Mor ze świata, gdzie jej jedyną perspektywą była śmierć z rąk przerażających łowców z dymu i cienia, trafia wprost na przyjęcie na hotelowym dachu w tętniącym życiem mieście, o którym nigdy nie słyszała, a gdzie wszystko jest nieoczekiwaną przygodą. Tam, by zdobyć dożywotnie miejsce w najbardziej elitarnym i prestiżowym Stowarzyszeniu w Wolnym Stanie, musi przejść cztery próby i wykazać, że ma dryg – cudowną i niepowtarzalną umiejętność. Tylko jak tego dokonać, gdy jej drugie imię to pech?

Książką zainteresowali mnie anglojęzyczni booktuberzy, którzy podchodzili do niej najpierw bardzo sceptycznie ze względu na bajkową okładkę i młody wiek bohaterki, by podczas czytania zakochać się w tej historii i twierdzić, że zapełniła pustkę po przygodach Harry’ego Pottera. Mimo solennych obietnic chronienia własnego czytelniczego serca podeszłam do lektury ze sporymi oczekiwaniami. Jaki jest więc werdykt?

Przez chwilę były wątpliwości. Że dla dzieci i młodzieży, że może jestem za stara, że może to nie dla mnie. Zaryzykowałam i mam wrażenie, że przeżyłam niesamowitą przygodę i przeczytałam coś wartego przeczytania. Wykreowany świat jest zwariowanie nieszablonowy, cudaczny, krzepiący serca łaknące magii, dający poczucie nieustannej cudowności. Przekonuje, że dla każdego z nas gdzieś jest miejsce, unikalny dom, nawet dla tych najbardziej zagubionych. To książka zarówno o magii, jak i szukaniu własnego miejsca.

Morrigan Crow musi zmierzyć się z nowym życiem. Wkracza w niezrozumiały dla siebie świat, stara się wierzyć w prawdę we własnym sercu i swoją wewnętrzną siłę. Jej czysta i niezachwiana miłość do magii i przyjaciół utrzymuje ją na właściwej ścieżce, która nie jest łatwa. Możemy podziwiać w niej to, że choć przez całe swoje życie była źle traktowana, niezrozumiana i niekochana, nadal pozostaje otwarta na ludzi.

Natomiast Kapitan Jupiter Amantius North ma absurdalnie marchewkową głowę i nieprzeciętne poczucie humoru. Cudownie niepoprawny, ściska ludzi, nosi wełniane szaliki i jest podziwiany za swoją wiedzę. Pełen erudycji dowcipniś, nie znosi, gdy sytuacja zmusza go do bycia dorosłym, a jednak to on rusza na ratunek, gdy wszystko staje w płomieniach, i z nieukrywanym zachwytem patrzy na świat swoimi błękitnymi oczami. Obowiązki wagi państwowej nie przeszkadzają mu jednak w ekstremalnych zjazdach po krętej poręczy, a wszelkie wariactwo jest jak najbardziej w jego stylu. To postać zdecydowanie warta kochania.

Jest to książka pełna niesamowitych osobowości: niecodziennych mieszkańców magicznego Hotelu Deukalion, współzawodniczących do Stowarzyszenia, wspaniałego na swój przerażający sposób magnifikota Fenestry, jeźdźcy smoków Hawthorna, a nawet karła wampirzego. Oczywiście nie braknie też starego dobrego czarnego charakteru.

Nevermoor jest „wiekowy niczym gwiazdy, świeży jak sypki śnieg i potężny jak grom”. Wszystko, co dla nas dziwne, w tym świecie jest najzupełniej normalne. Są tam walki trolli, wyścigi centaurów na rolkach, zombie paintball, kruszenie kopii na jednorożcach i czerwcowe zawody w jeździe na smokach, parasolejkowa komunikacja miejska, Stowarzyszenie z mocno niestandardowym podejściem do wiedzy, nauki, a nawet faktów, gdzie wykuwanie na blachę nie ma szans, a wszystko jest zasilane na tajemniczy wunder. Któż by się nie skusił?

Wreszcie nie trzeba wybierać między zachwycającą fabułą a niesamowitymi postaciami, można tu bez wyrzutów sumienia zachwycać się i jednym, i drugim! Unikalny świat i postaci takie jak Jupiter sprawiają, że ta historia jest wyjątkowa, a cały świat niepowtarzalny. Książka rozgrzewa serce, pozwala wyobraźni hasać i śmiać się razem z bohaterami, dodaje skrzydeł, odrywa myśli od cieni. Uczy nas czegoś bardzo, bardzo ważnego: nasze umiejętności nie mają znaczenia bez uczciwości, determinacji i odwagi.

Jupiter i Mor. Patron i kandydatka. Szalony rudzielec i osobliwa dziewczynka o czarnych oczach. Czego dokonają?

„Nevermoor” to głośny debiut w wielu krajach, oczekiwana ekranizacja, porównania z Harrym Potterem… Sporo tego. Presję tę „Nevermoor” wytrzymuje w pięknym stylu. Wszędzie mówi się o tej serii jako trylogii, ale przy tak dużym nakładzie wspaniałych rzeczy, obfitości i niewyrażalnego podziwu dla tego świata wydaje się nie w porządku, że prawdopodobnie będą to tylko trzy książki. Oby więcej! Po lekturze na pewno stwierdzicie, że na waszej półce nigdy nie zabraknie miejsca na książki zrodzone z wyobraźni australijskich autorów. Miejmy nadzieję, że kontynuacja „Nevermoor” ukaże się szybko w Polsce.

Możliwe, że będziecie czytać tę książkę bardzo, bardzo długo, ale tylko dlatego, że pobyt w Nevermoor będziecie chcieli przedłużać w nieskończoność niczym najbardziej bajeczny sen. I pamiętajcie, jak mawiał Jupiter, cokolwiek się zdarzy podczas czytania, nie zamykajcie oczu, bo… przegapicie najfajniejsze.

Anna Gajewska