W „Pladze olbrzymów” Kevina Hearne’a zadziwia już sam tytuł, zapowiadający, z jakim rozmachem będzie się toczyła akcja powieści. Dotychczas w literaturze owszem, trafiały się niekiedy olbrzymy, ale właściwie zawsze jako pojedyncze postacie o niespotykanej sile: od gigantów z greckiej mitologii, przez biblijnego Goliata, aż po garstkę ostatnich olbrzymów w „Pieśniach lodu i ognia”. Tymczasem u Hearne’a jest ich cała plaga, a nawet, jak szybko się okazuje, dwie plagi! Kto może sprostać takiej sile? Może tylko połączone siły jednostek obdarzonych mocą kenningów.

O samych kenningach nie chcę zdradzać za wiele, bo i sam autor bardzo powoli dawkuje informacje o nich. Na pewno pozwalają władać pewnymi żywiołami, jednak zdobycie tej mocy (innej w każdym kraju) wiąże się z podjęciem ogromnego ryzyka, a za jej używanie przychodzi drogo zapłacić. Hearne nie zarzuca czytelnika potokiem informacji na pierwszych stronach, ale wydziela je stopniowo, wraz z naturalnym rozwojem akcji. Dawkowany w ten sposób opis zasad zdobywania, podziału i działania poszczególnych mocy okazuje się bardzo oryginalny i dopracowany, przez co z pewnością stanowi jedną z zalet powieści.

Pomysł inwazji olbrzymów i systemu kenningów to pierwsze dwie mocne strony książki, ale na tym nie koniec. Świeży i wciągający jest sam sposób prowadzenia narracji, a to dzięki specyficznej zdolności barda: potrafi on okryć się iluzją kolejnych postaci i opowiadać o losach każdej z nich w pierwszej osobie, ich głosem, jakby osobiście stanęły przed słuchaczami. Tym samym o każdym wydarzeniu dowiadujemy się z pierwszej ręki, a bard łączy wszystkie te historie i sprawnie przeskakuje od jednej do drugiej, przedstawiając spójny obraz wszystkich wydarzeń. Pozwala to poznać licznych bohaterów i to nie tylko suche fakty o ich dokonaniach, ale także ich emocje i odczucia. Co więcej, każda z postaci wygląda i mówi inaczej, co dodaje powieści wielowymiarowości.

Te trzy elementy sprawiają, że „Plaga olbrzymów” to książka, obok której trudno przejść obojętnie, przedstawiająca świeże, oryginalne pomysły w niebanalny sposób. Niewiele można jej zarzucić, może tylko dialogi wypadają niekiedy nieco płasko, a humor nie każdemu musi przypaść do gustu – chociaż dla wielu czytelników stanowi kolejną mocną stronę powieści. Ten pierwszy tom nowego cyklu autora „Kronik Żelaznego Druida” z pewnością zasługuje na uwagę fanów fantastyki znudzonych powtarzającymi się utartymi schematami i gotowych na świeże pomysły.

Agnieszka Kruk