Niektórzy oczekują od papieża, że będzie urzędnikiem państwowym, dyplomatą, naukowcem, organizatorem życia społecznego, albo tym, kto będzie miał duszę otwartą na wszelkie formy postępu i <nowoczesnego> życia. Są oni wszyscy poza prostą drogą, którą należy podążać, ponieważ zbudowali sobie obraz papieża, który nie jest zgodny z ideałem. Nowy papież, dzięki nauce płynącej z różnych życiowych spraw, jest jak syn Jakuba, który, gdy rozpoznał swoich braci w nieszczęściu, ukazał im poruszenie swojego serca i rozpłakawszy się, powiedział: <To ja… wasz brat Józef…> – to fragment przemowy, którą Jan XXIII wygłosił 4 listopada 1958 roku w dzień intronizacji. Przemowy, której nie przewidywał ceremoniał, a która okazała się znamienna dla jego rozumienia pontyfikatu. Nie było dotychczas przyjęte, by papież podczas oficjalnych wystąpień mówił coś wcześniej nieuzgodnionego, coś od siebie, coś o swoich zadaniach i obowiązkach. Jak się szybko okazało, była to zaledwie kropla w morzu reform, które zapoczątkował Jan XXIII.

Książka Domenico Agasso Sr. oraz Domenico Agasso Jr. „Papież Jan XXIII. Droga do świętości” stanowi bardzo dobre wprowadzenie do lepszego poznania pontyfikatu papieża, zwanego 'dobrym papieżem Janem', 'Janem Uśmiechniętym' i 'Janem Pokornym'. To praca, która w przystępny i interesujący sposób przybliża czytelnikowi sylwetkę Angelo Giuseppe Roncallego – młodego chłopca z rolniczej rodziny, przyszłego papieża Jana XXIII, który zasłynął zwołaniem przełomowego Soboru Watykańskiego II. Autorzy kreślą postać papieża, który został wybrany „na przeczekanie”; papieża „przejściowego” w podeszłym wieku, po którym nikt nie spodziewał się, iż zapoczątkuje rewolucję w Kościele Katolickim. Papieża wreszcie, który, zdaniem historyków, spośród wszystkich dotychczasowych następców św. Piotra najbardziej przysłużył się ekumenizmowi.

Książka „Papież Jan XXIII. Droga do świętości” to pozycja lekka, niemęcząca faktograficznie, nieprzeładowana mało istotnymi biograficznymi detalami, a obfitująca w anegdoty, wspomnienia, fotografie oraz nieznane wcześniej szerokiej publiczności czytelniczej wypowiedzi papieża. Autorom udało się stworzyć opowieść o świętym, chciałoby się rzec, „świeżo” kanonizowanym, a równocześnie nie popaść w pułapkę hagiografii. Praca konfrontuje bowiem czytelnika z żywym człowiekiem: skromnym, pełnym wielkiego ducha i miłości bliźniego, który kroczył drogami pełnymi pułapek i niejednokrotnie czuł się osamotniony w Kościele katolickim.

Bez wątpienia warto sięgnąć po tę książkę. Warto, by zapoznać się z rzetelną sylwetką papieża diametralnie innego od swojego poprzednika Piusa XII. Warto, by dowiedzieć się, dlaczego w 1962 roku magazyn „Time” wybrał Jana XXIII człowiekiem roku. Warto też, by zrozumieć, dlaczego wiosną 1963 roku, kiedy papież umierał, a Hannah Arendt zatrzymała się w hotelu w Rzymie, została zapytana przez pokojówkę: Jak to możliwe, że prawdziwy chrześcijanin objął tron Stolicy Apostolskiej?

Ewelina Tondys