Obok wydanego niedawno, zupełnie nowego „Zborowskiego” i odświeżonego „Bohuna”, nowego zintegrowanego wydania doczekał się także „Banita” - ostatnia opowieść o najpopularniejszym bohaterze Komudy - Jacku Dydyńskim.

Książka ta, chociaż z pozoru inna od poprzednich, jest niemal klasyczną opowieścią o charakterniku Dydyńskim, jakie to historie Komuda serwował nam już we wcześniejszych swoich tytułach. Jacek Dydyński jak zwykle nie ma łatwo, jak zawsze wszystko obraca się przeciw niemu, a jedyną drogą do sprawiedliwości i zachowania dobrego imienia – a nawet życia - jest ta, którą wyrąbać może własną szablą. W przeciwieństwie jednak do poprzednich opowieści o Dydyńskim, „Banita” wydaje się w jakiś sposób niepełny. Losy bohatera zostały w dziwny sposób spłycone, Zdaje się, jakby autorowi zabrakło trochę polotu przy pisaniu, zbyt szybko wszystko się kończy, pozostawiając pewien niedosyt. „Banita” jest książką dobrą, z którą z pewnością warto spędzić kilka godzin, ale wśród innych dzieł autora, wygląda trochę blado.

W przeciwieństwie do wspomnianego wcześniej „Bohuna” w nowym wydaniu, "Banity" nie zobaczymy nowej grafiki na okładce. Okładka wydania zintegrowanego wygląda więc tak jak w wydaniu poprzednim, klasycznym. Trochę szkoda, bowiem z tego powodu książka niejako wypada z szyku, stojąc na półce obok „Bohuna” i „Zborowskiego”, gdzie zastosowano identyczny układ graficzny. Nie mniej, zintegrowany „Banita” i tak wygląda efektownie i przyjemnie się go czyta - elastyczny grzbiet nie łamie się, kartki po wielokrotnym czytaniu raczej nie wypadną, okładka jest lekko usztywniona i udekorowana tłoczonymi literami, a cena książki jest naprawdę racjonalna, niewygórowana, identyczna jak przy poprzednim wydaniu.

Dla fanów Komudy „Banita” jest pozycją obowiązkową, a nowych czytelników, dopiero rozpoczynających przygodę z panem Jackiem, nowe wydanie z pewnością zachęci do sięgnięcia po ten tytuł. To naprawdę porządnie wydana książka i chociaż samej opowieści wytknąć można kilka niedociągnięć, to i tak warto mieć ją w swoim księgozbiorze.

Paweł Kukliński