Za mną drugi tom wierszy i piosenek zebranych Jonasza Kofty. Otwiera go rozmowa żony i syna poety. Mówią o tym, jaki Kofta był na co dzień, jakim był mężem, ojcem, kolegą, poetą, człowiekiem.
Tom drugi, pod względem artystycznym, nie miał szans dorównać pierwszemu, bo to w pierwszym zgromadzone zostały wszystkie szlagiery, hity i najpopularniejsze przeboje poety, które dzisiaj żyjąc już swoim życiem, często nie są nawet utożsamiane z twórcą, ale bardziej z ich wykonawcą. I mimo że jest tu mniej spektakularnie niż w tomie pierwszym, to i tak Kofta przykuwa uwagę, bawi i zaskakuje doborem słów („pragnienie jest bezdomne, codzienność jest bez gwiazd”, „niebo jest tak cholernie w górze”) i tym swoim, specyficznym liryzmem.
Jedną trzecią tej antologii zajmuje ostatnia część - „Epitafium dla frajera”, w której znajdują się wiersze niełatwe w odbiorze, przesycone pesymizmem i goryczą. Żona poety napisała o tej części, że „stanowi swoiste podsumowanie – bo umieściliśmy tam poezję, którą Jonasz pisał przede wszystkim z myślą o sobie samym, lirykę osobistą, intymną, mówiącą wiele o samym artyście jako człowieku”. Zdecydowanie widać w niej te zmagania poety z samym sobą. Trudne są tam teksty, a język ich jest dosadny, często nawet przesadnie dosadny i czytając je ze świadomością, że w takim stylu skończę poetycką podróż z Koftą, było mi smutno. Na sam koniec, kilka ostatnich wierszy: „Mam tylko jedno życie”, „Dobrze, że byłaś”, „Cyrkowy namiot”, „Pacjent” i „Wyspa” zwróciło mi Koftę w moim ulubionym wydaniu – nostalgicznego, nastrojowego i pogodzonego.
Tak zakończyła się moja, prawie roczna, liryczna przygoda, z bardziej lub mniej poetyckimi tekstami Jonasza Kofty.
A na koniec ostatni, zamykający drugi tom utworów zebranych, wiersz. Dla mnie, po smutnym „Epitafium dla frajera”, okazał się najwspanialszą nagrodą.

***
Czy chciałbym wyryć swoje imię
Na gładkich lustrach wód leniwych
W przejrzystym, głębinowym zimnie
Nieczuły istnieć i szczęśliwy
Szczęśliwy, bo płynący wiecznie
Szczęśliwy, bo bez granic
Od źródła aż do ujścia przestrzeń
Objęty czasu ramionami

Nie dla mnie kryształowa trumna
Życia od siebie nie oddzielę
Bym w jasne słońce patrzeć umiał
Okiem rozwartym jak topielec
Ja jestem ciekaw swojej śmierci
I jednym tylko się trwożę
Gdy serce pęknie mi na ćwierci
Już wiersza o tym nie ułożę

Za mną drugi tom wierszy i piosenek zebranych Jonasza Kofty. Otwiera go rozmowa żony i syna poety. Mówią o tym, jaki Kofta był na co dzień, jakim był mężem, ojcem, kolegą, poetą, człowiekiem.
Tom drugi, pod względem artystycznym, nie miał szans dorównać pierwszemu, bo to w pierwszym zgromadzone zostały wszystkie szlagiery, hity i najpopularniejsze przeboje poety, które...

W tomie I w większości zostały zamieszczone tzw. 'szlagiery' Kofty, natomiast w tomie II poznajemy drugie oblicze tego obdarzonego giętkim piórem człowieka. 'Kup mi jedną grubą i jedną cienką' ta jakże intymna rozmowa, pomiędzy żoną a synem Jonasza bardzo dobrze wprowadza czytelnika w świat w którym rozwiną się ten niezwykły talent. Ten tom polecam szczególnie ludziom którzy chcą pogłębiać swe uczucia do miłości i szaleństwa naznaczonego piętnem PRL-u.

W tomie I w większości zostały zamieszczone tzw. 'szlagiery' Kofty, natomiast w tomie II poznajemy drugie oblicze tego obdarzonego giętkim piórem człowieka. 'Kup mi jedną grubą i jedną cienką' ta jakże intymna rozmowa, pomiędzy żoną a synem Jonasza bardzo dobrze wprowadza czytelnika w świat w którym rozwiną się ten niezwykły talent. Ten tom polecam szczególnie ludziom...

Proste historie zaklęte w prostych słowach. Takich poetów dzisiaj brakuje...

Proste historie zaklęte w prostych słowach. Takich poetów dzisiaj brakuje...

Troszkę słabszy wybór utworów niz w pierwszym tomie,ale ciągle wspaniałe. Kofta to mistrz krótkiej formy!!!

Troszkę słabszy wybór utworów niz w pierwszym tomie,ale ciągle wspaniałe. Kofta to mistrz krótkiej formy!!!

Absolutnie uwielbiam Kofte!

Absolutnie uwielbiam Kofte!

jeden z najlepszych, miłość.

jeden z najlepszych, miłość.