Bo i czego się z niej dowiadujemy? Przykładowo: skoro biblijne słowo oznaczające "stopy" znaczyło również "genitalia", to należy nieco odmiennie rozumieć noc, którą spedziła Rut u "stóp" bogatego krewnego Boaza (Rt 3,7-14). Podobnie, kiedy prorok Izajasz powiada, że Jahwe ukarze swój lud rękami asyryjczyków, goląc im włosy na całym ciele, tj. "głowę, włosy na stopach i nawet brodę" (Iz 7,20), to owo "golenie stóp" w żadnym razie nie dotyczy zabiegu depilacji u kosmetyczki, a czegoś zgoła mniej przyjemnego. Wiem Czytelniku, że zastanawiasz się już nad fragmentem z Ewangelii według Łukasza, gdzie kobieta obmywa i całuje stopy Jezusa (Łk 7,38), więc dodam rzecz sensacyjną, że biblista Coogan nie odrzuca i w tym miejscu sensu seksualnego.

A któż to "Jahwe i jego Aszera"? Miałby Bóg monoteizmu mieć żonę i eo ipso monoteizm ów musiałby być conajmniej inaczej rozumiany, jeśli nie przekreślony, skoro małżonka z konieczności byłaby Boginią? A czy Jezus rzeczywiście był jedynakiem, skoro znajdujemy w Biblii z pół tuzina "synów Bożych", którzy nawet spłodzili z ludzkimi córkami sławnych mężów i wojowników (Rdz 6,1-4), a których naturalną koleją rzeczy może niektórzy z nas są potomkami? I co mówi Biblia o gwałcie, prostytucji, celibacie, poligamii, związkach homoseksualnych czy raczej homoerotycznych (Coogan poucza, że starożytni nie mogliby pojąć cóż to jest "homoseksualizm)? Dlaczego Biblia zupełnie milczy o lesbijkach i tym samym nie zakazuje takiej formy miłości? Byłby to jedyny plus przygnębiającej rzeczywistości ongisiejszego patriarchatu?

Takie właśnie kwestie profesor Coogan roztrząsa z wzorcową przejrzystością wykładu i z miłym dowcipem. Dodajmy, że "Bóg i seks" wyrasta z przekonania autora o zawodowym obowiązku dzielenia się wynikami swoich specjalistycznych badań z szerszą publlicznością. Wyszła z tego popularyzacja na znakomitym poziomie. Coogan śmiało wkracza także na tereny rozważań ogólniejszej natury: do jakiego stopnia Biblia może być autorytetem w dzisiejszych sporach społecznych czy w sprawie "polityki rodziny"? Czy w ogóle jest to możliwe, zważywszy na zupełną odmienność świata, w którym powstała? A jeśli tak, to za pomocą jakich narzędzi interpretacyjnych dotrzeć do niezmiennego jądra jej przesłania? Bo w rzeczy samej, jeśli jest tak, jak wielu z nas dziś naiwnie wierzy, że Biblia od początku do końca została podyktowana przez Boga, to musimy przyznać, że był to Pisarz dwuznaczny, pełen irytujących powtórzeń, używający rozmaitych stylów, jak i – co najbardziej kłopotliwe - niespójny (czy też przyznać wprost, jak Coogan, że był to Pisarz po prostu okropny).

Tomasz Wiśniewski