W roku 1968 Philip K. Dick pytał: „Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?” Zagadnienie to i dzisiaj intrygujące, ale team Barbucci – Canepa idzie nawet dalej. Oni pytają już bardzo konkretnie, bez owijania w bawełnę: „Czy nakręcany co 33 godziny seksbot może posiadać duszę? Czy może przeżywać religijną ekstazę?” Odpowiedzi na takie pytania szuka pewnikiem dzisiejsza filozofia, ale dla mnie, maluczkiego, takie teksty są po prostu zbyt trudne. Na szczęście istnieje druga odsłona cyklu „Sky Doll”, jednego z najciekawszych komiksów jakie dotychczas poznałem.

„Aqua” jest bezpośrednią kontynuacją „Żółtego miasta”, pierwszego tomu serii. Ponownie przyjdzie czytelnikowi zanurzyć się w świecie, którego mieszkańcy nie mogą w żaden sposób uciec od tematów religii i (nazwę to bardzo niefachowo) płciowości. Po przeczytaniu „Żółtego miasta” wyrobiłem sobie dosyć konkretne zdanie o poszczególnych postaciach tej historii. Jakże się myliłem!

Barbara Canepa stworzyła wielowymiarowe postaci, które czasami wręcz irytują swoim bardzo ludzkim zachowaniem. Mimo pewnych oczywistych preferencji żadna z nich nie jest perfekcyjnie dobra lub dogłębnie zła – zły humor, bezmyślność i presja środowiskowa mogą tutaj dorwać każdego. I tak czytamy o nieco złośliwym seksbocie, robiącym współtowarzyszowi podróży raczej niewyszukany żart przy pomocy... własnych piersi (no i czemu by nie?). O byłym junkie, który dla osiągnięcia celu misji poświęca trzy lata bycia „clean” - i potem tego jednak żałuje. O zgwałconej papieżycy, która ciężko przeżywa utratę uwielbienia przez tłumy wiernych. O protagoniście, który szukał oświecenia – a znalazł jedynie skomercjalizowaną pseudo-religię. Tytułowa Sky Doll krzyczy w pewnym momencie z udręczeniem: „Co się z nas tylko porobiło?!” Jakże ona ma rację! Ciężko być „księżniczką” w tym świecie, oj ciężko...

Plusy scenariusza świetnie podkreślają rysunki Alessandro Barbucciego. Aby czytelnik mógł dobrze odróżnić obydwa miejsca akcji tego tomu, rysownik używa charakterystycznej palety barw dla każdego z nich. Ponownie urzekają jego pomysły na wystrój wnętrz, wygląd postaci i niektóre kadry. Bardzo dobrze sprawdza się również specyficzny kontrast pomiędzy cukierkowato-niewinnym wyglądem Noa a tylko pozornie miłym rajem na Aquie. Nie mogę przestać się dziwić, jak ciekawie przetworzył Barbucci disneyowskie schematy.

Facyt: Wielkie brawa dla tej włoskiej pary. Chcę więcej!

W roku 1968 Philip K. Dick pytał: „Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?” Zagadnienie to i dzisiaj intrygujące, ale team Barbucci – Canepa idzie nawet dalej. Oni pytają już bardzo konkretnie, bez owijania w bawełnę: „Czy nakręcany co 33 godziny seksbot może posiadać duszę? Czy może przeżywać religijną ekstazę?” Odpowiedzi na takie pytania szuka pewnikiem dzisiejsza...