Powieść nieco słabsza od debiutu. Wydawało się, że za sprawą tematyki bardziej wpisze się w moje gusta, ale niestety - coś tutaj nie zagrało. W wielu miejscach opowieść dłużyła się. Za dużo w tej książe psychologii, a za mało pisarstwa. Mniej więcej od połowy lektura w końcu wciągnęła mnie i trzymała w ciekawości do końca. Plus za zakończenie.

Powieść nieco słabsza od debiutu. Wydawało się, że za sprawą tematyki bardziej wpisze się w moje gusta, ale niestety - coś tutaj nie zagrało. W wielu miejscach opowieść dłużyła się. Za dużo w tej książe psychologii, a za mało pisarstwa. Mniej więcej od połowy lektura w końcu wciągnęła mnie i trzymała w ciekawości do końca. Plus za zakończenie.

Żeby książkę w pełni docenić trzeba się trochę interesować historią psychologii, trochę topografią Breslau z przyległościami. Spełniam obydwa warunki, więc jestem usatysfakcjonowana.

Żeby książkę w pełni docenić trzeba się trochę interesować historią psychologii, trochę topografią Breslau z przyległościami. Spełniam obydwa warunki, więc jestem usatysfakcjonowana.

Nie mogę wykrzesać za dużo pochwalnych słów na temat tej pozycji. Była dla mnie zwyczajnie nudna. Jedyny pozytyw to bliźniaczki, wprowadzały powiew świeżości, jako jedyne były dla mnie interesujące. Temat mnie skusił, ale książka nie spełniła moich oczekiwań.

Nie mogę wykrzesać za dużo pochwalnych słów na temat tej pozycji. Była dla mnie zwyczajnie nudna. Jedyny pozytyw to bliźniaczki, wprowadzały powiew świeżości, jako jedyne były dla mnie interesujące. Temat mnie skusił, ale książka nie spełniła moich oczekiwań.

Ciekawa książka, choć zapomniałam, że ją czytałam, recenzję dodaję dopiero pół roku później. Więc jak dla mnie nie najlepsza pozycja Tokarczuk ;-). Opowieść o dorastającej dziewczynie, która ze względu na swoje - rzekome - paranormalne zdolności, staje się lokalną ciekawostką, małpką w zoo (matka) / obiektem drwin i psikusów (bliźniaczki) / obiektem klinicznym (doktor),w zależności od osoby, którą spotyka na swojej drodze. Tytułowa E.E. może być sobą jedynie w chwilach, kiedy jest sama, nie musi spełniać niczyich oczekiwań. Wzruszająca, ale w nieoczywisty sposób, nie wyciskająca łez, delikatnie poruszająca i grająca na emocjach. Dla mnie za krótka, bardziej jak opowiadanie, a nie powieść, choć momentami przegadana. Na plus zakończenie, którego się nie spodziewałam.

Ciekawa książka, choć zapomniałam, że ją czytałam, recenzję dodaję dopiero pół roku później. Więc jak dla mnie nie najlepsza pozycja Tokarczuk ;-). Opowieść o dorastającej dziewczynie, która ze względu na swoje - rzekome - paranormalne zdolności, staje się lokalną ciekawostką, małpką w zoo (matka) / obiektem drwin i psikusów (bliźniaczki) / obiektem klinicznym (doktor),w...

Książkę tę przeczytałam po raz pierwszy, kiedy byłam nastolatką, a teraz, po latach, postanowiłam do niej powrócić.

Pamiętam, że moje pierwsze wrażenia (te sprzed wielu lat) były dość pozytywne. Chciałam się przekonać, czy teraz, kiedy już jestem dojrzalsza i mądrzejsza o życiowe doświadczenie, mój odbiór tej powieści będzie taki sam.

No i niestety nie był.

Ta książka to zlepek różnych poglądów psychologicznych z przełomu dwóch stuleci (19. i 20.) wpleciona w nudną opowiastkę o dorastaniu w mieszczańskiej rodzinie.

Żadnych odkrywczych myśli, żadnego "wow", tylko nieco bardziej rozbudowane wypracowanie szkolne.

Z plusów można wymienić to, że na początku książki Autorce udało się zbudować atmosferę tajemniczości, ale potem jakoś się ona rozpierzcha i zostaje tylko pustosłowie bez żadnej wyraźniej puenty.

Nie mogę zatem polecić tej książki. Daję 2/10.

Książkę tę przeczytałam po raz pierwszy, kiedy byłam nastolatką, a teraz, po latach, postanowiłam do niej powrócić.

Pamiętam, że moje pierwsze wrażenia (te sprzed wielu lat) były dość pozytywne. Chciałam się przekonać, czy teraz, kiedy już jestem dojrzalsza i mądrzejsza o życiowe doświadczenie, mój odbiór tej powieści będzie taki sam.

No i niestety nie był.

Ta książka...

To powieść nie tylko o młodej dziewczynie, tytułowej E. E., która odkryła w sobie zdolności mediumistyczne. To przede wszystkim głębokie studium egoistycznego postrzegania świata przez jej najbliższych i znajomych. Matka pragnąca zapełnić salon osobami dzielacymi jej zainteresowania, robiąca z domu istny cyrk; psycholog pragnący napisać pracę doktorancką i nie zauważający uczuć dziewczyny; znajomi matki chcący porozmawiać za jej pomocą ze swoimi bliskimi, którzy zmarli. A w centrum tego wszystkiego pietnastoletnia Erna, wrażliwa dziewczyna, z której uczuciami nikt się nie liczył, osoba samotna i wrażliwa, która dzięki podstępowi swoich sióstr wyrwała się z matni i mogła wyprzeć całe to piekło, które zgotowali jej najbliżsi dorośli.
Polecam książkę, jest warta przeczytania.

To powieść nie tylko o młodej dziewczynie, tytułowej E. E., która odkryła w sobie zdolności mediumistyczne. To przede wszystkim głębokie studium egoistycznego postrzegania świata przez jej najbliższych i znajomych. Matka pragnąca zapełnić salon osobami dzielacymi jej zainteresowania, robiąca z domu istny cyrk; psycholog pragnący napisać pracę doktorancką i nie zauważający...

Jakoś tak mam, że zbieram książki, które lubię lub tworze kolekcję ulubionych autorów i tak mam od nastolatki z książkami Tokarczuk. Są dla mnie cenne, czasem ważne, pożyczam je, czasem nie wracają…, ale myśle sobie… niech krążą, niech ludzie czytają dobrą literaturę, niech ktoś się zachwyci, wkręci, zainteresuje…. Tu ciekawie opisana postać E.E. - przenosimy się się przedwojenny Breslau - dalej nie zdradzam- ładna , dziewczęca książeczka na plażę i leżaczek - oczywiście polecam;)

Jakoś tak mam, że zbieram książki, które lubię lub tworze kolekcję ulubionych autorów i tak mam od nastolatki z książkami Tokarczuk. Są dla mnie cenne, czasem ważne, pożyczam je, czasem nie wracają…, ale myśle sobie… niech krążą, niech ludzie czytają dobrą literaturę, niech ktoś się zachwyci, wkręci, zainteresuje…. Tu ciekawie opisana postać E.E. - przenosimy się się...

Oceniam na cztery gwiazdki- może być. „E. E.” było w porządku, ale nic poza tym. Tokarczuk ma dobre pióro, nie przeczę, czytało się bardzo szybko.

Fabuła- nie porywająca, ot, opowieść o dojrzewającej Ernie, która odkrywa w sobie talent mediumistyczny. Talent ten jest obiektem rozważań i zainteresowania różnych osób, mamy przedstawione odmienne punkty widzenia. I zasadzie to wszystko, wiele więcej w tej książce nie znajdziemy.

Z obserwacji dziewczynki i kontaktów z duchami wynikają różne filozoficzne spostrzeżenia, ale szczerze, nie dostrzegłam w tych przemyśleniach jakiejś głębi. Niektóre bardziej trafne, inne mniej, ale odniosłam wrażenie, że trochę na siłę.

Moim zdaniem w tej książce nie było „dramatu języków” (dramatu nie było w ogóle, była pewna niezgoda i różnica zdań, ale też zdecydowanie nie na płaszczyźnie językowej, komunikacyjnej, zwyczajnie różnice poglądów),a stwierdzenie o „wielości dyskursywnych i epistemologicznych punktów widzenia” jest zdecydowanie zbyt napuszone.

Podsumowując, nie zachwyciła mnie, ale tez nie rozczarowała, bo nie spodziewałam się, że będzie to jedna z najlepszych rzeczy jakie czytałam. Nie zniechęca, ale też nie zachęca do poznania twórczości Olgi Tokarczuk. Niemniej, z chęcią zapoznam się z „Bieguni”, „Prawiek i inne czasy”, „Prowadź swój pług przez kości umarłych” oraz „Anna Inn w grobowcach świata”; podobno lepsze.

Oceniam na cztery gwiazdki- może być. „E. E.” było w porządku, ale nic poza tym. Tokarczuk ma dobre pióro, nie przeczę, czytało się bardzo szybko.

Fabuła- nie porywająca, ot, opowieść o dojrzewającej Ernie, która odkrywa w sobie talent mediumistyczny. Talent ten jest obiektem rozważań i zainteresowania różnych osób, mamy przedstawione odmienne punkty widzenia. I zasadzie...

Książka, którą się trawi.
Duchy tutaj to tylko symbol. Genialne odwołania do paychoanalizy, postaci mające głębie i wielowymiarowość powieści jest niesamowita. Początkowo odnieść można wrażenie, że to opowiastka o strachach dla dzieci, tylko autorka na okładce zdaje się nam mówić, że znajdziemy tam coś głębszego. Powoli prowadzi do punktu kulminacyjnego, jest ucztą, która pozostawia nam miejsce na deser- nasze własne myśli. Nie wszystko jest domknięte, a to pozwala nam na dopisywanie historii.
Z całego serca polecam
-H

Książka, którą się trawi.
Duchy tutaj to tylko symbol. Genialne odwołania do paychoanalizy, postaci mające głębie i wielowymiarowość powieści jest niesamowita. Początkowo odnieść można wrażenie, że to opowiastka o strachach dla dzieci, tylko autorka na okładce zdaje się nam mówić, że znajdziemy tam coś głębszego. Powoli prowadzi do punktu kulminacyjnego, jest ucztą, która...

Mizeria. Pani Olga nie jest jeszcze pisarką, jest psychologiem, póki co to za mało na fabułę, cóż dopiero narrację. Póki co wszystko przed nią.

Mizeria. Pani Olga nie jest jeszcze pisarką, jest psychologiem, póki co to za mało na fabułę, cóż dopiero narrację. Póki co wszystko przed nią.