Tomik Doroty Partyki przesiąknięty jest wrażliwością. Począwszy od okładki, tytułu, poprzez dedykację – skończywszy na tematyce wierszy. Dorota kojarzy mi się z zamiłowaniem do dawnej literatury. Przyznaje, że fascynuje ją muzyka, jakiej słuchali jej rodzice. Literatura. Film.

Wiersze zawierają odniesienia do prawdziwych wydarzeń, co świadczy o wnikliwej obserwacji rzeczywistości przez autorkę. Dzięki temu buduje własną ścieżkę, nie naśladując nikogo – zachowuje swój styl. Jeśli to wszystko przepuści się przez ogromne pokłady wrażliwości Doroty i połączy z jej wewnętrzną spójnością wyobraźni – zrozumiemy, że jest to poezja, jakiej bardzo potrzebują współcześni czytelnicy. Poezja, przy której warto się zatrzymać. Tak jak autorka zatrzymuje się przy osobach z przeszłości – dzięki temu utrwala je w kadrze swojej rzeczywistości.

Ksiądz Jan Twardowski tak tłumaczy potrzebę pisania poezji:
Dlaczego pisze się wiersze?
Dlatego, że temu, kto je pisze wydaje się, że ma coś
bardzo ważnego, osobistego do powiedzenia, tak ważnego,
że trzeba to ocalić i zapisać.
(Jan Twardowski, Czas bez pożegnań)

Małgorzata Szepelak, poetka