Ostatnia książka napisana przez Marię Rodziewiczównę. Akcja toczy się na Polesiu. Po odzyskaniu niepodległości mieszkańcy zubożałych kresowych dworków stawiają czoło idącej od wschodu fali bolszewizmu. Walcząc o zachowanie polskości i tradycyjnych wartości moralnych, łączą swe wysiłki w dążeniu do wspólnego celu.

„Michaś podniósł głowę i spotkali się oczami. Krew zabarwiła twarz chłopca i jakimś głębokim głosem rzekł:
- To on się też nazywa białozor – jak i my.
- Ja i my! – powtórzył pan Michał. – Przedni, górny, samotny, łowny ptak. W największych lasach i najszerszych przestrzeniach bywa jedno gniazdo – latami na jednym miejscu, a niedostępnym. Nie mnożny – najwyżej parę młodych wychowa – często tylko jedno. Tu, na cały ten szmat ziemi, nie ma drugiego… Może za nami ze Żmudzi przybył. Familiant. Znałem go za mej młodości, odnalazłem za powrotem. Nie zginął od chłopów, od Niemców, od bolszewików.
- Jak i my, stryju!
- Tak jest. Górny, mocny, samotny!... (…) On się nikogo nie boi. Ale teraz koniec czerwca, a młode się lęgną w marcu. Już je uczy, by sobie same radziły – toć orły są nie gawrony – honor i siłę mają i młode. Rozumiesz?
- Przecie ja też Białozor.
- O to chodzi!”