Powieść to, czy zbiór opowiadań? Opowieści, w których pobrzmiewa Ionesco, Vian i Mrożek, Topor? Z jednej strony, każdy rozdział stanowi odrębną całość, zamkniętą historię. Z drugiej, przez opowieść przewijają się kolejne wcielenia tych samych postaci, bezimiennych, połączonych w nierozerwalną całość z rolą, jaką przez chwilę odgrywają na stworzonej przez autora scenie. Czy anonimowe postacie z „Sąsiadów” wpisują się w koncepcję manekinów Brunona Schulza? Pozbawienie postaci imion, a nawet charakterystycznych cech, ich utożsamienie z wypowiadanymi kwestiami, gestem, sytuacją, daje fascynujące efekty. Zamiast prostej fabuły, obserwujemy cykl przemian, labirynt zdarzeń, skomplikowaną grę relacji. A wszystko to opisane jedynym w swoim rodzaju językiem, niezwykle prostym, a jednocześnie precyzyjnym do granic możliwości.
„Sąsiady” to książka wciągająca; nie będzie wam łatwo o niej zapomnieć. Czytając ją można śmiać się do łez! Można też sięgnąć głębiej do ciemniejszych pokładów, gdzie odkryjemy oniryczny wszechświat ludzkiego wnętrza.