Literackie rozwinięcie lubelskiej legendy o Czarciej Łapie, którą to - odciśniętą na drewnianym stole - do tej pory można oglądać w zamkowym muzeum. Fikcja przeplata się z realiami XVII-wiecznego Lublina, w którym odbywał się wówczas Trybunał Koronny.
Autor ma płynny i "czytliwy" styl, świetnie komponuje dialogi i ma niesamowitą werwę w narracji (opowiadanie spokojnie można by wystawić jako sztukę teatralną, tak wyraziście zarysowane są postaci i zwroty akcji).
Przede wszystkim jednak Leszek Wierzbicki jest historykiem, dzięki czemu barwnie i wiarygodnie kreuje tło wydarzeń. Mimo że nie jestem wielką miłośniczą czytania o polskiej historii, po tej krótkiej lekturze miałam ochotę na więcej!
Jedyna wątpliwość, która mi się nasunęła, to czy postać kobieca nie była za bardzo "współczesna" w swojej odwadze i pewności siebie? Ale brak mi kompetencji żeby to zweryfikować.
Reasumując - to krótka, ale błyskotliwie napisana opowiastka, z którą warto się zapoznać.

Literackie rozwinięcie lubelskiej legendy o Czarciej Łapie, którą to - odciśniętą na drewnianym stole - do tej pory można oglądać w zamkowym muzeum. Fikcja przeplata się z realiami XVII-wiecznego Lublina, w którym odbywał się wówczas Trybunał Koronny.
Autor ma płynny i "czytliwy" styl, świetnie komponuje dialogi i ma niesamowitą werwę w narracji (opowiadanie spokojnie...