Valentina Fast postanowiła podzielić się z czytelnikami serii „Royal” dodatkowym tomem. Nie jest to jednak pozycja, która skupia się na wydarzeniach po Wyborze, choć dostaniemy kilka smaczków z tym związanych. Tym razem pisarka powraca do zdarzeń znanych z tomów jej cyklu, ale przedstawia je z perspektywy zupełnie innej osoby – siostry Phillipa, Eweliny.

Księżniczki nie narzekają.

Ewelina ma dość bycia księżniczką. Ciągle słyszy zakazy i nakazy, musi odpowiednio się zachowywać, do tego rodzice w ogóle nie przejmują się tym, czego ona pragnie. Koleżanki, którymi się otacza, są nieznośnie i fałszywe, dzień w dzień powtarzają jej, ile to ma szczęścia, pochodząc z królewskiej rodziny. Ewelina nie uważa tak jak one. Na myśl o Wyborze dostaje dreszczy – nie wyobraża sobie, by musiała przechodzić przez to samo co Phillip. Od wielu lat żyje w izolacji, w końcu nikt nie może dowiedzieć się, która z czterech dziewcząt to księżniczka Viterry, przynajmniej do momentu wybrania przez nią męża.

Podczas Wyboru, w jakim bierze udział brat bohaterki i jego przyjaciele, protagonistka przebywa z daleka od pałacu. Pewnego dnia, a raczej nocy, dziewczyna postanawia się wymknąć, chce bowiem wziąć udział w organizowanym w pobliżu jej obecnego miejsca zamieszkania balu maskowym. Na nim poznaje Logana. Ewelina nie zdaje sobie sprawy, że ich drogi splotą się, znowu ze sobą szybciej niż myślała. Kiedy księżniczka zostaje porwana, okazuje się, że jej oprawą jest właśnie chłopiec poznany na balu.

Księżniczka musi być zdecydowana.

Ewelina to zupełne przeciwieństwo Tatiany – i trzeba przyznać, że nowa bohaterka o wiele mniej irytuje czytelnika niż jej poprzedniczka. Księżniczka waha się, musi odnaleźć swoją drogę, boi się, nie wie, jak postępować. Nie jest krystalicznie czystą, idealną postacią, nie jest również zamieszana w żaden trójkąt miłosny, a jej decyzje, choć czasami nierozważne, nie działają na odbiorcę niczym czerwona płachta na byka.

Bohaterka okazuje się o wiele ciekawsza i lepiej skonstruowana niż protagonistka poprzednich części „Royal”. Tatiana niezwykle często irytowała czytelnika, zwłaszcza swoim niezdecydowaniem i zachowaniem w stosunku do Phillipa, natomiast Ewelina to żywiołowa dziewczyna, za bardzo ufająca innym, jednak ta postać nie drażni, nie ma się wrażenia, iż jej czyny są za bardzo przerysowane, a ona sama to typowa mimoza.

Podobnie rzecz się ma z męskim charakterem tej opowieści – Loganem. Phillip to jeden z najbardziej denerwujących bohaterów literackich. Fakt, stworzenie gorszej postaci graniczy z cudem, choć jest możliwe, na szczęście Fast uczy się na błędach i jej nowy bohater niczym nie przypomina przyszłego króla Viterry.

Trzeba przyznać, że w „Zbuntowanej księżniczce” niektóre wątki zostały za mocno przekombinowane (jak choćby cała otoczka związana z porwaniem Eweliny i dalszy rozwój tej historii). Nie łączą się z tym, co opowiedziano nam wcześniej, widać luki fabularne i wykluczające się rozwiązania z obu wersji. Fast miała pomysł, ale powinna go zrewidować z tym, co już napisała, bo wiele elementów do siebie nie pasuje (choćby zachowanie Jamesa).

Księżniczki wyglądają dostojnie.

„Zbuntowana księżniczka” opowiada o tym, co działo się z Eweliną podczas Wyboru. Pojawiają się także postacie rodziców Henry’ego – dzięki temu zabiegowi o wiele lepiej rozumiemy ich motywacje. Problem w tym, że Valentina nie do końca zgrała ze sobą wydarzenia z wcześniejszych części i z tomu dodatkowego, o czym wspominam wyżej. I mimo tego, iż protagonistka siódmego tomu „Royal” została lepiej przedstawiona niż Tatiana, nie można zapominać o tym, iż fabuła także odgrywa bardzo ważną rolę w procesie odbioru pozycji.

Jest kilka momentów, które poszerzają naszą wiedzę o wydarzeniach, jak choćby ujawnienie kolejnych tajemnic króla i królowej Vittery, ale pojawiają się takie, jakie odbiera się jako typowe zapychacze.

Czy ten tom był potrzebny? Zależy, jak spojrzymy na tę kwestię. Miłośnicy serii będą się nim raczyć, jest on lepszy niż podstawowe części serii Fast, jeżeli jednak uważacie, iż cykl to typowy przeciętniak, ta pozycja  zdecydowanie nie zmieni waszego zdania o nim.

Monika Doerre