Arthur Rimbaud to geniusz i tyle.

Arthur Rimbaud to geniusz i tyle.

Do szerszego tekstu o Rimbaudzie jako takim, zapraszam tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2016/05/rimbaud-przed-i-po-potopie.html

Młody Rimbaud - zgorzkniały, pełen buntu, pogardy (w tym tej dla siebie samego),awanturnik i zuchwalec. I Rimbaud starszy - odkrywający nagle nadzieję, światło. W końcu rezygnujący z pisania, po ponad czterech burzliwych latach wtrącania się w kształt przyszłej poezji znikający. Co się działo w międzyczasie? Jak przeżywał zmiany? I dlaczego skończył? Wielka i głucha zagadka Rimbauda.

Piszemy „młody” Rimbaud i „stary” Rimbaud, bo zachodzące w nim zmiany są tak wielkie jakby to dwu różnych poetów było. Albo jeden, ale piszący z dwóch biegunów swojego życia. Tymczasem wszystko to, wszystko co zostało zapisane – od bluźnierstw, przez przemianę i oświecenie aż do rezygnacji, wszystko to pisał Rimbaud między 1870 a 1874 rokiem. Cztery lata. Cztery lata. I ich świadectwo we fragmentach zamknięte w tej właśnie książeczce. Sięgnijcie Państwo po nią.

Tutaj urywam, reszta w linku na górze, a tam moc atrakcji: przyspieszona wycieczka przez życiorys Rimbauda, zahaczenie o różne okresy jego twórczości, cytaty z wierszy oraz dużo, dużo więcej. I frytki do tego. Zapraszam.


PS. Dziś, jako że o poezji mowa, pozwalam sobie na dodatkową autopromocję. Zapraszam też tu: https://www.facebook.com/szaranagajjama ;)

Do szerszego tekstu o Rimbaudzie jako takim, zapraszam tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2016/05/rimbaud-przed-i-po-potopie.html

Młody Rimbaud - zgorzkniały, pełen buntu, pogardy (w tym tej dla siebie samego),awanturnik i zuchwalec. I Rimbaud starszy - odkrywający nagle nadzieję, światło. W końcu rezygnujący z pisania, po ponad czterech burzliwych latach wtrącania się w...

Rimbaud to dla mnie szczególny poeta, jeden z tych najbliższych mojemu sercu. W jego poezji zaczytuję się z lubością, czytam wielokrotnie i od nowa, wciąż z tym samym zachwytem i rumieńcami. Jego sposób bycia, wybór drogi życiowej i produkty jego błyskotliwego i niespętanej normami ani etyką umysłu nie każdemu mogą przypaść do gustu. Że wulgarnie, że infantylnie, że chaotycznie. Gdzie rym, gdzie rytm? Och, dajcie spokój. To poeta wyzwolony i wyklęty, poeta buntownik i legenda. Kiedy powstawały jego największe dzieła, miał zaledwie siedemnaście lat. Stał się inspiracją. Nie ubarwiał rzeczywistości, która momentami była zwyczajnie brudna i odpychająca. Do pojedynczych wersów wplatał pochwałę wolności, samostanowienia, pogardę na konwenansów. Wzbudzał wiele kontrowersji, ale był prawdziwy, wyrazisty, inteligentny i bystry. Nie owijał w bawełnę, nie krył się z tym, jaki jest, był wierny swoim ideałom, jakiekolwiek by one nie były.

Rimbaud to dla mnie szczególny poeta, jeden z tych najbliższych mojemu sercu. W jego poezji zaczytuję się z lubością, czytam wielokrotnie i od nowa, wciąż z tym samym zachwytem i rumieńcami. Jego sposób bycia, wybór drogi życiowej i produkty jego błyskotliwego i niespętanej normami ani etyką umysłu nie każdemu mogą przypaść do gustu. Że wulgarnie, że infantylnie, że...