Kto mnie upoważnił i jakie są moje kompetencje do rozliczania Eksa? Uczyniłem to z pewnością kosztem naszej prywatnej zażyłości. Nie tylko Eks swoimi raportami, również ja, roztrząsając jego przypadek, uszczupliliśmy ten przyjacielski kapitał. A poza tym, wiadomo jeszcze z Pisma Świętego, że lepiej nie sądźmy, abyśmy nie byli sądzeni. Do tego można by dodać, że jeżeli zło się tropi, zła się dotyka. Bo czyż zła złem się nie zwalcza? Zło złem, zło złem, jak brzmi, marszowym rytmem. Trudno inaczej, skoro dobro z natury swojej musi być łatwowierne.Opisałem powieść życia Eksa na podstawie rozmów, wspomnień, dokumentów, które miałem w ręku. Ktoś mógłby powiedzieć, że go "zlustrowałem". Kogoś bliskiego. Wydawało mi się, że jest to lustracja z ludzką twarzą, ale tę twarz przekrzywia nieprzyjemny grymas. Podobnie, szyderczo i boleśnie, ułożone są kamienne usta prawdy, słynne rzymskie bocca della verita. Zastygły w tym grymasie od wieków, bo czas sprawia, że prawda destyluje się w nieosiągalne czystą ideę, a w praktycznej, prywatnej, stronniczej pamięci uciera się z nieprawdą wspólnie przemijającą, jak wszystko, co było, co jest dla nas takie ważne.