Równocześnie za odległą pustynią znajduje się cytadela, gdzie dziewczęta o niebieskiej skórze i ustach utytłanych śliwkami całują duchy i noszą suknie po martwych boginiach, rozmawiając o Rzezi i o Zemście…

„Marzyciel” Laini Taylor to jedna z najbardziej niezwykłych książek, jakie miałam ostatnio okazję przeczytać. Pomysłowości autorki wystarczyłoby, aby obdzielić cały zastęp pisarzy: niesamowite stworzenia, bohaterowie, miejsca i opowieści przeplatają się tu ze sobą, pozostawiając czytelnika oniemiałego z wrażenia. Autorka nie tylko ma doskonały pomysł, opierający się na równi na żądzy zemsty i nienawiści, jak i potrzebie przebaczenia i miłości. Równie przykuwający uwagę jest jej styl oraz sposób, w jaki buduje swoją opowieść i zestawia obrazy i idee: nos może tu zostać złamany przez baśnie, w sen opada się lotem ćmy, a niebo może zostać skradzione. Nawet tytuły poszczególnych rozdziałów mają w sobie coś wyjątkowego i przemawiającego do czytelnika. Co więcej nic nie jest tu oczywiste i jednostronne, zdecydowanie dobre ani zdecydowanie złe, a największy bohater może być równocześnie największym zbrodniarzem. Laini Taylor nie podaje czytelnikom prostych, przesłodzonych odpowiedzi, ale zmusza ich do przyjmowania różnych punktów widzenia.

Dwie uwagi do doskonałego swoją drogą przekładu: tytuł powieści w oryginale to „Strange the Dreamer”, co odnosi się tak do nazwiska bohatera, jak i do jego charakteru. Znaczenie nazwiska Strange w przypisie zostało przetłumaczone jedynie jako „nieznany”, tymczasem może również oznaczać „obcy” i „dziwny”. Z kolei dreamer to nie tylko „marzyciel”, ale również „śniący” – może nie byłby to najlepszy tytuł, ale ma znaczenie dla przebiegu powieści, bo właśnie sny Lazlo odgrywają w niej dużą rolę.

Ze względu na wiek bohaterów powieść można co prawda zaliczyć do fantastyki młodzieżowej, ale już głęboka, momentami mroczna tematyka i złożona, zaskakująca fabuła na pewno trafią również w upodobania dorosłych czytelników. O ile oceny powieści dla młodzieży wydają mi się często zbyt entuzjastyczne, o tyle ta książka w pełni zasługuje na zachwyty czytelników. I ta okładka! Pozostaje tylko czekać z niecierpliwością na drugą część.

Agnieszka Kruk