Wierzę, że Maciej Biskup OP napisał tę książkę z najlepszymi intencjami. Nie jestem jednak pewna, czego właściwie się spodziewałam po kimś, kto jest częścią kościelnej hierarchii. Jest tu mnóstwo przekonania o tym, że Kościół powinien mieć realną władzę nad swoimi wiernymi, pochwała przesadnej pokory i uwielbienie cierpienia. Najbardziej irytujące dla mnie było jednak regularne przywoływanie "mądrości" Karola Wojtyły, który dla autora zdaje się nadal być niekwestionowanym autorytetem. Trzeba być naprawdę bezczelnym lub naiwnym, żeby przywoływać tę osobę jako przykład do naśladowania w książce mającej na celu rzekome rozmówienie się z przestępstwami Kościoła. Ponadto Biskup uparcie nazywa pedofilię i molestowanie seksualne "nadużyciami", jakby istniało jakieś "dozwolone użycie" w tych kwestiach. Jeśli tak wygląda ta słynna "postępowa" część Kościoła, zdaje się, że nie ma już nadziei dla tej instytucji.
Na plus zaliczyłabym lekki styl narracji i liczne odwołania do różnych, mniej lub bardziej wątpliwych, kościelnych autorytetów, dzięki którym mogłam zapoznać się z różnymi reakcjami tamtych środowisk na sprawy "nadużyć" duchownych. Ważna jest także sama próba podjęcia tego przerażającego tematu przez jednego z ludzi Kościoła. Mam nadzieję, że kolejne prace tego typu będą śmielsze i mniej przywiązane do katolickiej ortodoksji.

Wierzę, że Maciej Biskup OP napisał tę książkę z najlepszymi intencjami. Nie jestem jednak pewna, czego właściwie się spodziewałam po kimś, kto jest częścią kościelnej hierarchii. Jest tu mnóstwo przekonania o tym, że Kościół powinien mieć realną władzę nad swoimi wiernymi, pochwała przesadnej pokory i uwielbienie cierpienia. Najbardziej irytujące dla mnie było jednak...