Pierwsza historia o Barracudzie to Ennis w czystko rozrywkowym wydaniu. Jest przerysowana przemoc, sporo akcji i czarnego humoru, ale też zaskakująca warstwa "dramatyczna" z pokazaniem Fanka z perspektywy, jakieś na prawdę jeszcze nie było. No i bardzo mroczne zakończenie, które jak dla mnie powinno być finałem serii. Niestety tym finałem jest kolejna - nudna i strasznie przegadana opowieść o walce z wojskowymi. Brakuje w niej akcji, tępa i trzymającej w napięciu intrygi - jest bardzo przewidywalnie i bez większych emocji. Do tego nic nie wnoszące (poza łopatologicznym: "wojna jest zła") fragmenty fikcyjnej książki o Wietnamie. Tą drugą historię przeczytałem na siłę, męcząc się po drodze. Cały "run" Ennisa oceniam jako niezły, ale na pewno nie nadzwyczajny. Wiele z tych opowieści zlewa mi się w niewyraźną całość. Po czasie ten przygnębiający świat Punishera zaczyna męczyć. Ciężko kibicować postaci, która jest pokazana jako kompletny socjopata i którego cała egzystencja sprowadza się do samosądów. Osobiście wolę te fabuły z Punisherem, w których jest czarny humor i spora doza absurdu, łatwiej wtedy Punishera przyswoić. Gdy jest śmiertelnie poważnie to robi się też niestrawnie.

Pierwsza historia o Barracudzie to Ennis w czystko rozrywkowym wydaniu. Jest przerysowana przemoc, sporo akcji i czarnego humoru, ale też zaskakująca warstwa "dramatyczna" z pokazaniem Fanka z perspektywy, jakieś na prawdę jeszcze nie było. No i bardzo mroczne zakończenie, które jak dla mnie powinno być finałem serii. Niestety tym finałem jest kolejna - nudna i strasznie...