powieść Isabel Sterling, która jest oczywiście pierwszym tomem serii.

Hannah, narratorka i główna bohaterka powieści „Te wiedźmy nie płoną” jest nastoletnią czarownicą – twór to niezwykle wręcz chwytliwy w dzisiejszych czasach. Ileż ona ma rywalek do pokonania – choćby słynną ostatnio Sabrinę z serii Netflixa. I niestety, nie sądzę, aby miało jej się to udać. Bo choć Sterling stara się, jak każdy autor, zachwycić czymś nowym i niespotykanym, to nie wyszło jej nic nadzwyczajnego. Nawet pomimo tej właśnie modyfikacji, która chyba ma podtrzymywać całą serię – a mianowicie faktu, iż Hannah jest zdeklarowaną lesbijką.

Gwoli ścisłości nie jestem już tzw. „targetem” książek dla nastolatek, ale tego, że kiedyś nim byłam. Mniej więcej każdy wie, co taka idealna pozycja powinna zawierać: jeśli to fantasy to magię, trochę horroru i brutalności, młodzieżowy slang i oczywiście romans. Bo sam pomysł na fabułę czy świat przedstawiony to jedno – musi go uzupełniać starannie wykreowany rządek postaci, a żonglerka ich perypetiami jest równie ważna, jak odkrywanie tajemnic czy ściganie potworów. Może dlatego, że kobiety lubią zgłębiać społeczne zależności – tak czy inaczej, bez tego książka nie ma racji bytu. A rozpisanie takich postaci i relacji między nimi, które by pociągały czytelniczkę, wcale nie jest łatwe. Ba! To chyba najtrudniejsze w całym procesie tworzenia powieści!

Tutaj się Sterling nie udało. Można się kłócić, że be, homoseksualizm jest po prostu mniej romantyczny czy angażujący czytelnika – ale każdy, kto czytał trochę literatury „LGBT friendly” wie, że to wierutna bzdura. Siła drzemie w postaciach, a jak jej nie ma – pomóc może jeszcze rewelacyjny pomysł na fabułę, ale w przypadku tej powieści nie ma ani jednego, ani drugiego.

Hannah otaczają niemal same kobiety; daje nam to wgląd w problemy nastoletniej lesbijki, której przyjaciółka ma nieco nietolerancyjnych (jak to brzmi!) rodziców, ale poza wałkowaniem schematycznego do bólu trójkąta romantycznego, nie dostajemy nic więcej w kwestii perypetii sercowych czy społecznych. Sama idea czarownic, podzielonych na trzy klany i ich łowców czających się w mroku też nie jest ani odkrywcza, ani zaskakująca. Ma się wrażenie, że autorka stara się wyśrodkować elementy fantastyki i obyczajówki, po równi dawkując kolejne wydarzenia należące do każdej z tych dziedzin, ale nie udaje się wzbudzić zainteresowania czytelnika. Fabuła zdaje się mało przemyślana, bohaterowie nieinteresujący, a zaskakujące zwroty akcji – nie w pełni wykorzystane. A przecież wszystko teoretycznie jest na swoim miejscu, łącznie z wielką tragedią czy szokującym ujawnieniem winnego. Chyba zabrakło pasji. I tak człowiek zaczyna się zastanawiać, dlaczego w powieści młodzieżowych dorośli zawsze wychodzą na kompletnych debili i czy lepszą protagonistką nie byłaby nowa miłość Hannah – Morgan.

„Te wiedźmy nie płoną” to otwarcie cyklu, którego nie nazwałabym mocnym. Bliżej tu do solidnego średniaka, któremu można dać szansę z racji na wciąż stosunkowo rzadkie występowanie lesbijek w rolach głównych serii młodzieżowych. Ale nie można jednym trafionym pomysłem zasłonić wszystkich niedociągnięć książki. Mnie wydała się nijaka i mało interesująca, nawet pomimo udanych – do pewnego stopnia oczekiwanych – zwrotów akcji. Nie było tego uczucia zatonięcia w powieści i chęci towarzyszenia bohaterkom w dalszej przygodzie. Oczywiście nie nazwałabym lektury beznadziejną, ale daleko jej do bycia niezapomnianą.

Zapewni dwa, może trzy – bo do grubych nie należy – przyjemne wieczory, ale po kilku kolejnych czytelnik może się zastanawiać, o czym to, do jasnej ciasnej, było? I Salem, bo tam się toczy akcja powieści, będzie się pewnie bardziej kojarzyć z kotem wspomnianej już Sabriny Spellman niż z domem rodzinnym pewnej czarownicy z tęczową flagą.

Agata Majchrowicz