Ja mam szpargałowo wirtualne: blog Giornale Nuovo (spamula.net/blog/annotated_list.html)

Niestety, blog już nie jest prowadzony, a autor zostawił tylko kilkanaście wpisów ocalałych po jakiejś awarii. Przez 5 lat, od 2002 roku autor tego bloga dostarczał mi niesamowitej, estetycznej zabawy. Polecam ludziom, którzy lubią osobliwości w świecie sztuki, także wydawniczej.

Ja mam szpargałowo wirtualne: blog Giornale Nuovo (spamula.net/blog/annotated_list.html)

Niestety, blog już nie jest prowadzony, a autor zostawił tylko kilkanaście wpisów ocalałych po jakiejś awarii. Przez 5 lat, od 2002 roku autor tego bloga dostarczał mi niesamowitej, estetycznej zabawy. Polecam ludziom, którzy lubią osobliwości w świecie sztuki, także wydawniczej.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Mój ulubiony szpargał to był przedwojenny słownik francusko-polski wielkości pudełka do zapałek, idealny do malutkiej kieszeni czy miniaturowej torebki:) Był przedmiotem mojego podziwu, ale że ani ja, ani nikt z moich bliskich nie zna ani nie zamierza poznać francuskiego, błąkał się z półki na półkę bez zastosowania. W końcu, żeby odzyskał życie, przekazałam go osobie jadącej do Francji.

Mój ulubiony szpargał to był przedwojenny słownik francusko-polski wielkości pudełka do zapałek, idealny do malutkiej kieszeni czy miniaturowej torebki:) Był przedmiotem mojego podziwu, ale że ani ja, ani nikt z moich bliskich nie zna ani nie zamierza poznać francuskiego, błąkał się z półki na półkę bez zastosowania. W końcu, żeby odzyskał życie, przekazałam go osobie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Muszę przejrzeć półki, ale wśród szpargałów mam przedwojenny podręcznik do nauki angielskiego, gdzie zdania tłumaczy się dosłownie i są tam takie cudowne detale, jak męskie podwiązki. Jest też Buczmy "Poradnik prawniczy" i jakiś poradnik pani domu, z którego to dowiedziałam się, że chcąc umyć stół muszę go najpierw podzielić na cztery części. Teoretycznie oczywiście ;)

Muszę przejrzeć półki, ale wśród szpargałów mam przedwojenny podręcznik do nauki angielskiego, gdzie zdania tłumaczy się dosłownie i są tam takie cudowne detale, jak męskie podwiązki. Jest też Buczmy "Poradnik prawniczy" i jakiś poradnik pani domu, z którego to dowiedziałam się, że chcąc umyć stół muszę go najpierw podzielić na cztery części. Teoretycznie oczywiście...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jak dobrze, że są jeszcze miejsca, gdzie mogą się "spotkać" czytelnicy. Przyznaję, bardzo zaciekawił mnie Pański tekst. Sama dopiero niedawno zaczęłam interesować się owymi bękartami, mimo że czytam już od przedszkola. To siostrze zawdzięczam tę umiejętność, bowiem wtłoczyła mi do głowy cały alfabet. Jednak to mój własny upór sprawił, że mam z tego pożytek. Pamiętam, jak wychowawczyni w końcu uległa namowom i zaprowadziła mnie do szkolnej biblioteki. Pierwszą książką było wydanie Tuwimowskiego "W aeroplanie".
Rodzice zachęcali mnie do czytania, kazali nawet robić to na głos, by ćwiczyć, bo "ćwiczenie czyni mistrza", jak przekonywał tata. Później, jakoś w pierwszej klasie polonistka śmiała się, że czytam więcej od niejednego dwunastolatka.
Inną ciekawą anegdotą rodzinną z książkami w tle jest opis randki moich rodziców. Tata, który był jeszcze wtedy młodzieniaszkiem "na żeniaczce", przyjechał do mojej mamy. W salonie stanął przed regałem i powiedział ze zdumieniem: "Ale wy tu macie dużo książek!" Bezcenne. Chciałabym, by chłopak, którego przyprowadzę do domu zachwycał się księgozbiorem, a nie kinem domowym czy innym zbędnym, acz bajeranckim sprzętem.

Jak dobrze, że są jeszcze miejsca, gdzie mogą się "spotkać" czytelnicy. Przyznaję, bardzo zaciekawił mnie Pański tekst. Sama dopiero niedawno zaczęłam interesować się owymi bękartami, mimo że czytam już od przedszkola. To siostrze zawdzięczam tę umiejętność, bowiem wtłoczyła mi do głowy cały alfabet. Jednak to mój własny upór sprawił, że mam z tego pożytek. Pamiętam, jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bardziej od zapachu lubię czuć pod palcami stare ksiązki. Zwłaszcza te w skórzanych oprawach, wypisane gotykiem, którego nie znam. Czuć historię, czas i coś tajemnego. A czytelnicze szpargały... Szukam starych wydań, mało znanych powieści wielkich klasyków XIX w.

Bardziej od zapachu lubię czuć pod palcami stare ksiązki. Zwłaszcza te w skórzanych oprawach, wypisane gotykiem, którego nie znam. Czuć historię, czas i coś tajemnego. A czytelnicze szpargały... Szukam starych wydań, mało znanych powieści wielkich klasyków XIX w.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Uwielbiam literackie szpargały. Wciąż przechowuję ulubione książki z dzieciństwa, stare notesy, pamiętniki, zdjęcia...
Mam też słabość do starych wydań książek, dzięki czemu w mojej biblioteczce znalazło się kilka prawdziwych, cennych białych kruków.

Wśród szpargałów są też nabierające stopniowo wartości muzealnej niektóre dzieła (tj. "dzieła") Lenina i Kim Ir Sena. Kupiłam je za grosze w 1989 r., gdy w moim mieście była likwidowana duża księgarnia. Odezwała się wtedy we mnie czytelnicza pazerność i pamiętam, że kupione książki ledwie zmieściły się w dwóch ogromnych kartonach. Było wśród nich sporo klasyki, do której mam wielką słabość.

A na koniec przyznam się, że zdarzyło mi się wygrzebać książkę ze śmietnika na początku lat 90. Na stercie jakiś papierzysk leżały trzy tomy "Wojny żydowskiej" Feuchtwangera, które mam do tej pory. Podobnie jak część wspomnianych papierów - gdy im się przyjrzałam, okazało się, że to fragment archiwum PZPR w moim mieście. No, to zagarnęłam, ale się dało (gdy poszłam tam po raz drugi, już papierów nie było).
Część tej makulatury z powrotem trafiła do śmietnika, ale zostawiłam sobie na pamiątkę kilka agitek i ...wypełnionych deklaracji członkowskich. Przy okazji ze zdziwieniem odkryłam, że były na nich nazwiska moich byłych nauczycieli, sąsiadów, znajomych. Mam ten kawałek historii do dziś i cyklicznie sobie żartuję, że przy najbliższych wyborach wykorzystam tę wiedzę, bo część byłych członków partii to teraz samorządowi działacze o zupełnie innej opcji politycznej:).

Uwielbiam literackie szpargały. Wciąż przechowuję ulubione książki z dzieciństwa, stare notesy, pamiętniki, zdjęcia...
Mam też słabość do starych wydań książek, dzięki czemu w mojej biblioteczce znalazło się kilka prawdziwych, cennych białych kruków.

Wśród szpargałów są też nabierające stopniowo wartości muzealnej niektóre dzieła (tj. "dzieła") Lenina i Kim Ir Sena....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Widzę, że niepotrzebnie czułem się onieśmielony obecnością Pisarza, więc, zachęcony pytaniami o konfekcję, pozwolę sobie zadać pytanie poważniejsze. Czy pracuje Pan obecnie nad jakąś powieścią? Domyślam się, że nie tylko ja wypatruję z wytęsknieniem nowej książki Pana autorstwa. "Saturn" rozbudził moje oczekiwania, których nie mogą zaspokoić nawet najbardziej błyskotliwe felietony. Felietony teraz wszyscy piszą, a Pan, jako pisarz, ma obowiązki pisarskie, a nie dziennikarskie.

Widzę, że niepotrzebnie czułem się onieśmielony obecnością Pisarza, więc, zachęcony pytaniami o konfekcję, pozwolę sobie zadać pytanie poważniejsze. Czy pracuje Pan obecnie nad jakąś powieścią? Domyślam się, że nie tylko ja wypatruję z wytęsknieniem nowej książki Pana autorstwa. "Saturn" rozbudził moje oczekiwania, których nie mogą zaspokoić nawet najbardziej błyskotliwe...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim ulubionym zapachem z dzieciństwa był zapach książek, najlepiej starych. Jeździłam rodziną do Cioci do Bytomia, która posiadała dużą szafę z książkami. Rodzina miała spokój, przed wyjazdem tylko czekało mnie szorowanie (to był Bytom ). Do teraz mam odruch ogłądania książek u znajomych. W domu bez książek źle się czuję.
Tekstem, który mnie zawsze szokował, była mała książeczka, wielkości małego notesu (gdzieś w domu jest), opowiadająca o małym, biednym hiduskim chłopcu, który pod łóżkiem przechowywał swój największy skarb. Były to portrety Lenina i Stalina.

Moim ulubionym zapachem z dzieciństwa był zapach książek, najlepiej starych. Jeździłam rodziną do Cioci do Bytomia, która posiadała dużą szafę z książkami. Rodzina miała spokój, przed wyjazdem tylko czekało mnie szorowanie (to był Bytom ). Do teraz mam odruch ogłądania książek u znajomych. W domu bez książek źle się czuję.
Tekstem, który mnie zawsze szokował, była mała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciekawy z Pana człowiek. Z przyjemnością poczytam felietony i książki Pana może też, bo jeszcze nie miałam okazji.

Ciekawy z Pana człowiek. Z przyjemnością poczytam felietony i książki Pana może też, bo jeszcze nie miałam okazji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post