Martyna ma siedemnaście lat i jest uczennicą drugiej klasy liceum. Mieszka we Wrocławiu. W starej kamienicy, która czasy świetności ma już za sobą zajmuje dwupokojowe mieszkanie z ojcem i macochą. Jej matka zmarła, gdy Martynka była jeszcze dzieckiem. Pracujący kiedyś w stolarni ojciec obecne przebywa na rencie ze względu na częściową utratę trzech palców. Wraz z drugą żoną wiedzie bujne życie towarzyskie. Lubi procentowe trunki i alkohol jest częstym gościem na domowym stole. Macocha, zwana przez Martynę Starą, nie jest zbyt dobrą gospodynią. Lubi raczej towarzystwo, imprezy, rozwiązywanie krzyżówek czy telewizyjne seriale niż prace domowe. Dziewczyna musi radzić sobie w życiu często sama. Nie ma oparcia w ojcu, a na dodatek musi się wstydzić za niego, gdy przychodzą do niej jej znajomi. Całym pocieszeniem dla Martyny, noszącej ksywkę Kura, jest jej babcia i przyjaciółka zwana Nelsonem. W życiu siedemnastolatki wiele się dzieje. Szkoła, problemy z nauką przedmiotów ścisłych, pierwsze porywy serca… To właśnie o zwyczajnym życiu jest napisana ta wspaniała opowieść skierowana głównie do młodych czytelników, choć zapewniam, że i ci starsi nie znudzą się przy czytaniu.

Śledząc losy Martyny (jako kobieta dojrzała) znów miałam okazję wrócić do tamtych czasów, które już minęły i przypomnieć sobie, jak to było być dojrzewającą dziewczyną z głową w chmurach, która marzy o wielkiej miłości, wspaniałym księciu z bajki i osiągnięciu niezależności. Kura kogoś mi przypomniała - przyjaciółkę z dzieciństwa, która miała podobną sytuację i los wymusił na niej niejako szybsze dorośnięcie. Szybsze zderzenie się z masą problemów. Martyna jest bardzo sympatyczną bohaterką, która mi zaimponowała. Choć popełnia typowe dla nastu lat błędy to jednak świetnie sobie radzi. Jej miłosne perypetie są dość burzliwe. Dziewczyna szuka bowiem nie tyle romantycznego księcia z bajki, ale i przyjaciela, który będzie oparciem i zapewni jej poczucie bezpieczeństwa. Czy uda jej się znaleźć taką osobę? Którego z trzech(!) adoratorów wybierze?

Lektura przysporzyła mi sporo emocji. W jej trakcie był czas i na śmiech, i na wzruszenie. Książkę Agnieszki Gil czytało mi się lekko i przyjemnie. Znów poczułam się jak kiedyś, gdy byłam uczennicą liceum. Znów poczułam te emocje przed wymarzoną randką i trudną klasówką. W czasie czytania miałam także okazję poznać bliżej wspaniały gród nad Odrą dzięki niezwykle ciekawym opisom autorki, która ze smakiem i wyrafinowaniem przenosi akcję książki w wspaniałe i ciekawe zakątki Wrocławia.
Powieść zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie i spodobała mi się. Zachęcam do jej przeczytania nie tylko nastoletnie czytelniczki, ale i ich mamy. Myślę, że ta książka będzie doskonałą lekturą i okazją do wspólnej dyskusji.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik