Rządy Heroda II, wielkiego budowniczego Świątyni Jerozolimskiej, Cezarei oraz Samarii, legendarnego sprawcę rzezi niewinątek, polegały na nieustannej fluktuacji pomiędzy wodzami rzymskimi II triumwiratu, wpływowymi grupami ortodoksyjnych duchownych żydowskich oraz rodziną, nieustannie spiskującą pomiędzy sobą. Na skutek polityki ingracjacji wobec Rzymu, w roku 39 przed Chrystusem mianowany został przez Oktawiana Augusta królem Judei. Niepowetowanie zapewnił on nowemu królestwu okres rozkwitu, ekspansji oraz wzrastającej autonomii, jednakże jego panowanie splamione zostało krwią wielu najbliższych, w tym żony i synów.
Aleksander Krawczuk zaprezentował postać Heroda Wielkiego na dwóch płaszczyznach - jako roztropnego, konsekwentnego i pragmatycznego władcę oraz człowieka, porywczego i okrutnego, którego dramat egzystencji spleciony został na zawsze z bezwzględną walką o tron.