Nasza bohaterka mieszka w Wielkiej Brytanii i wychodzi za mąż za wspaniałego człowieka (Anglika Rossa, zwanego swojsko Rosiek). Ona świetnie dogaduje się z jego dziećmi, a on z jej synem. Byli partnerzy nie wchodzą w paradę. Ada w zasadzie nie ma większych problemów, a te mniejsze rozwiązuje błyskawicznie. W dniu swojego ślubu otrzymuje kopertę z życzeniami od kogoś, kogo nie zna (podpisującego się inicjałami A.M.), a później przychodzą kolejne wiadomości od tej osoby. Z opisu na okładce książki wnosiłam, że ten właśnie wątek będzie napędzał akcję powieści.

Niestety tak się nie stało. Przez pół książki skromne informacje o tajemniczym nieznajomym pojawiają się średnio raz na pięćdziesiąt kartek, a czytelnik – zamiast zastanawiać się nad intrygą – śledzi spotkania rodzinne Ady, jej rozmowy z przyjaciółkami (na ogół o życiu codziennym), zakupy, problemy sąsiadów i znajomych, zmagania kulinarne czy szkolne zadania dzieci oraz liczne wyjazdy na urlop (choć bohaterowie milionerami nie są). Mniej więcej w połowie utworu dowiadujemy się nieco więcej o frapującym A.M., by potem znów przez wiele kartek zagubić się w wątkach zupełnie banalnych i poznawać nowe postacie, które nie wnoszą niczego interesującego do fabuły. Sam wątek pana A.M., gdy już dowiemy się, kim on jest i dlaczego koresponduje z Adą, okazuje się bardzo ciekawy, a brak odpowiedzi na jedno z postawionych pytań daje autorce szansę na kontynuację powieści.

Książka napisana jest ciekawym, żywym, w dużej mierze potocznym językiem, a niektóre połączenia wyrazowe są nawet – moim zdaniem – bardzo odkrywcze. W tekście występują liczne wyrazy i wyrażenia w języku angielskim (jeśli ktoś go nie zna, będzie musiał zerkać do słownika), co ma być charakterystyczne dla Polaków przebywających na co dzień na Wyspach. Mimo wspomnianych niedoskonałości „Kalendarz z Dziewuchami” czyta się naprawdę dobrze. Humor przypomina mi troszeczkę (ale tylko troszeczkę) Joannę Chmielewską, a wątek przyjaźni – Monikę Szwaję. Dodatkowo w zasadzie nie ma tutaj melo- i innych dramatów, utwór jest bardzo optymistyczny i pozytywny.

Oceniam tę książkę jako obiecujący debiut, a autorka ma zadatki na dobrą pisarkę. Jest niezły styl i są sympatyczne postacie. Potrzeba jeszcze zwartej i intrygującej fabuły, która nie pozwoli się nam oderwać od kolejnej książki.

Aleksandra Dolęga