Astrid Lindgren - to jej w głównej mierze zawdzięczam zamiłowanie do literatury. Wychowałam się na Pippi i Dzieciach z Bullerbyn. I chociaż Mio, mój Mio - to opowieść utrzymana w zupełnie innym, nieco bardziej mrocznym klimacie, to jak zwykle u Astrid jest przepięknie.

To niesamowita historia, smutna i przejmująca. 9cioletni Bosse, sierota przygarnięta przez niebyt czułe małżeństwo doświadcza ogromnej samotności i pustki. Tęskni za ciepłem bliskości, miłością i ze smutkiem i ogromną tęsknotą patrzy na rodzinę swego przyjaciela Benki. Marzy o spotkaniu swego prawdziwego ojca i los się nagle odmienia, chłopiec trafia do Krainy Dalekiej, gdzie okazuje się być zaginionym synem Króla, a Jego prawdziwe imię to Mio. Mio wreszcie czuje się ważny, kochany i przede wszystkim szczęśliwy. Okazuje się jednak, że czeka Go również bardzo trudne zadanie. Musi pokonać złego i okrutnego Rycerza Kato o kamiennym sercu. Mio wyrusza w podróż ku przeznaczeniu i chociaż czeka Go wiele wyzwań i przeciwności, to jak to u Astrid czeka nas zwycięski finał walki dobra ze złem.

To historia, gdzie dziecięca beztroska, bieganie po lasach, łąkach, wspinaczki po drzewach, mieszają się z poczuciem pustki, odrzucenia, braku miłości i akceptacji, uczuciem osamotnienia. A ucieczką przed tym staje się wyobraźnia i jej niesamowita siła.

To trudna baśń, momentami nieco mroczna i z pewnością poruszy zarówno małych jak i nieco większych czytelników, chociaż mam wrażenie, że każdy będzie ją przeżywał na zupełnie innym poziomie.

Astrid Lindgren - to jej w głównej mierze zawdzięczam zamiłowanie do literatury. Wychowałam się na Pippi i Dzieciach z Bullerbyn. I chociaż Mio, mój Mio - to opowieść utrzymana w zupełnie innym, nieco bardziej mrocznym klimacie, to jak zwykle u Astrid jest przepięknie.

To niesamowita historia, smutna i przejmująca. 9cioletni Bosse, sierota przygarnięta przez niebyt czułe...