Dziękuję za wyróżnienie :) I gratuluję pozostałym.

Dziękuję za wyróżnienie :) I gratuluję pozostałym.

Nagrody otrzymują:
Desmond18
Cirilla99
Roxanne
Uleczkaa38
Dominika

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
Desmond18
Cirilla99
Roxanne
Uleczkaa38
Dominika

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy dzisiaj.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy dzisiaj.

Od niedawna Justyna zaczęła się przyjaźnić z nowym sąsiadem -rówieśnikiem. Mama Justyny nie była zachwycona ich znajomością z obawy,że może się coś wydarzyć.

Pewnego razu mama Justyny wracała z zakupów i przez jej nieuwagę potknęła się. Potrzebowała na te czas pomocy. W oddali słyszała głos:

- Dzień dobry pani- powiedział nieznajomy głos.
- Witam Pana - odpowiedziała zaskoczona.
- Mam Pani pomóc wstać sąsiadko? - zapytał.
- Tak może Pan mi pomóc - uśmiechnęła się kobieta.
- Przy okazji pomogę zanieść zakupy do domu, jeśli mi Pani pozwoli.
- Oczywiście,że pozwolę. Wspomniał Pan jest moim sąsiadem, prawda?
- Tak, jestem i przyjaźnię z Justyną Pani córką.
- Rozumiem teraz kim spędza moja czas - uśmiechnęła się
i podziękowała za udzieloną pomoc.

Tak więc ostrożności nigdy za wiele podczas zawierania nowych znajomości, ale tym razem ostrożność była przemyślana.

Od niedawna Justyna zaczęła się przyjaźnić z nowym sąsiadem -rówieśnikiem. Mama Justyny nie była zachwycona ich znajomością z obawy,że może się coś wydarzyć.

Pewnego razu mama Justyny wracała z zakupów i przez jej nieuwagę potknęła się. Potrzebowała na te czas pomocy. W oddali słyszała głos:

- Dzień dobry pani- powiedział nieznajomy głos.
- Witam Pana - ...

Mówili, że jak będę siedział cicho to nikomu nic się nie stanie. Tak więc zrobiłem. Wiedziałem, że nie można im ufać, ale to było jedyne wyjście, aby trzymać ich z dala od bliskich, więc byłem cicho.. Do czasu. Nie pisnąłem, ani słowa do czasu zaginięcia Toby'ego. Dlaczego Ja? Jak mogłem być tak głupi? Dlaczego myślałem, że jeśli będę siedział cicho oni nie wrócą po więcej? Jeszcze 3 miesiące wcześniej byłem zwykłym chłopakiem który nie miesza się w sprawy mafii, chłopakiem który w nic się nie miesza.. Wtedy matka zachorowała byłem w rozsypce. Tydzień po diagnozie raka u matki dostałem sms'a "Pomożemy jej. Przyjedź z nią pod park o 0.00" Wtedy nie wiedziałem kim są, ani czego chcą zignorowałem to. O 0.02 usłyszałem strzały dochodzące z sypialni rodziców, spanikowałem i uciekłem przez okno do Toby'ego. Godzinę później zdecydowałem się wrócić. Jedyne co zastałem to 2 martwe ciała powieszone z tyłu domu i kartkę przybitą nożem do piersi mamy "Wyleczona, siedź cicho. Chyba nie chcesz, aby Toby'emu lub komuś jeszcze stała się krzywda, prawda?"

Mówili, że jak będę siedział cicho to nikomu nic się nie stanie. Tak więc zrobiłem. Wiedziałem, że nie można im ufać, ale to było jedyne wyjście, aby trzymać ich z dala od bliskich, więc byłem cicho.. Do czasu. Nie pisnąłem, ani słowa do czasu zaginięcia Toby'ego. Dlaczego Ja? Jak mogłem być tak głupi? Dlaczego myślałem, że jeśli będę siedział cicho oni nie wrócą po więcej?...

-Dziś piątek trzynastego!Przypominamy:ostrożności nigdy za wiele!-dał się słyszeć głos spikerki radiowej.
-Może i oni mają rację z tą ostrożnością?Zostanę dziś w domu-pomyślał pan Andrzej.
Zasiadł w fotelu i zaczął kartkować tygodnik.Zatrzymał się na artykule:,,Bądź ostrożny-to przynosi pecha!’’Wymieniono w nim przesądy,które-jak gorąco zapewniano-sprawdzają się w 85%:
1.Czarny kot=kłopot! Na kolana wskoczył mu czarny sierściuch o imieniu Borys.Mężczyzna spojrzał na niego nieufnie,wziął na ręce i skierował się w stronę drzwi wyjściowych.
-Wybacz,dzisiejszy dzień spędzisz tam!-rzucił do zszkowoanego kota, pozostawiając go na zewnątrz.Wrócił do salonu.Przesąd drugi brzmiał:2.Lustereczko powie przecie:,,Zbij mnie,a pożałujesz,człowiecze!’’.Po godzinie (zajęłoby to mniej czasu, gdyby nie masywne lustro w przedpokoju) wszystkie lustra zerkały na siebie nawzajem w najciemniejszym kącie piwnicy.Pan Andrzej ponownie podjął czasopismo,a jego wzrok automatycznie powędrował w kierunku trzeciego punktu.3.Drabina pod ścianą służy naganą.Wstrzymał oddech.Niedawno pozostawił drabinę w salonie,opierająć o ścianę.Czy to możliwe,aby pech już się rozprzestrzenił?!Piętnaście minut później pewien pan taszczył pod pachą drabinę i rozmawiał przez telefon:
-Stary, nie uwierzysz!Ktoś wystawił przed domem drabinę z karteczką:,,Do wzięcia!’’.Pan Andrzej chciał się ogolić.Bez luster była to jednak nie lada sztuka i po kilku próbach jego twarz przypominała zaorane na wiosnę pole.Gdy zużył już zapas plastrów,zajął się wieszaniem na ścianie obrazu.Nie mając dabiny,chwycił trzeszczący stołek.Ten zbuntował się i po chwili mężczyzna runął na ziemię.
-Panie Andrzeju!-krzyknęła Barbara,wpadając do szpitalnej sali.Poszkodowany sapnął i podciągnął się na szpitalnym łóżku.Wieść o jego całodziennych przygodach już rozniosła się wśród sąsiadów.
-Czy nie widziała dziś pani mojego kota?
-Właściwie to tak.Straż miejska się nim zainteresowała.Ale co się panu stało?!
-Powiedzmy,że wstałem dziś rano lewą nogą.

-Dziś piątek trzynastego!Przypominamy:ostrożności nigdy za wiele!-dał się słyszeć głos spikerki radiowej.
-Może i oni mają rację z tą ostrożnością?Zostanę dziś w domu-pomyślał pan Andrzej.
Zasiadł w fotelu i zaczął kartkować tygodnik.Zatrzymał się na artykule:,,Bądź ostrożny-to przynosi pecha!’’Wymieniono w nim przesądy,które-jak gorąco zapewniano-sprawdzają się w 85%:
...

Była sobie pewnego razu kozica górska.
Kozica ta bardzo lubiła skakać, wspinać się po górach, bawić z innymi kozicami i wędrować wokół swojego miejsca zamieszkania. Kto widział kiedyś kozicę górską w naturalnym środowisku, ten wie, że to zręczne i skoczne istoty, które odstaną się wszędzie.
Naszej kozicy natura ani trochę nie poskąpiła atutów naturalnych. Miała skoczne nogi, mocne mięśnie i wytrzymałe kopyta. Ale jednym różniła się od innych kozic.
Wszystkie skoki wykonywała bardzo starannie. Ostrożnie dobierała sobie trasy, uważnie je pokonywała i baczyła na wszystkie okoliczności, które mogły ją zaskoczyć. Swoje trasy znała bardzo dobrze, ale nawet mimo to ostrożność była trwale wpisana w jej naturę. Wolała dmuchać na zimne. Jeśli kiedykolwiek usłyszałaby przysłowie „gdyby kózka nie skakała...”, ona udoskonaliłaby je do zdania „gdyby kózka skakała ostrożnie, toby nóżki nie złamała”.
Pewnego razu koleżanki wyciągnęły ją na wycieczkę. Wyprawa miała się odbyć daleko poza ich siedzibę. Nasza kózka nie znała tej trasy. Mimo to nie bała się i ruszyła z innymi kozicami.
Kózka skakała, dwoiła się i troiła, by wziąć pod uwagę każdy kamień, najlepszą drogę i jak skoczyć, żeby zminimalizować ryzyko wypadku. Wszystko to się sprawdzało. Aż do czasy, gdy kozice miały przeskoczyć nad przepaścią.
Inne kozice sobie bez problemu poradziły. A nasz kózka?
Spanikowała. Wiedziała, że nie da rady obliczyć odległości. Ani zastanowić się nad trajektorią lotu. Nie mogłaby też ustalić miejsca lądowanie. Ledwie widziała drugą stronę urwiska. Nie mogła nawet znaleźć odpowiedniego kąta wybicia.
Może nie była wtedy w stanie myśleć racjonalnie. Jednak zawsze była w stanie myśleć ostrożnie. Tak więc zdecydowała się na ostrożne rozwiązanie. Zdecydowała, że pokona przepaść w dwóch skokach.
Jak wiadomo z natury przepaści - nie wyszło jej to.

Była sobie pewnego razu kozica górska.
Kozica ta bardzo lubiła skakać, wspinać się po górach, bawić z innymi kozicami i wędrować wokół swojego miejsca zamieszkania. Kto widział kiedyś kozicę górską w naturalnym środowisku, ten wie, że to zręczne i skoczne istoty, które odstaną się wszędzie.
Naszej kozicy natura ani trochę nie poskąpiła atutów naturalnych. Miała skoczne...

Bakterie. Te mikroorganizmy były koszmarem Jimmy’ego. Pomimo, że nie widział ich gołym okiem, wiedział że czają się wszędzie. Czekają właśnie na niego.

W szafkach pochowane miał liczne płyny dezynfekujące, spreje, chusteczki, zapas mydła na najbliższe 10 lat. Odwieczna wojna trwała. Jimmy prawie nie spotykał się z ludźmi, wychodził tylko wtedy, gdy musiał. Klamek i poręczy dotykał zawsze w rękawiczkach. Nie mogło być mowy o uściskach dłoni czy szczypaniu policzków przez ciotkę. Jimmy uważał, że serki i kefiry to dzieło szatana, bo przecież zawierają kultury bakterii. Gdy tylko pomyślał, że tysiące tych małych okropieństw jest na łyżeczce, którą za chwilę włoży do ust, robiło mu się niedobrze. Ręce mył kilkadziesiąt razy dziennie, a na jego półkach nie sposób było znaleźć odrobinki kurzu.

Uważał, że żadna bakteria z nim nie wygra, w końcu to on ma w zasięgu ręki detergenty.

***

–Poślizgnął się –stwierdził koroner, przyglądając się przeźroczystej plamie na podłodze. Ukucną i ręką w białej rękawiczce dotkną plamy. –Tylko co to jest?
– Płyn do dezynfekcji – odpowiedział drugi mężczyzna trzymając w ręce pękniętą butelkę, w której ostały się resztki winowajcy całego zdarzenia. – I jak widać zabija nie tylko 99% bakterii…

Bakterie. Te mikroorganizmy były koszmarem Jimmy’ego. Pomimo, że nie widział ich gołym okiem, wiedział że czają się wszędzie. Czekają właśnie na niego.

W szafkach pochowane miał liczne płyny dezynfekujące, spreje, chusteczki, zapas mydła na najbliższe 10 lat. Odwieczna wojna trwała. Jimmy prawie nie spotykał się z ludźmi, wychodził tylko wtedy, gdy musiał. Klamek i...

Zenka od zawsze wychowywała babka. Mieszkali w małej wsi, gdzie wszyscy o wszystkich wiedzieli wszystko. Nigdy nie była dla niego „babcią”. Zresztą cała wieś zwracała się tak do kobiety. Mając naście lat, Zenek wrócił do domu pijany. Babce nie podobało się jego towarzystwo, które zresztą nazywała chołotą. Nie podobały jej się także dziewczyny, które zapraszał do domu, twierdziła wręcz, że to ladacznice. Sąsiadki mówiły jej, że to taki wiek, że inne czasy, że młody musi się wyszaleć. Przecież chciała dla niego dobrze, chciała by skończył szkołę, znalazł prace, żonę, by wszyscy razem zamieszkali. Musiała więc go pilnować. Gdy wychodził z domu, czujna babka szła za nim, a gdy wymykał się na dyskotekę, ta nad ranem wychodziła mu naprzeciw, by bezpiecznie wrócił. Młody mężczyzna musiał znosić drwiny znajomych i żarty sąsiadów. Krzyczał na babkę, lecz nie pomagało to w niczym. Będąc raz w sklepie kupiła mu piwo. Prosił, to kupiła. Przynamniej będzie siedział w domu. Jemu samemu odechciało się wychodzić, gdy musiał słuchać drwin całej okolicy. Podziałało – pomyślała. To jest sposób na niego. Od tego dnia codziennie przynosiła mu ze sklepu alkohol, papierosy. Była szczęśliwa, że jest z nią w domu. Gotowała mu, sprzątała, czuła się potrzebna. Oglądali telewizję, cieszyła się, że nie wychodzi już wcale. Wyrósł chłopak, dobrze, że tak go pilnowała. Dumna jest z wnuka.
***
Zenon ma 30 lat i jest alkoholikiem. Jest niezaradny, niesamodzielny, awanturniczy.
Babka nadal przynosi ze sklepu butelki. Choć coś się zmieniło. Zaczęła bać się wnuka. Jest agresywny. Nie rozumie, co się z nim stało.
***
A sąsiadki oparte o płot śmieją się z kobiety. Cóż ci babko dała ta ostrożność cała?

Zenka od zawsze wychowywała babka. Mieszkali w małej wsi, gdzie wszyscy o wszystkich wiedzieli wszystko. Nigdy nie była dla niego „babcią”. Zresztą cała wieś zwracała się tak do kobiety. Mając naście lat, Zenek wrócił do domu pijany. Babce nie podobało się jego towarzystwo, które zresztą nazywała chołotą. Nie podobały jej się także dziewczyny, które zapraszał do domu,...

Babciu jak wyglądało twoje dzieciństwo? Musiałaś być bardzo ostrożna żyjąc w czasie wybuchu wojny. – Starsza pani uśmiechnęła się do swojej rozmówczyni.
- Ależ nie, moja droga. Ostrożność była ostatnią możliwością jaką mogłaś zrobić. Po za tym mieszkaliśmy z dala od frontu więc prowadziliśmy zwyczajne życie. Niestety niektórzy nie potrafili tak żyć. W we wsi mieszkała dziewczyna w moim wieku. Nazywała się Zuzanna. Nie wychodziła z domu bawić się z innymi dziećmi bo bała się nalotu Niemców. Praktycznie nie znała nikogo we wsi, a kiedy już wyszła, nikt nie chciał się z nią bawić. Była zbyt ostrożna, nie ufała ludziom, dlatego kiedy pojawiała się na podwórku, dzieci uciekały od niej. Kiedy była w wieku osiemnastu lat zaprzyjaźniła się z chłopakiem z pobliskiej wsi. Spędzali razem czas i dzięki niemu Zuzanna stała się zarazem ostrożna i dumna. Chodziła z nim za rękę, rozpowiadając po wsi, że się z nim ożeni, będą mieli dużo dzieci i domek nad jeziorem. Dziewczyny jej zazdrościły, a ona była rad, że ma się kim pochwalić. Niestety bała się okazywać chłopcu czułość. Nie całowała się z nim w obawie, że może się czymś zarazić, nie chodziła z nim nad jezioro, ponieważ myślała, że ktoś ją utopi. Do domu zawsze wracała o 19:00 i nigdy nie zaprosiła chłopca do domu, bo myślała, że mu się tam nie spodoba.
- I co dalej, babciu? – dopytywała się wnuczka. Kobieta uśmiechnęła się promiennie.
- Chłopiec ją zostawił. Drażniła go jej ostrożność. Ona znów została sama, a jej przechwałki spowodowały, że nikt jej nie lubił.
- A co stało się z chłopcem?
- Chłopiec został moim mężem, a twoim dziadkiem. Korzystaliśmy z życia tak, jak tylko mogliśmy. Nie byliśmy ostrożni w wielu przypadkach. Jak widzisz wiele można stracić przez bycie nadmiernie ostrożnym, a kiedy żyje się pełną piersią świat wydaje się być weselszy i mniej ograniczony.

Babciu jak wyglądało twoje dzieciństwo? Musiałaś być bardzo ostrożna żyjąc w czasie wybuchu wojny. – Starsza pani uśmiechnęła się do swojej rozmówczyni.
- Ależ nie, moja droga. Ostrożność była ostatnią możliwością jaką mogłaś zrobić. Po za tym mieszkaliśmy z dala od frontu więc prowadziliśmy zwyczajne życie. Niestety niektórzy nie potrafili tak żyć. W we wsi mieszkała...