Drewno, ropa i złoto – to o te surowce w Peru toczą się tytułowe wewnętrzne wojny. Wewnętrzne z trzech powodów: bo krajowe, bo rozgrywające się w głębi peruwiańskich puszcz i wreszcie dlatego, że dotykają ludzkich wnętrz: z jednej strony ich pragnień, a z drugiej lęków. Reportaże Zárate mówią o przemyśle i o wielkich pieniądzach, ale zawsze z punktu widzenia konkretnych, prostych ludzi. Tragizm ich sytuacji jest ukazany w prostych słowach i scenach: autor przedstawia świadectwa miejscowej ludności, ich krótkie, ale trafne spostrzeżenia i opinie. Choć staje po stronie słabszych, to nie ogranicza się do pokazywania obrazu sytuacji jedynie z ich punktu wiedzenia. Przytacza też argumenty drugiej strony i pokazuje znaczenie przemysłu dla kraju.

Posiłkuje się sugestywnymi statystykami i badaniami, które pomagają mu ukazać skalę zjawiska.
W trzech reportażach zebranych w „Wewnętrznych wojnach” widzimy sceny, w które trudno uwierzyć żyjąc we współczesnym świecie. W Peru handel drewnem jest jak handel narkotykami, a kto mu się sprzeciwi, naraża siebie i swoją rodzinę. Skorumpowana policja i sądy stają po stronie tych, którzy mają pieniądze, a nie tych, których przemocą wyrzuca się z ich ziemi. Największe bogactwa stają się źródłem największego wyzysku i cierpień. Ale opowiedziane przez Zárate historie nie mają jedynie pesymistycznego wydźwięku. Pojawiają się w nich również ludzie, którzy nie dali się sprzedać i którzy nadal walczą o swoje prawa. W rezultacie „Wewnętrzne wojny” otwierają oczy czytelnika na problemy, o których skali nie zdawał sobie sprawy. Poruszają i dają wiele tematów do przemyśleń.

*Tytuł recenzji nawiązuje do motta książki, zaczerpniętego z reportażu Swietłany Aleksijewicz

Agnieszka Kruk