Dla świata Tadeusz Pietrzykowski jest przede wszystkim bokserem – pierwszym szeregowym więźniem, który stoczył walkę na terenie obozu koncentracyjnego KL Auschwitz, gdzie boksował dla rozrywki esesmanów i dla chleba. Za wygrany pojedynek dostawał jedzenie, którym dzielił się z innymi. Jego zwycięstwa dawały jednak coś więcej – przynosiły otuchę pozbawionym nadziei, wycieńczonym współwięźniom, którzy mogli zobaczyć, jak „Polak pokonuje Niemca”. Dla rodziny to ciepły, wrażliwy człowiek o niezłomnej postawie i olbrzymiej sile charakteru. „Teddy” to również utalentowany malarz, choć nigdy nie kształcił się w tym kierunku.

Wojna nadeszła gdy miał zaledwie 22 lata. Podobnie jak wielu innym młodym ludziom, towarzyszył mu niepokój i strach przed tym, co będzie jutro. A „jutro” okazało się dla Pietrzykowskiego najmniej łaskawe. Jako warszawiak stanął do walki w obronie miasta. Następnie został zatrzymany po klęsce wrześniowej i nieudanej próbie przedostania się do Francji. Jako więzień polityczny trafił do Auschwitz, gdzie stał się numerem 77. 

Przez całe życie towarzyszyło mu ogromne poczucie niesprawiedliwości i niezrozumienia dla zbrodni wojennej. Nieustannie pytał samego siebie: „Marzyłem, żeby zapomnieć. Przestać myśleć o koszmarze pięciu lat katorgi. Jednak informacje o przyjaciołach i kolegach z obozowych lat ciągle przypominały mi tamtą grozę. Pięknie ginęli, prawda? A ja przeżyłem. Dlaczego ja?”.

Tadeusz Pietrzykowski przetrwał to piekło na ziemi także dzięki kolegom poznanym w obozach. To z nimi dzielił się wygranym w walkach chlebem i oni okazywali się najwierniejszymi kibicami podczas sparingów z esesmenami.  Wzajemna pomoc i wsparcie dawały im nadzieję na lepsze czasy, a co najważniejsze - nadzieję na przeżycie.

Tadeusz Pietrzykowski boksować uczył się przed wojną u Feliksa Stamma, słynnego trenera warszawskiego klubu Legia. Zdobył kilkakrotnie mistrzostwo Warszawy oraz wicemistrzostwo Polski Wschodniej w wadze koguciej.

W KL Auschwitz stawał do walki z dobrze odżywionymi kapo, często zawodowymi bokserami, którzy byli o kilka wag ciężsi od niego. Walczył także z innymi sportowcami osadzonymi w obozie m.in. z mistrzem Holandii w wadze średniej Leenem Sandersem. Działał również w ruchu oporu, kierowanym przez rotmistrza Witolda Pileckiego. Jego obozowe ścieżki przecięły się też z ojcem Maksymilianem Kolbe. Ocalały, po wojnie, w latach 60. trafił do Bielska-Białej, gdzie pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego i trener w SP 12.

Tadeusz Pietrzykowski powrócił nad Wisłę w 1946 roku, miał wtedy 29 lat, lecz jak sam zauważył wyglądał na znacznie starszego. Pięcioletni pobyt w obozach odbił swe piętno na kondycji  zdrowotnej pięściarza. Jego powrót nie przeszedł echem. Media lokalne i narodowe rozpisywały się o sławnym pięściarzu, niejednokrotnie ilustrując artykuł jego zdjęciem w „pasiaku”. Temat pozostawał żywy w prasie jeszcze przez dłuży czas, a sam Pietrzykowski „marzył o tym, aby zapomnieć”. 

Książka „Mistrz” powstała na podstawie odnalezionych i wcześniej niepublikowanych rękopisów pięściarza. Przygotowała ją i okrasiła osobistymi wspomnieniami jego córka Eleonora Szafran. To publikacja, która odsłania prawdziwy, intymny portret człowieka, sportowca, bohatera wojennego, jakiego dotychczas nie znaliśmy.

Historia Tadeusza „Teddy’ego” Pietrzykowskiego stała się inspiracją do powstania filmu fabularnego. Film „Mistrz” w reżyserii Macieja Barczewskiego inspirowany historią Tadeusza Pietrzykowskiego zobaczymy w kinach od 27 sierpnia. W rolach głównych: Piotr Głowacki, Grzegorz Małecki, Marcin Bosak, Marian Dziędziel, Piotr Witkowski, Rafał Zawierucha, Marcin Czarnik i Jan Szydłowski.

Przeczytaj fragment książki „Mistrz”

Mistrz

Issuu is a digital publishing platform that makes it simple to publish magazines, catalogs, newspapers, books, and more online. Easily share your publications and get them in front of Issuu's millions of monthly readers.

Książka jest już dostępna w sprzedaży.

Artykuł sponsorowany