Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

andeś
Agata
Grazia_czytaninka_

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

andeś
Agata
Grazia_czytaninka_

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

[3 Jedno życzenie]
Pomimo posiadania pełnego regału nieprzeczytanych książek, zawsze zmierzała do biblioteki po kolejną do przeczytania. Czy książka okazywała się interesująca, czy wręcz odwrotnie, zawsze czytała ją do ostatniej strony, od prologu po podziękowania, a dopiero na końcu opis znajdujący się na okładce. Pewnego dnia po przeczytaniu kilku rozdziałów zauważyła czyjąś notatkę – odręcznie napisaną, ołówkiem, już nieco przetartą. Nie była to część od autora, dlatego, pomimo ciekawości, nie przeczytała jej od razu, by nie niszczyć swojego rytuału. Po kolejnych rozdziałach znalazła kolejną notatkę, która wzbudziła rosnące zainteresowanie i sprawiła, że tym razem książka nie została odłożona aż do jej skończenia. I w końcu mogła przejść do części napisanej przez innego czytelnika. Oprócz opinii pojawiło się pytanie o podobne książki tego typu. Nie cierpiała tak ogólnikowo zadanych pytań, ale ostatecznie pozostawi la swoją opinię oraz odpowiedź. Po kilku miesiącach sprawdziła poleconą książkę i… zauważyła w niej kolejną notatkę, od tego samego czytelnika, tym razem to on jej polecił inną książkę. Gdy ją przeczytała dodała swoją opinię i swoje polecenie. I tak się do dziś wymieniają swoimi przemyśleniami o książkach i polecają sobie kolejne tytuły, nie zdradzając o sobie nic osobistego i nie proponując spotkania. Może nigdy się nie spotkają, a może codziennie się mijają, może kiedyś będą przy tym samym regale, sądząc po ich upodobaniach gatunkowych to jest całkiem realne.
 

[3 Jedno życzenie]
Pomimo posiadania pełnego regału nieprzeczytanych książek, zawsze zmierzała do biblioteki po kolejną do przeczytania. Czy książka okazywała się interesująca, czy wręcz odwrotnie, zawsze czytała ją do ostatniej strony, od prologu po podziękowania, a dopiero na końcu opis znajdujący się na okładce. Pewnego dnia po przeczytaniu kilku rozdziałów zauważyła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [3. Jedno życzenie]
 
(NIE)MIŁOŚĆ DO KSIĄŻEK
 
On zawsze wpatrzony w telefon, ona z nosem w kolejnej powieści. Tak się też poznali.
 
Był jeden z pierwszych wiosennych dni. Ten, w którym śnieg jeszcze  zalega w trawie, ale słońce grzeje już mocniej, niebo zaczyna być bardziej błękitne, a powietrze rześkie. W parku w porze obiadowej nie było dość tłoczno, siadła więc na pobliskiej ławce wśród drzew i zaczęła rozkoszować się promieniami ciepła padającymi wprost na jej twarz. Zima ją zmęczyła, cały lockdown, zawierucha z pandemią trwały w najlepsze, pracy zdalnej miała już kompletnie dość. Potrzebowała powietrza.

Próbowała więc złapać pierwszą opaleniznę. Po dłuższej chwili westchnęła i sięgnęła po najnowszą powieść Sparksa. – „Jedno życzenie” – przeczytała tytuł. - Też miałabym takie – pomyślała. – Od kilku lat zupełnie nie układało jej się w związkach, powoli traciła nadzieję na prawdziwe szczęście. 

Za to do reszty zatapiała się w miłosnych sceneriach ukochanych książek. I dziś nie było wyjątku. Lektura wciągnęła ją bez reszty, aż w końcu doznała olśnienia, że przecież musi już wracać. Właśnie się podnosiła, gdy nagle ktoś szturchnął ją w ramię. Najpierw zobaczyła jego smartfona, więc w sekundzie go znienawidziła, a potem spojrzała w górę i przepadła. Wiedziała, że nie ucieknie od tych piwnych oczu i niesfornych czarnych loków na głowie.

Po latach zrozumiała, że każdy w związku musi mieć swoją przestrzeń. Można chłonąć powieści na papierze, a można też zatracać się w książkach z Legimi w aplikacji telefonu. 

 [3. Jedno życzenie]
 
(NIE)MIŁOŚĆ DO KSIĄŻEK
 
On zawsze wpatrzony w telefon, ona z nosem w kolejnej powieści. Tak się też poznali.
 
Był jeden z pierwszych wiosennych dni. Ten, w którym śnieg jeszcze  zalega w trawie, ale słońce grzeje już mocniej, niebo zaczyna być bardziej błękitne, a powietrze rześkie. W parku w porze obiadowej nie było dość tłoczno, siadła więc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3. „Jedno życzenie” Nicholasa Sparksa] Strony książek, które obejmowałam wzrokiem zaszły cieniem. Usłyszałam nad sobą głos: „Stephen King? Myślałem, że taka prymuska czyta tylko naukowe książki.” To był Dawid, sąsiad z akademika, którego poznałam tydzień
temu na imprezie organizowanej przez koleżankę. Wysoka średnia to nie temat na wieczór z rówieśnikami, idiotko. Pomyślałam, a do Dawida powiedziałam z uśmiechem: „Myślałam, że taki sportowiec jak Ty, może znać co najwyżej nazwisko Sienkiewicza czy Mickiewicza i to tylko ze słyszenia”. Uśmiechnął się, a ja na ten uśmiech mogłabym patrzeć cały czas. „Wiem, że czekasz teraz na jakiś przedmiot zapchaj dziurę, więc może spędzisz ten czas lepiej, np. ze mną, w bibliotece? Będę mógł Cię jeszcze bardziej zaskoczyć moją znajomością literatury”. Odrzekł, a ja… nie zgodziłam się. To głupie, Dawid mi się bardzo spodobał, a ja się speszyłam i po prostu weszłam do Sali na zajęcia. Trudno, straciłam szansę, czeka mnie pewnie naśmiewanie się na kolejnej imprezie, przeżyję. Po południu,
gdy byłam już w moim akademickim pokoju, usłyszałam pukanie do drzwi. Otworzyłam, a za nimi… nikogo nie było. Spojrzałam w dół i zobaczyłam jedną z książek Cobena z przyczepioną karteczką: Jedna z moich ulubionych. Będę w czytelni. Dołącz, jeśli akurat nie uczysz się z książek z lat 90-tych. D. Roześmiałam się. Na moim biurku leżała otwarta Dydaktyka Okonia. Ubrałam się pospiesznie i ruszyłam do czytelni. Do końca studiów rzadko już bywałam tam w pojedynkę…

[3. „Jedno życzenie” Nicholasa Sparksa] Strony książek, które obejmowałam wzrokiem zaszły cieniem. Usłyszałam nad sobą głos: „Stephen King? Myślałem, że taka prymuska czyta tylko naukowe książki.” To był Dawid, sąsiad z akademika, którego poznałam tydzień
temu na imprezie organizowanej przez koleżankę. Wysoka średnia to nie temat na wieczór z rówieśnikami, idiotko....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[ 2. "Romantyczni w Paryżu"] 
  Miałam zły dzień, nic nie szło po mojej myśli, a na domiar
złego pokłóciłam się z moją przyjaciółką. Postanowiłam więc udać się
do jedynego miejsca, które mogłoby mnie uspokoić, do biblioteki. Wzięłam z
półki moją ukochaną książkę „Ania z zielonego wzgórza”, usiadłam przy stoliku i
postanowiłam oddać się lekturze. Czytałam może z 15 minut, kiedy na stoliku
przed moimi oczami pojawiła się książka „Cześć, mam na imię Michał” oraz „Cześć,
co słychać?”. Podniosłam głowę do góry i ujrzałam całkiem przystojnego
chłopaka. Po chwili położył kolejne książki na stole – „Spacer nad rzeką”,
Cappuccino z cynamonem” oraz „Kawa z kardamonem”. Odczekał chwilę i położył
jeszcze „Chodźmy razem”. Nie miałam pojęcia o co mu tak naprawdę chodzi, więc
zapytałam po co te książki. Nie usłyszałam jednak żadnej odpowiedzi, za to na
stole po krótkiej chwili wylądowała książka „Strasznie mi się podobasz”. Moje
policzki nabrały lekkiego różu, a ja uśmiechnęłam się mimowolnie.
A co było dalej?
Okazało się, że Michał, bo tak miał na imię jest niemową, a ja mu się
spodobałam, więc postanowił zaryzykować i spróbować nawiązać ze mną kontakt. Od
tamtego pamiętnego dnia spotykaliśmy się niemal codziennie, najpierw w
bibliotece, później na mieście. W międzyczasie zapisałam się na kurs migowy,
abyśmy mogli bez problemu się porozumiewać, czym bardzo mu zaimponowałam. Dziś
mijają dwa lata od naszego pierwszego spotkania, a my jesteśmy chyba
najbardziej zakochaną parą na świecie.   

[ 2. "Romantyczni w Paryżu"] 
  Miałam zły dzień, nic nie szło po mojej myśli, a na domiar
złego pokłóciłam się z moją przyjaciółką. Postanowiłam więc udać się
do jedynego miejsca, które mogłoby mnie uspokoić, do biblioteki. Wzięłam z
półki moją ukochaną książkę „Ania z zielonego wzgórza”, usiadłam przy stoliku i
postanowiłam oddać się lekturze. Czytałam może z 15 minut,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3 Jedno życzenie]
Przechodząc obok księgarni zatrzymałam się przed witryną i zauważyłam ciekawą książkę. Nie namyślając się weszłam i kupiłam ją. To miał być obiecujący debiut, a okazała się największym czytelniczym rozczarowaniem. W thrillerze medycznym było tyle błędów merytorycznych, że tylko kompletny laik mógł ich nie zauważyć. Rozgoryczona stratą pieniędzy i czasu napisałam swoją opinię o książce na moim ulubionym portalu lubimyczytac.pl. Gdy następnego dnia zalogowałam się na portal wyświetliła mi się informacja o wiadomości w skrzynce. Z ciekawością ją otworzyłam i przeżyłam szok - napisał do mnie autor książki prosząc o rozwinięcie i wyjaśnienie swoich uwag. Wzięłam do ręki powieść i po kolei opisałam wszystkie błędy. Byłam pewna, że na tym ta historia się zakończy jednak po tygodniu znowu w skrzynce była wiadomość tym razem z prośbą o spotkanie. Po dłuższym zastanowieniu zgodziłam się.
Spotkaliśmy się w kawiarni niedaleko mojej pracy. Dominik (autor książki) podziękował za uwagi i poprosił o wyjaśnienie kilku medycznych aspektów do nowej powieści. Wszystko wyjaśniłam, wypiliśmy kawę i się pożagnaliśmy. Po tygodniu znowu znalazłam prośbę o spotkanie.
Takich próśb było jeszcze kilkanaśnie, później dostałam egzemplarz do recenzji i końcowe wydanie z dedykacją i autografem. Teraz Dominik pisze kolejną powieść. Już nie spotykamy się w kawiarni, bo od pół roku mieszkamy razem i nie dostanę już książki z autografem, bo sama jako współautor będę musiała je podpisywać. 

[3 Jedno życzenie]
Przechodząc obok księgarni zatrzymałam się przed witryną i zauważyłam ciekawą książkę. Nie namyślając się weszłam i kupiłam ją. To miał być obiecujący debiut, a okazała się największym czytelniczym rozczarowaniem. W thrillerze medycznym było tyle błędów merytorycznych, że tylko kompletny laik mógł ich nie zauważyć. Rozgoryczona stratą pieniędzy i czasu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3. „Jedno życzenie” Nicholasa Sparksa]
Jak co roku pojechałam na huczne targi książek do Warszawy. Zainteresowanie było ogromne. Tłum ludzi początkowo mnie odstraszył, ale po krótkiej chwili odnalazłam się w nim.
Miałam na oku kilka książek. Z wielkim trudem odnalazłam wszystkie pozycje znajdujące się na mojej liście życzeń. Odetchnęłam, gdy wyszłam z tłumu obładowana czterema torbami książek. ,,Miałam kupić tylko trzy książki…" - pomyślałam. Nagle zauważyłam, że zbliża się do mnie wysoki chłopak. Niósł ze sobą kilka toreb z zakupami. Również musiał wracać z targów.
-Cześć, zauważyłem, że masz bardzo dobry gust czytelniczy. Gdzie nie poszedłem, to Ty mnie wyprzedzałaś i zabierałaś najlepsze pozycje sprzed nosa - powiedział żartobliwie.
Zawstydzona nie wiedziałam co odpowiedzieć, więc tylko uśmiechnęłam się.
-Może pójdziemy razem na kawę? Niedaleko jest fajna kawiarnia literacka… Pomogę Ci z torbami - zaproponował niepewnie.
-W sumie czemu nie - odpowiedziałam po chwili namysłu.
Po świetnie spędzonym czasie przy kawie i dyskusjach o książkach wymieniliśmy się numerami telefonów. Nigdy z nikim tak dobrze mi się nie rozmawiało. Czułam się jakby czytał mi w myślach.
Obecnie jesteśmy narzeczeństwem, a w niedalekich planach pojawia się wizja ślubu jak z bajki.

[3. „Jedno życzenie” Nicholasa Sparksa]
Jak co roku pojechałam na huczne targi książek do Warszawy. Zainteresowanie było ogromne. Tłum ludzi początkowo mnie odstraszył, ale po krótkiej chwili odnalazłam się w nim.
Miałam na oku kilka książek. Z wielkim trudem odnalazłam wszystkie pozycje znajdujące się na mojej liście życzeń. Odetchnęłam, gdy wyszłam z tłumu obładowana...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[3. "Jedno życzenie" Nicholasa Sparksa" ]

Wszedł do kawiarni „Zakładka”, w której bywał z kolegami ze studiów, jednak nie spodziewał się spotkać tutaj kobiety życia. Siedziała przy stoliku tuż przy oknie i robiła zapiski wertując książkę przypominającą swoimi gabarytami cegłę. Twarz ukryła pod zasłoną bujnych kasztanowych włosów, których refleksy lśniły odbijając promienie słoneczne. Spytał, czy może się przysiąść na kawę. Kiedy podniosła na niego swoje szmaragdowozielone oczy, przepadł. W tym momencie poczuł jak serce zamarło mu w piersi. Wiedział, że kobieta, na którą właśnie patrzy będzie tą, z którą spędzi resztę życia. Odłożyła na bok notatki i zamknęła książkę, która, jak się okazało była także jego ulubioną – „Mistrz i Małgorzata” Bułhakova. Przegadali całe popołudnie nie mogąc oderwać od siebie oczu.
Od tego dnia „Zakładka” wpisała się w ich cykliczny rytuał spotkań. Tu umawiali się
na spotkania z przyjaciółmi, rozmawiali o pasjach, celebrowali jubileusze, rocznice znajomości i tradycyjnie, wymieniali się książkami, których szeregi stały na kawiarnianych półkach zachęcając do lektury. W tym miejscu spędzali okrągłe rocznice ślubu, a było ich sporo, bo przeżyli wspólnie ponad 50 lat.
Mimo, iż kawiarnia zmieniała właścicieli i logo, to jednak dla nich pozostawała wciąż miejscem pierwszego magicznego połączenia dusz. Tu wzięła początek ich wieczna wspólna droga pełna wzajemnego zaufania, miłości i bliskości. Tu celebrowali ważne chwile w otoczeniu przyjaciół i książek, które nieodłącznie im towarzyszyły.
 

[3. "Jedno życzenie" Nicholasa Sparksa" ]

Wszedł do kawiarni „Zakładka”, w której bywał z kolegami ze studiów, jednak nie spodziewał się spotkać tutaj kobiety życia. Siedziała przy stoliku tuż przy oknie i robiła zapiski wertując książkę przypominającą swoimi gabarytami cegłę. Twarz ukryła pod zasłoną bujnych kasztanowych włosów, których refleksy lśniły odbijając promienie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Co prawda nie spotkałam jeszcze swojego ukochanego, ale od czegoś ma się przecież postacie z opowiadań pisanych do szuflady, prawda? :>
[1. “Rozmowy z przyjaciółmi” – Sally Rooney]
Louis Neytter średnio raz w tygodniu odwiedzał miejską bibliotekę i za każdym razem wychodził z niej z niewielkim stosikiem książek, który przy każdej następnej wizycie wymieniał na inny. Co ciekawe, większości wypożyczonych tytułów nigdy nie przeczytał, ponieważ nie były one dla niego, a dla jego starszej siostry, czytającej niemalże hurtowo. Nie o niej jednak jest ta historia, także może lepiej wróćmy do Louisa.
Po pewnym czasie regularnego odwiedzania biblioteki, nastolatek zaczął rozpoznawać ludzi stale ją odwiedzających. Zaliczała się do nich na przykład wyjątkowo niska brunetka azjatyckiego pochodzenia, która przeszywała go wzrokiem, za każdym razem, gdy myślała, że chłopak tego nie widzi. Z początku Louis starał się nie zwracać uwagi na spojrzenie dziewczyny, aż ostatecznie postanowił podejść i z czystej ciekawości dowiedzieć się, dlaczego Azjatka tak mu się przyglądała. 
Jak się okazało, Daisy (bo tak miała na imię dziewczyna), podobnie jak siostra Louisa lubiła czytać Murakamiego i po zobaczeniu nastolatka ze stosem książek tego pisarza, zaciekawiła ją jego osoba. Była niestety trochę zbyt nieśmiała by podejść i zagadać, a kiedy zrobił to Louis i wyjaśnił, że większość wypożyczanych pozycji nie jest dla niego, omal nie zapadła się pod ziemię. Mimo to nastolatkowie wymienili się numerami telefonów rozbawieni całą tą sytuacją, a obecnie są szczęśliwą parą z ponad czteroletnim stażem i masą jeszcze większych, w większości zabawnych nieporozumień na koncie. 

Co prawda nie spotkałam jeszcze swojego ukochanego, ale od czegoś ma się przecież postacie z opowiadań pisanych do szuflady, prawda? :>
[1. “Rozmowy z przyjaciółmi” – Sally Rooney]
Louis Neytter średnio raz w tygodniu odwiedzał miejską bibliotekę i za każdym razem wychodził z niej z niewielkim stosikiem książek, który przy każdej następnej wizycie wymieniał na inny. Co...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej