Dosyć unikatowe źródło informacji na temat architektury obronnej i jej zasad.
Zazwyczaj książki poświęcone historii architektury (np. Rolf Toman, Wilfried Koch, Watkin) skupiają się na architekturze sakralnej, mimochodem poświęcając parę zdań architekturze obronnej, co ogranicza się niemal do stwierdzenia, że średniowieczne zamki straciły rację bytu z wynalezieniem artylerii.
Tutaj temat jest potraktowany znacznie bardziej szczegółowo: od zastawianych sztucznymi ścianami jaskiń, przez grody, w których stopniowo wyłoniła się wieża bramna, która doprowadziła do rozwinięcia systemu wieżowego, który następnie z koniecznością stosowania strzelnic przeszedł w basztowy, wreszcie przy wprowadzaniu dział i tarasów w bastejowy, bastionowy by dojść do twierdz klasycznych... Potem następuje epoka fortów: początkowo ześrodkowanych, następnie złożonych z grup fortów, by wreszcie dojść do systemów rozproszonych (aby ograniczyć zniszczenia pojedynczym strzałem wroga). Przy okazji pojawiają się elementy strukturalne takich twierdz, np. kaponiery, kojce, promowane przez Kościuszkę redity, tradytory. Omawiany jest tutaj też rozwój materiałów stosowanych do budowy twierdz, wprowadzenie betonu, pancerzy.
Wszystko to osadzone w przykładach dotyczących zabytków Jury (np. Tyniec, Wawel, Twierdza Kraków w szerszym sensie, Pieskowa Skała, Piekary).
Z mankamentów, brakuje słowniczka (szczególnie w opisach założeń najnowszych można się poczuć zagubionym określeniami militarnymi. Jest to do pewnego stopnia rozjaśniane ilustracjami; niestety te są dopiero za tekstem (na końcu książki) i trudno je śledzić na bieżąco i nie zawsze jest do końca jasne co tam autor narysował, czasem trzeba się trochę wysilić.
Gdyby układ książki był rozwiązany lepiej, zasługiwała by w pełni na najwyższą notę. Ostatecznie, oceniam ją na 8/10. Jednak nawet pomimo nie całkiem optymalnego układu tekstu i ilustracji, w końcu udało mi się zrozumieć prawie całość materiału, jedynie nie całkiem jasna jest dla mnie charakterystyka "fortu grupowego", różnice w stosunku do fortu ześrodkowanego nie są dla mnie całkiem wyraźne.

Dosyć unikatowe źródło informacji na temat architektury obronnej i jej zasad.
Zazwyczaj książki poświęcone historii architektury (np. Rolf Toman, Wilfried Koch, Watkin) skupiają się na architekturze sakralnej, mimochodem poświęcając parę zdań architekturze obronnej, co ogranicza się niemal do stwierdzenia, że średniowieczne zamki straciły rację bytu z wynalezieniem...