Wojciech Banaszak (wnuk autorki) pisze o książce tak:
Choć chętnie i długo mogę rozprawiać o tym, co można znaleźć w pamiętnikach mojej Babci, które spisała pod tytułem OPOWIEŚĆ z PAMIĘCI, to przecież niełatwo przychodzi mi napisać o tym cokolwiek, a to ze strachu, że „przegadam-przereklamuję”… Pamiętniki opowiadają o rzeczach i sprawach, o których współcześni wiedzą tak mało, „podręcznikowo” jedynie! Opowieści rodzinne mają to do siebie, że wiążą „pomnikową” historię z autentycznymi ludźmi – nie tylko z ich najważniejszymi czynami, ale także z ich życiem codziennym i uczuciami. W dobrze napisanych wspomnieniach znajdziemy też „recepty technologiczne”, dzięki którym można nauczyć się nie tylko tego, jak żyło się bez telewizji i bez komputerów, ale nawet bez elektryczności, bez współczesnej mechanizacji, bez supermarketu, ba – bez mydła nawet…
Moja babcia „po kądzieli”, Anna z Sewerynów Szopowa, urodziła się 23 maja 1894r., tak więc w momencie wybuchu I wojny światowej skończyła 20 lat, a kiedy Polskę znów rozgrabiały dwa sąsiednie mocarstwa – liczyła ich sobie 45. U schyłku swojego życia, kiedy Ojczyzna zbliżała się do kolejnego przełomu – Babcia była już Prababcią „z dziewięcioma krzyżykami na karku”. Wtedy to własnoręcznie spisała wspomnienia młodości – drobiazgowo opisała życie własne i swoich bliskich, doprowadzając tę opowieść niemal do 1939 roku. A że pamięć miała wyśmienitą – Jej wspomnienia są obszerne i bogate w szczegóły życia codziennego, o jakich współcześni czasem nie wiedzą nic! Ponadto w tych wspomnieniach znalazłem bardzo ciekawe informacje związane z ważnymi wydarzeniami historycznymi, jak na przykład dylematy legionistów związane z decyzją o podpisaniu pruskiej „lojalki”. Babcia opisała też, jak „szło nowe” – była przecież świadkiem powstawania i „wejścia pod strzechy” większości wynalazków i udogodnień, które nam, żyjącym w XXI wieku, wydają się zupełnie naturalne.
W ostatnich latach życia Babcia zaczęła niedomagać na oczy i to spowodowało, że zaprzestała pisania. To wielka szkoda, ponieważ nawet nie tyle wojna 1939-1945 wprowadziła w Jej życie poważne zmiany, lecz bardziej to, co działo się potem. Powojenne życie Babci „zakręciło” kilkakrotnie, a „przygody” jej dzieci mogłyby stać się kanwą nawet powieści sensacyjnych. Babcia do miana pisarza nie aspirowała, ale trzeba przyznać, że opowieści na papierze wysnuła przednie (w mowie była znacznie mniej wylewna). Z ręką na sercu muszę się przyznać, że właśnie przepisywanie Jej wspomnień nauczyło mnie, jak ciekawie należy „opowiadać w piśmie” (mam nadzieję, że kiedyś Jej dorównam).