„Rzeka czasu" ma duży format, solidnie twardą okładkę i jest bardzo starannie wykonana. Każda ze stron ma formę rozbudowanej, graficznej mapy (przypominającej mi trochę pod względem układu schemat „mapy myśli") i jest poświęcona wybranemu okresowi historycznemu lub cywilizacji (Mezopotamia, starożytni Rzymianie, Celtowie, Dynastia Ming). Jeżeli chodzi o układ graficzny, tytułowa „rzeka czasu" nie jest sinusoidą (pamiętacie jeszcze grafiki w szkolnych podręcznikach, zestawiające opisy epok historycznych lub literackich?), ale raczej rozbudowaną mapą, opierającą się na wydarzeniach i postaciach, kluczowych dla danej epoki.

Liczba opisywanych faktów i ciekawostek może początkowo dezorientować, ale czytelnik dość szybko przyzwyczaja się do pozornie chaotycznego układu informacji. Co istotne, układ map nie daje pierwszeństwa określonym wydarzeniom, a raczej łączy wszystkie informacje w jedną całość.

Warto zwrócić uwagę na to, w jaki sposób autorzy starają się ukazać wpływ wybitnych jednostek na charakter danej epoki. Artysta, muzyk, wynalazca czy naukowiec zdaje się mieć taką samą „siłę rażenia" jak wódz, polityk lub dyktator. Dużo miejsca poświęca się też odkrywcom nowych lądów i podróżnikom, którzy faktycznie wpływali na wygląd ówczesnych map świata. Wrażenie robi dokładność i różnorodność podawanych faktów. Z punktu widzenia polskiego czytelnika, część z nich może być dość egzotyczna (co tak naprawdę wiemy np. o Wojnie Dwóch Róż czy sułtanie Mehmedzie II?), ale efekt zaciekawienia okazuje się skuteczny.

Moja jedyna wątpliwość związana jest z docelowym odbiorcą tego typu publikacji. W trakcie przeglądania poszczególnych map zastanawiałam się czy podany przekaz będzie zrozumiały dla dziecka w określonym wieku (wydawnictwo sugeruje kategorię wiekową 7+). Przykładowy dylemat: jak mały czytelnik poradzi sobie z opisem Holocaustu, zamachu na World Trade Center lub działalności ISIS (w „Rzece czasu" znajdziemy też wydarzenia z ostatniego dziesięciolecia, tu np. atak na redakcję Charlie Hebdo)? Idealnym rozwiązaniem będzie w tym wypadku chyba wspólna lektura z rodzicem, który wyjaśni wątpliwości, opisze lub – w przypadku starszego dziecka – zachęci do samodzielnych poszukiwań.

Podsumowując: treść i forma na piątkę z plusem. Polecam gorąco!

Katarzyna Pryga