Czas pandemii nie jest prosty dla nikogo. Przymusowe zamknięcie w domu z reguły nie wpływa dobrze na naszą psychikę. Od tej reguły są jednak wyjątki. Właśnie takim wyjątkiem jest najnowsza powieść Wojciecha Chmielarza pod tytułem „Prosta sprawa”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Marginesy. Należy wspomnieć, że początkowo autor publikował ją w odcinkach na swoim profilu na pewnym popularnym serwisie społecznościowym. Historia została bardzo dobrze przyjęta przez fanów autora, dlatego Chmielarz zdecydował się ją przeredagować i wydać w formie książki.

Zdradzę, że nie było to moje pierwsze zetknięcie z tym pisarzem. Czytałem jego rewelacyjne „Żmijowisko”, które bardzo mi się spodobało. Jak więc rzecz się ma w przypadku „Prostej sprawy”?

Zanim odpowiem na to pytanie, zrobię pewne – moim zdaniem ważne – spostrzeżenie. Otóż nową książkę Chmielarza będę oceniał jako powieść sensacyjną, w takiej bowiem konwencji została napisana. Wydaje mi się, że warto o tym pamiętać.

Fabuła „Prostej sprawy” jest dość... prosta i zaskakująca zarazem. Oto główny bohater – którego imienia jednak nie poznajemy – zjawia się pewnego dnia w Jeleniej Górze, aby oddać przyjacielowi dług. Jednak jego kolegi – Prostego – nigdzie nie ma. Po prostu przepadł. Zamiast niego nasz bohater staje oko w oko z ludźmi, których raczej nie nazwalibyśmy gentlemanami.

Autor wprowadza jasny podział postaci. Po stronie dobra stoi główny bohater i ci, którzy mu pomagają. Natomiast źli to cała reszta. Kogo tam nie ma: rodzimy półświatek, czeska mafia, Romowie. Wszyscy oni chcą znaleźć Prostego. Początkowo bardzo mało w ogóle o nim wiemy. Kim jest? Dlaczego się ukrywa? Czemu wszyscy chcą go odszukać? Jednak w miarę rozwoju akcji poznajemy odpowiedzi na te i inne pytania.

Nasz bohater – niczym jedyny sprawiedliwy – stawia czoła przestępcom i zawsze wychodzi cało z opresji. Mimo że zbirów jest kilku a on jeden, to jednak zdołał ich pokonać niemal gołymi rękami. Krew więc leje się często i trup również ściele się gęsto – wszak to powieść sensacyjna.

Kto zwycięży w odwiecznej rozgrywce dobra ze złem? Jakie motywy kierują głównym bohaterem powieści? Dlaczego chce pomóc Prostemu, ryzykując przy tym własnym życiem?

Jestem jednak w obowiązku wspomnieć o kilku słabszych elementach „Prostej sprawy”. Przede wszystkim niektóre wydarzenia są naprawdę nierealne (rodem z amerykańskich filmów akcji). Czy jeden mężczyzna może pokonać kilku uzbrojonych osiłków? Okazuje się, że jak najbardziej i to nawet nie raz. Czy przekona was jego motywacja pomocy Prostemu? Szczerze mówiąc – mnie niespecjalnie przekonała. Uważam ją za mocno naciąganą.

Jednak pamiętajmy, że nowa powieść Chmielarza to literatura sensacyjna. Stąd też nie czepiam się zbytnio wspomnianych wyżej mankamentów fabuły czy też pewnych uproszczeń. Podsumowując, książkę dobrze mi się czytało i dostarczyła mi tego, po co została napisana: rozrywki.

Wojciech Sobański