Choć polski tytuł nieco odbiega od oryginalnego, całkiem dobrze odzwierciedla tematykę utworu — główna bohaterka, a zarazem narratorka, opowiada nam o swoim dość burzliwym życiu, pełnym zdumiewających wydarzeń i silnych emocji. Poznajemy ją, gdy ma zaledwie dziesięć lat i pozostaje pod opieką jedynej krewnej — surowej pani Reed, matki trojga rozpuszczonych dzieci. Mała Jane ma wszystkie cechy, których mieć jej nie wolno — jest zamknięta w sobie, niepokorna, stroni od towarzystwa i typowych dziecięcych rozrywek, a ponieważ dorasta otoczona ludźmi o twardych sercach i ciasnych umysłach, jej życie przypomina piekło. Jednak pewnego dnia dziewczynka dostaje szansę na odmianę swojego losu i jest zdeterminowana, by w pełni ją wykorzystać.

„Dziwne losy Jane Eyre” to niezwykła książka, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę fakt, że powstała w pierwszej połowie XIX wieku — Brontë upomina się tu o kobiety, o ich prawo do niezależności, do zainteresowań, które wykraczają poza gotowanie i robienie pończoch, do poszukiwania nowych bodźców. Jane to ten typ bohaterki, który niezbyt często spotyka się w powieściach, nawet tych współczesnych — na pierwszym miejscu stawia siebie, a jednak nie wydaje się egoistyczna czy pozbawiona serca. Troszczy się o innych, a jednocześnie doskonale wie, że jej własne myśli, uczucia, przekonania, jej pragnienia i wartości są jedynym, na czym zawsze może i powinna polegać.

Obszerne opisy, którymi autorka hojnie zdobi tę przejmującą historię, niektórych mogą odstraszać, ale na pewno przykują uwagę czytelników, którzy lubią, gdy książka zmusza wyobraźnię do pracy na pełnych obrotach. Najsłynniejsze dzieło Charlotte Brontë jest dość obszerne, jednak warto zainwestować w nie swój czas — będą to niezapomniane godziny, spędzone na poznawaniu skomplikowanych postaci i stopniowym odkrywaniu ich zalet, słabości oraz starannie ukrywanych sekretów.

„Dziwne losy Jane Eyre” już od dawna znajdowały się na liście książek, które chciałabym przeczytać, ale cieszę się, że trafiły w moje ręce właśnie teraz. Jesienna pogoda nie tylko stwarza wiele okazji do czytania, ale świetnie koresponduje z gotyckim klimatem powieści. Zazdroszczę wszystkim, którzy lekturę tej pięknej historii mają jeszcze przed sobą.

Małgorzata Pawlak