Pierwsza pełna monografia Juliusza Żórawskiego (1898-1967),jednego najwybitniejszych architektów okresu międzywojennego, określanego mianem „polskiego Le Corbusiera”, pedagoga, wykładowcy Politechniki Warszawskiej, profesora powojennej Politechniki Krakowskiej oraz teoretyka architektury. Jego budynki mieszkalne z lat trzydziestych, inspirowane ideami i praktyką projektową Le Corbusiera weszły na stałe do kanonu polskiej architektury modernistycznej. Publikacja zawiera obszerny rozdział poświęcony zrealizowanym i niezrealizowanym projektom architektonicznym i urbanistycznym w Warszawie, Łodzi, Kaliszu, Poznaniu, Sofii, Wilnie, Bydgoszczy i Zakopanem. Całość jest obszernie ilustrowana czarno-białymi fotografiami zachowanych budynków, zdjęciami archiwalnymi, planami oraz symulacjami komputerowymi wybranych obiektów, których realizację przerwał wybuch wojny. W książce znalazły się także zapisy rozmów z członkami rodziny i współpracownikami architekta oraz niepublikowane dotąd materiały z archiwów rodzinnych. Zawiera streszczenie w jęz. angielskim i indeks osób. Pierwsze opracowanie z serii „Architekci polscy 20. wieku”.