-Hello. Tu ziemia.
Coś do mnie powiedziało. Słyszę odkręcający się kurek. A potem przypomniało mi się co ja tu robię. Pamiętam, że wieczorem pokłóciłam się z rodzicami. Nie chciałam skończyć szkoły. Ale przecież mam tylko 15 lat. Ciągle to słyszę. Po wyjściu z domu w pośpiechu wzięłam torebkę i kurtkę. Idąc ulicami miasta miałam wrażenie, że ktoś za mną podąża. Byłam tak zajęta wyglądaniem za siebie, że nie zauważyłam człowieka, który wyskoczył za rogu i przyłożył mi coś do ust. Próbowałam się bronić, ale ze wszystkich stron ogarnęła mnie ciemność.
A teraz. Jestem w czyjejś kuchni, siedzę na krześle, a przede mną stoi jakiś facet około osiemnastki, który podaje mi wodę. Tak mi się wydawało. Tymczasem on wylał ją na mnie.
-Wstawaj. Nie mamy za dużo czasu. Mam ci podać rękę?! Zbieraj się!- krzyczy na mnie. Jakbym była bogu winna...
Postanowiłam milczeć. Troche ze strachu, troche z nadziei, że się mną znudzi. Bo po co miał mnie porywać?! Dla okupu? Co z tego, że mieszkam w bogatej dzielnicy, rodzice nawet by się tym nie przejęli...
Chwycił mnie za ramiona, a potem popchnął do wyjścia. Oczami szukałam jakiegoś wazonu czy świecznika. Byle czego. Aby się obronić.
Poddając się, wsiadłam do luksusowego czarnego samochodu. Na przednie siedzenie. Zapięłam pasy. Bo bezpieczeństwo najważniejsze. Kiedy ruszyliśmy wypaliłam.
-Czemu nie zapinasz pasów?!- a potem przypomniałam sobie, ze miałam milczeć.
On tylko sie sarkastycznie uśmiechnął. Pomyślałam, że może jest gwałcicielem albo chce mnie zabić. Tak naprawdę nie wyglądał na porywacza. Miał dłuższe włosy, dość gęste, blond.Był strasznie przystojny, pewnie każda inna koleżanka powiedziałaby, że jest brzydki, ale ja mam inny gust. Tacy są przystojniejsi.
-Więc, gdzie jedziemy?
-Gdzieś. Siedź cicho.
-Aha.-mruknęłam. Postanowiłam się przespać.
Drugiego dnia obudziłam się w łóżku, dość przestronnym. Opatulona w kołdrę z mnóstwem poduszek. Poszłam zrobić śniadanie, a także pozwiedzać dom. Był tak przytulny, tak ciepły. Po zrobieniu śniadania i herbaty, włączyłam telewizor. Za oknem padał śnieg, a ja siedziałam na kanapie i czekałam na Porywacza.
-Jak się spało? Nie za miło? A może podróż była wyczerpująca? Co ze mną zrobisz? Zgwałcisz? Może będziesz mnie torturować? Dla okupu? Śniadanie masz w lodówce. Chcesz herbaty? Masz śliczny dom.- kiedy wszedł zaatakowałam go tysiącami słów.
- Na razie posiedzisz tutaj. Masz co jeść i pić, jest ciepło. Czego więcej oczekujesz. Dom mojej babci. Dzięki za śniadanie. Jestem Thomas.- podał mi rękę. Uścisnęłam ją. Nie chce być niemiła.
I tak minął cały miesiąc. Pewnej nocy strasznie doskwierała mi samotność. Nie chciałam być tutaj, w tej sypialni. Chciałam Thomasa. Nasza przyjaźń polegała na 'Cześć, co dziś zjesz?'.
Wymykając się z sypialni, pognałam do pokoju Thomasa. Wkradłam się za drzwi. Thomas spał.
-Co tutaj robisz?
Popatrzyłam i zaczęłam całować. Najpierw po czole, potem nosie i ustach. Poddał się. Położyliśmy się na łóżko. Spytałam tylko.
-Dlaczego mnie porwałeś?
-Bo Cię kocham.
I wiedziałam, że chce z nim mieszkać. Tu i teraz. Do końca życia. I jeszcze dłużej.

-Hello. Tu ziemia.
Coś do mnie powiedziało. Słyszę odkręcający się kurek. A potem przypomniało mi się co ja tu robię. Pamiętam, że wieczorem pokłóciłam się z rodzicami. Nie chciałam skończyć szkoły. Ale przecież mam tylko 15 lat. Ciągle to słyszę. Po wyjściu z domu w pośpiechu wzięłam torebkę i kurtkę. Idąc ulicami miasta miałam wrażenie, że ktoś za mną podąża. Byłam tak...

Pierwszy raz spotkałam go mając 14 lat. To była niespokojna, księżycowa noc, istny koszmar dla nadwrażliwej somnambuliczki. Mimo to próbowałam zasnąć. Księżyc przeświecał przez żaluzje, kołdrę, powieki, drażnił moją głowę, przywoływał i nie dawał o sobie zapomnieć. Nie pamiętam momentu kiedy zapadłam w sen, głęboki a wyczerpujący. Wiem, że obudziłam się w świecie innym niż wszystkie, w rzeczywistości utkanej z ulotnej materii o kolorach niepodobnych do niczego, co widziałam. Wtedy po raz pierwszy spotkałam Jego. Poczułam jego inną i namacalną obecność zanim przygniótł sobą wszystkie moje zmysły. Był bardziej niż realny, gdy stanął przede mną znikąd, jak to we śnie, patrząc na mnie intensywnie i hipnotyzująco. Jego twarz nabierała wyraźnych rysów i wdzierała mi się w pamięć, aż bolało. Dziwnie znajomy, jakby jego wizerunek już od dawna był wewnątrz mnie, a obcy, nieznany omiatał mnie swoim wzrokiem jak nieznanym zimnym wiatrem. Patrzył i wciąż patrzył, a ja uwięziona nie byłam w stanie się poruszyć. To, co czułam w sobie kłóciło się ze sobą, ciepło z zimnem, strach z pewnością i radość, słodycz, ból, niemoc. Na jedno mgnienie oka uśmiechnął się poufale i rzucił tylko jedno słowo: "czekam". Potem rozpłynął się tak nierzeczywisty jak gdybym go nie widziała, i bardziej boski niż ludzki wydawał mi się kiedy już przedudniło echo jego głosu. Wybudziłam się ze snu, ale stopniowo, jakby wynurzając się z jego oparów, które wypełniały mój umysł. Towarzyszyło mi niejasne uczucie, że coś się zmieniło i nic nie będzie takie samo. Takie było moje pierwsze spotkanie z Nim. Odtąd co nocy przychodził do mnie, za każdym razem rzucając enigmatycznie jakieś niezrozumiałe dla mnie słowa. Próbowałam coś powiedzieć, spytać kim jest, ale nigdy nie dał mi żadnej odpowiedzi. Od tamtego spotkania szukam jego twarzy w twarzach otaczających mnie ludzi, w tłumie obracam głowę w poszukiwaniu jego sylwetki, wchodzę w największy tłok pragnąc tylko jednej osoby, bo głęboko wierzę, że się spotkamy, bo czuję to w każdej cząstce mojego ciała i odliczam czas nocnymi snami. Jesteśmy dla siebie stworzeni, choć jeszcze nie teraz. Wierzymy, choć nie widzieliśmy.

Pierwszy raz spotkałam go mając 14 lat. To była niespokojna, księżycowa noc, istny koszmar dla nadwrażliwej somnambuliczki. Mimo to próbowałam zasnąć. Księżyc przeświecał przez żaluzje, kołdrę, powieki, drażnił moją głowę, przywoływał i nie dawał o sobie zapomnieć. Nie pamiętam momentu kiedy zapadłam w sen, głęboki a wyczerpujący. Wiem, że obudziłam się w świecie innym niż...

Przeglądałam Facebook’a, gdy dostałam sms od Alex. „Nudzi mi się! Help! ;(”. Przewróciłam oczami. Serio? Teraz musiała napisać?-pomyślałam. Miałam pospolitego doła. Nie chciało mi się znikim gadać. Wolałam cały dzień przesiedzieć w łóżku z herbatą i laptopem. To wydawało mi się ciekawsze niż chodzenie na spacerki, śmianie się. Nie, nie chce mi się postanowiłam. Wzięłam telefon do ręki, już miałam jej odpisać, kiedy zadzwoniła. Popatrzyłam na ekran, po czym odrzuciłam połączenie. Zeszłam z łóżka i udałam się do kuchni. Ściany były białe, a szafki brązowe. Wszystko wyglądało ładnie. Do tego długi brązowy jakby blat, stolik. To moja ulubiona część kuchni, często siadam na nim i rozmawiam z mamą gdy coś pichci.

Dzisiaj jest sobota, więc mama na zakupach, tata w pracy, więc jestem sama. No prawie.. jest jeszcze Anthony, mój starszy brat. Jak on mnie kocha denerwować. To jest jego hobby normalnie. Podeszłam do lodówki, po czym wyjęłam lody czekoladowe. Już miałam otwierać, by poczuć to niebo w ustach, gdy ktoś mi je wyrwał. Oczywiście tym kimś był mój kochany braciszek.

-Cześć siostrzyczko-powiedział ze sztucznym uśmiechem. Jak on mnie d e n e r w u j e.

-Spadaj Anth!-krzyknęłam, po czym wyrwałam mu mój deser. Udałam się do swojego pokoju by ochłonąć. Mam tego dupka dość. Po przekroczeniu progu pokoju usłyszałam sygnał dzwonka. Postanowiłam w końcu odebrać ten cholerny telefon.

-Co?-powiedziałam, nie co zbyt ostro, zdając sobie z tego sprawę skarciłam sama siebie.-Przepraszam.

-Cześć Tessa. Wpadniesz do mnie?- spytała. Na co westchęłam, nie chciało mi się do niej iść, ale po tym co zrobiłam, jak na nią naskoczyłam i biorąc pod uwagę obecność tamtego osobnika w domu, postanowiłam iść.

-No dobra, to ja się zacznę zbierać –powiedziawszy to rozłączyłam się. Rzuciłam komórkę na łóżko i udałam się do szafy. Wyciągnęłam jeansy do tego szarą bluzę z czarnym sercem, do tego czarne trampki i byłam gotowa do wyjścia. Po drodze wzięłam telefon, a lody odłożyłam do zamrażarki.

Z torby wyjęłam słuchawki i od razu po włączeniu muzyki myślami odpłynęłam do mojego byłego chłopaka, Zack’a. Tęskniłam za nim w pewien sposób. Co prawda zdradził mnie, ale..no właśnie ale co? Zdradził mnie! Nie mogłam mu tego wybaczyć. To było dla mnie za wiele.

Poczułam wibracje w kieszeni. Dostałam sms od Anthony’ego. „Gdzie jesteś?” Odpisałam mu, że idę do Alex i nie wiem kiedy wrócę. Po czym włożyłam telefon z powrotem do kieszeni.

Nagle z boku usłyszałam ciche „cześć” przytłumione przez muzykę. Przewróciłam oczami, po czym wyjęłam jedną słuchawkę. Obok mnie szedł wysoki chłopak o zielonych oczach. Nawet przystojny.

-Cześć-bąknęłam.-Czego?

-Myślałem, że będziesz milsza-odpowiedział. Jezdy. Jeszcze tego brakuje. W dupie go mam. Niech sobie myśli co chce.

-A rzeczywistość okazała się inna. Bywa-włożyłam z powrotem słuchawkę do ucha. Nie zwracałam na niego uwagi. Po dwóch minutach wyjął mi ją z ucha. Szybkim ruchem wyrwałam mu ją i zaczęłam krzyczeć.-Co robisz debilu?! To moja słuchawka! Jakbyś nie zauważył to słucham muzyki!-lekko się przestraszył i dobrze, niech sobie nie myśli, że co on jest?!

-Sorry, chciałem pogadać, ale jak nie, to nie.-odburknął po czym odszedł, i w samą porę, bo właśnie podeszłam pod dom Alex.

Przeglądałam Facebook’a, gdy dostałam sms od Alex. „Nudzi mi się! Help! ;(”. Przewróciłam oczami. Serio? Teraz musiała napisać?-pomyślałam. Miałam pospolitego doła. Nie chciało mi się znikim gadać. Wolałam cały dzień przesiedzieć w łóżku z herbatą i laptopem. To wydawało mi się ciekawsze niż chodzenie na spacerki, śmianie się. Nie, nie chce mi się postanowiłam. Wzięłam...

Stałam w kolejce po bilet na nowy horror, ponieważ założyłam się z moją przyjaciółką, że go oglądnę. Tuż za mną stał chłopak w białej koszulce i ciemnych jeansach. Jego brąz włosy zakrywały lekko uszy. Był trochę wyższy ode mnie i akurat zastanawiał się nad repertuarem więc nie widział, że na niego patrzę. Po chwili usłyszałam :
- Przepraszam panią, ale nie może pani hamować kolejki.
Zorientowałam się, że kasjerka woła już mnie któryś raz, a ja zapatrzyłam się w tego chłopaka. Niestety wtedy, gdy zawołała mnie kasjerka, on zauważył, że na niego spoglądałam. Ale wtopa pomyślałam.
- Przepraszam bardzo, po prostu się no… ehh… poproszę bilet na najnowszy horror.
Zapłaciłam, wybrałam miejsce gdzieś z tyłu i poszłam usiąść na swoje miejsce w sali. Torebkę położyłam na ziemi. Po chwili widzę, że wyłania się ten chłopak i idzie po schodach. Zobaczyłam jego oszałamiający uśmiech który leciał ku mnie. Kiedy wreszcie się otrząsnęłam siedział już obok i powiedział :
- Cześć. Chyba ci nie przeszkadza, że tu usiądę.
- Hej. Przecież to nie ode mnie zależało, że akurat wybrałeś to miejsce.
- To dość zabawne, ale specjalnie usiadłem obok ciebie.
Czy on ze mną flirtował? Nie wiem skąd, ale uśmiechnęłam się tak szeroko, że mógł się tego przestraszyć. Ulżyło mi, gdy odwzajemnił uśmiech. Nagle zrobiło się ciemno i puszczono film. Po około 40 minutach byłam przerażona, bałam się, a ten chłopak siedział i siedział, lecz po chwili chylił się. Pewnie wiązał but gdy nagle pojawiła się straszna scena a on niechcący dotknął mojej nogi. Krzyknęłam tak głośno, że wszyscy na mnie spoglądali, a co w tym wszystkim było najgorsze? Kopnęłam tego chłopaka nogą , od razu wyszłam z sali kinowej i uciekłam na dwór. Słyszałam jak ktoś za mną biegnie więc udałam się do parku i usiadłam na ławce. Nagle usłyszałam ciężkie sapanie i znów ten męski głos :
- Czy.. ty… serioo… daj mi chwilę.
- No przepraszam to było niechcący, głupio mi teraz.
- Zmęczyłaś mnie tym biegiem. Ja rozumiem, że nie chciałaś, ale musiałaś uciekać?
- Ehhh…. CHWILA ?! MOJA TOREBKA ?!
- Mówisz o tym ?
Podał mi torebkę i uśmiechnął się, a jego oko powoli się zaczerwieniało.
- Ty chyba jesteś księciem.
Powiedziałam to tak szybko, że nawet nie wiedziałam kiedy. On uśmiechnął się i odrzekł :
- Dziękuje księżniczce, a może spotkamy się jutro ?
- Oczywiście
- Do zobaczenia
- Papa
Byłam tak bardzo szczęśliwa. Gdy doszłam do domu zorientowałam się, że nie wiem jak się nazywa oraz, że nie mam jego numeru. Po prostu nic, ale, gdy szukałam kluczy do domu, znalazłam kartkę z jego imieniem i numerem telefonu. To było takie cudowne i romantyczne, że od razu do niego napisałam i oczekiwałam na jutrzejsze spotkanie.

Stałam w kolejce po bilet na nowy horror, ponieważ założyłam się z moją przyjaciółką, że go oglądnę. Tuż za mną stał chłopak w białej koszulce i ciemnych jeansach. Jego brąz włosy zakrywały lekko uszy. Był trochę wyższy ode mnie i akurat zastanawiał się nad repertuarem więc nie widział, że na niego patrzę. Po chwili usłyszałam :
- Przepraszam panią, ale nie może pani...

Mam na imię Amala i nie mogę się doczekać jutrzejszego dnia. To będzie jeden z najważniejszych dni w moim życiu. Poznam mojego przyszłego męża, którego wybrali dla mnie moi rodzice. Tak naprawdę nie wierzę w miłość. Bo niby co to jest? Uczucie, którego nikt nie potrafi opisać, łączące dwojga ludzi, „sprawiające”, że zawsze się odnajdą? Brzmi tak samo realistycznie, jak baśnie o Śpiącej Królewnie. Ja na szczęście nie muszę się o to martwić. To rodzice wybrali mi mężczyznę, z którym spędzę resztę życia. Teraz wiem tylko tyle, że ma na imię Anurag, co, o ironio, znaczy miłość.
To już dziś. Właśnie jadę do domu mojego przyszłego męża. Ręce trzęsą mi się ze stresu. Dojechaliśmy, zamykam oczy i mówię sobie w duchu „ Ama weź się w garść”. Gdy wysiadamy, pierwsze co rzuca mi się w oczy, to piękny dom. Potem skupiam swoją uwagę na osoby stojące w drzwiach. Domyślam się, że to moi przyszli teściowie.
- Witajcie, Harij, Angha, to moja córka Amala – powiedział mój ojciec.
Lekko skinęłam głową i próbowałam się uśmiechnąć. Po krótkiej wymianie zdań, zaproszono nas do salonu.
- Anurag zaraz zejdzie, bardzo przepraszamy za jego spóźnienie, ale niestety.. – tłumaczyła się Angha.
- Już jestem mamo, z całego serca przepraszam, że musieliście czekać.- za plecami usłyszałam najbardziej pociągający głos, jaki mogłam sobie wyobrazić. Szybko odwróciłam się do źródła tego melodyjnego dźwięku.
-Synu, to Amala, twoja przyszła żona- powiedział, jak się domyślam Harij.
Nie potrafiłam oderwać wzroku od jego twarzy. Serce zaczęło mi bić szybciej.
- Amala..- tylko to zdołałam z siebie wykrztusić. Głos miałam jakiś dziwny, lekko załamany i zachrypnięty.
- Anurag..- o dziwo jego brzmiał podobnie. Miał rozszerzone źrenice. Kątem oka zauważyłam wymianę spojrzeń pomiędzy naszymi rodzicami.
-Czyli rzeczywiście, to był dobry wybór – powiedział ktoś. Nie miałam ochoty, ani siły sprawdzać kto. Gdzieś wewnątrz mnie, w miejscu o którym nawet nie miałam pojęcia poczułam jakiś dziwny ścisk. W mojej głowie rozbrzmiało pytanie „ciekawe jak smakują jego usta”. Czułam, że on myśli podobnie.
- Synu, może pokażesz Amali ogród.
- Z miłą chęcią. Amalo mogę cię prosić? – Nawet nie wiedziałam, że moje imię można tak wymawiać, jakby z uczuciem? Czy to możliwe?
- Wydaje mi się jakbym gdzieś już cię widział.. ostatnio.. wiem! Śniłaś mi się. W białej sukni i byłaś..
- Jaka byłam? – zapytałam.
- Piękna. Zachwycająca. Odebrało mi mowę kiedy cię ujrzałem, a to rzadko się zdarza. Zazwyczaj jestem bardzo rozmowny – dodał z uśmiechem.
Nie potrafiłam wydusić z siebie słowa. Jedyne co zrobiłam to złapałam go za rękę. Jego mina była nie do opisania, jakbym podarowała mu cały świat. Zmieniałam zdanie co do miłości. Teraz wiem, że ktoś tam u góry kieruje naszym życiem. Stawia na naszej drodze ludzi, których musimy kochać, bo inaczej być nie może. Jesteśmy sobie przeznaczeni w każdym możliwym tego słowa znaczeniu. Przez rodziców, przez niebo, czy piekło. Od dziś zawsze będę w to wierzyć. W Ciebie, moje serce.

Mam na imię Amala i nie mogę się doczekać jutrzejszego dnia. To będzie jeden z najważniejszych dni w moim życiu. Poznam mojego przyszłego męża, którego wybrali dla mnie moi rodzice. Tak naprawdę nie wierzę w miłość. Bo niby co to jest? Uczucie, którego nikt nie potrafi opisać, łączące dwojga ludzi, „sprawiające”, że zawsze się odnajdą? Brzmi tak samo realistycznie, jak...

Obudził mnie zimny kubeł wody.
- Wstawaj śpiochu – wrzasnęła moja starsza siostra. – Dzisiaj wielki dzień! Za 3 godziny musimy być na miejscu – dodała.
Na samą myśl o wyjściu robiło mi się niedobrze, lecz nie zamierzałam rozpoczynać kłótni. Lucy od kilku lat próbowała zdobyć lepszą pracę i w końcu jej się to udało. Przy okazji zostałam zatrudniona do roli pokojówki, żebym dorosła (mimo, że miałam 18 lat; Lucy twierdziła, że nie jestem odpowiedzialna i, że przyda mi się okazja, żeby wydorośleć). Miałyśmy pracować na przedmieściach w willi u pewnej bogatej rodziny, którą miałam nie długo poznać. Gdy dotarłyśmy na miejsce przywitała nas miła pani, która przydzieliła nam wykres obowiązków. Moja siostra została sekretarką pana Georga, a moim zadaniem było zadbanie o czystość niektórych miejsc. Pierwszym takim miejscem był pokój myśliwski – nic ciekawego. Stare obrazy, broń i wypchane zwierzęta przyprawiały mnie o dreszcze, więc posprzątałam jak najszybciej mogłam i poszłam dalej. Na moje nieszczęście pomyliłam pokoje i wpadałam na chłopaka, który właśnie z niego wychodził.
- Przepraszam – mruknęłam.
- Nic się nie stało. Z kim mam przyjemność? – zapytał.
- Grace. Jeszcze raz przepraszam, muszę już iść – opowiedziałam i wyminęłam go pośpiesznie idąc dalej.
- Chwila, poczekaj! – powiedział. – Jestem Kyle. Miło mi poznać. – i pocałował mnie w dłoń. Od razu wiedziałam, że nigdy go nie polubię. Rozkojarzona nie wiedziałam co odpowiedzieć.
- Mnie również, lecz muszę wracać do pracy – oznajmiłam.
- Rozumiem. Możemy się kiedyś spotkać na przykład jutro na obiedzie w znanej mi restauracji? – zapytał.
- Niestety, mam jutro inne plany. – próbowałam się wymigać i odeszłam nim zdążył coś dodać.
Kolejne godziny pracy mijały zaskakująco szybko, lecz nie jestem pewna, czy wszystko zrobiłam, ze względu na myśli, które cały czas plątały mi się w głowie. W końcu przyszła Lucy i oznajmiła, że wracamy do domu. Gdy miałyśmy wychodzić, pan George zawołał ją i okazało się, że do domu muszę wracać sama, ponieważ ona dostała kolejną robotę.
Zamyślona, nie zauważyłam szybko jadącego samochodu. Ostatnie co zobaczyłam to twarz Kyle’a.
Obudziłam się w szpitalu i powiedziano mi, że zemdlałam. Chwilę później obok siebie na łóżku szpitalnym zobaczyłam go. Całego poobijanego, z rozciętą ręką. Nasze spojrzenia się skrzyżowały. Natychmiast do niego podeszłam i zalałam go lawiną pytań.
- Co się stało? – spytałam drżącym głosem.
- Nic takiego. – odpowiedział. Od razu wiedziałam, że dzięki niemu żyję. Chwilę później szepnęłam:
- Dziękuję. Nie wiem co by się stało gdyby nie ty. Uratowałeś mi życie! Jak mam ci to wynagrodzić? – spytałam.
- Chyba mam pomysł. – szepnął. Chwilę później nasze usta się dotknęły, a moje uczucia do niego zmieniły się. Poczułam, że między nami powiązała się niewidzialna nić, która już nigdy nas nie rozłączyła.

Obudził mnie zimny kubeł wody.
- Wstawaj śpiochu – wrzasnęła moja starsza siostra. – Dzisiaj wielki dzień! Za 3 godziny musimy być na miejscu – dodała.
Na samą myśl o wyjściu robiło mi się niedobrze, lecz nie zamierzałam rozpoczynać kłótni. Lucy od kilku lat próbowała zdobyć lepszą pracę i w końcu jej się to udało. Przy okazji zostałam zatrudniona do roli pokojówki, żebym...

Wczoraj dałam się namówić przez znajomym bym po pracy poszła wraz z nimi na prywatną imprezę grillową na którą zjechali się motocykliści z różnych zakątków Polski. Zmęczona dniem pracy i wyglądając jak 7 nieszczęść jadę kolejką do centrum, tam czeka już na mnie w swoim samochodzie Ed i jedziemy razem na miejsce imprezy. Cały teren przed domem jest zastawiony różnorodnymi maszynami.
Moje pierwsze kroki doprowadziły mnie do lodówki, wypełnionej po brzegi alkoholem. Na start wybrałam piwo, by trochę się zrelaksować. Wychodząc na ogród w przejściu natknęłam się na małą grupkę ludzi, mniej więcej w moim wieku, wesoło rozmawiających. Chciałam ich minąć i przejść do swoich znajomych. Zdezorientował mnie jednak czyjś wzrok, dotąd mi zupełnie nie znany, utkwiony we mnie i starający się przejrzeć mnie na wskroś. Tuż przy wyjściu przyglądał mi się ciemnooki, opalony mężczyzna o krótkich czarnych włosach a termoaktywny t-shirt zdradzał jego muskulaturę. Poczułam dreszcz zaciekawienia i podniecenia tym mężczyzną i byłam pewna, że on czuje to samo co ja.
Cały wieczór czułam na sobie jego ciemnobrązowe spojrzenie, badające każdy mój ruch. W końcu zaproponowałam spacer nad morze. Pokonali setki kilometrów i mimo późnej pory w ułamek sekundy pojawił się przy mnie mój dzisiejszy obserwator-Jack wraz ze swoim przyjacielem. W blasku gwiazd i księżyca ruszyliśmy razem w stronę morza. Przed nami była do pokonania Kamienna góra. Gdy byliśmy u stóp wzniesienia straciłam grunt pod nogami i nim się obejrzałam znalazłam się na masywnych barkach Jack'a. Na szczycie raczyliśmy się pięknym nocnym widokiem na zatokę. Schodząc na plażę po śliskim zboczu Jack asekurował mnie bym nie spadła. Przez cały ten czas towarzyszyło mi szokujące poczucie, że mimo tak krótkiej znajomości czułam się z tym mężczyzną bardzo, ale to bardzo bezpiecznie i pewnie.
Chłopacy postanowili się wykąpać a ja zostałam pilnować ich rzeczy. Nie sądziłam, że również ja do nich dołączę. Już nad ranem dotarliśmy zmarznięci do domu. Ponieważ nie przyszło mi do głowy, że tak potoczy się ten wieczór nie byłam przygotowana na nocleg poza domem. Zwinęłam się na skraju łóżka próbując się ogrzać.
- Nie masz śpiwora? – Z zaskoczeniem zapytał Jack
- Nie wpadłam na to, że tak się zasiedzę na grillu by brać śpiwór. Jak widać życie lubi zaskakiwać. – Przyznałam zaskoczona jego zainteresowaniem
- To chodź, podzielimy się jakoś moim
Skorzystałam z propozycji i położyłam się przy nim pełna napięcia w oczekiwaniu na jakikolwiek ruch z jego strony. Ku mojemu zaskoczeniu poprosił jedynie bym go rano obudziła by mógł podwieźć mnie do mnie do domu i do pracy, gdyż później wraca do siebie. Budzik szybko wyrwał mnie ze snu, alarmując o następnym dniu w pracy. Nie spełniłam jednak prośby Jacka, chciałam by wyspał się przed trasą i po cichu wyszłam z domu.
Tak nasza przygoda się rozpoczęła a spontaniczne spotkanie przekształciło się w bardzo silną miłością, niejednokrotnie wystawianą na próby.

Wczoraj dałam się namówić przez znajomym bym po pracy poszła wraz z nimi na prywatną imprezę grillową na którą zjechali się motocykliści z różnych zakątków Polski. Zmęczona dniem pracy i wyglądając jak 7 nieszczęść jadę kolejką do centrum, tam czeka już na mnie w swoim samochodzie Ed i jedziemy razem na miejsce imprezy. Cały teren przed domem jest zastawiony różnorodnymi...

Postanowiliśmy wraz z Tomaszem, że wyjedziemy na narty do Zieleńca. Kumpel mieszka niedaleko, w Polanicy, będzie więc dobra baza wypadowa. Plan był prosty: za dnia białe szaleństwo na stoku, wieczorem ostre balowanie. Tomasz był dla mnie idealny pod każdym względem – przystojny z niesamowicie czarnymi włosami zawsze nonszalancko rozmierzwionymi, niebieskimi oczami, nieco hipsterskimi, ale jakże uroczymi okularami i niewymuszonym stylem bycia. Imponował mi pod każdym względem. Nie dowierzałam, że zainteresował się taką dziewczyną jak ja.
Ostatniego dnia ferii kumpel zorganizował ostrą imprezę. Zaprosił wszystkich swoich znajomych z całej Kotliny Kłodzkiej. Dom aż się trząsł od muzyki, a ilością wypitego alkoholu można by wypełnić niejedną studnię. W połowie imprezy, kiedy niejedna osoba nie wiedziała jak się nazywa, pojawił się Piotrek. Kumpel kumpla, mieszka niedaleko Polanicy, tak jak my studiuje we Wrocławiu z tym, że na Politechnice. Nie wyglądał na zbyt przebojowego, wchodząc do pokoju wydawał się nawet nieco zagubiony. Miał śliczne włosy. Zaproponowałam mu żeby usiadł obok nas. Wypiliśmy razem jedno piwo. Potem drugie. I trzecie. Nie mogliśmy przestać rozmawiać. Trochę tańczyliśmy razem. Nie przejmowałam się Tomaszem – i tak przez cały wieczór był dziwny.
Następnego dnia miałam strasznego kaca. Nic prawie nie pamiętałam z imprezy. Tomasz wstał wcześniej. Zwlekłam się z łóżka i zeszłam na śniadanie. W kuchni poza Tomaszem było jeszcze kilku wczorajszych imprezowiczów. Reszta wciąż spała. Podeszłam do Tomasza. Chciałam się przytulić, jednak on nie wykazywał ku temu najmniejszych chęci. Podczas śniadania nie odezwał się do mnie ani słowem. Chciałam go zapytać dlaczego tak się zachowuje, jednak on ewidentnie mnie unikał.
Po powrocie do Wrocławia Tomasz ze mną zerwał. Powiedział, że to nie jest to, że nie nadajemy na tych samych falach, i jeszcze kilka innych bzdur. Schodziłam struta przez tydzień. Umówiłam się z kumplem od imprezy na piwo i próbowałam z niego wyciągnąć co tak naprawdę skłoniło Tomasza do decyzji o rozstaniu.
- Tomasz był zazdrosny o Piotrka. Mówił, że z nim nigdy nie rozmawiałaś z takim przejęciem, no i że gapiłaś się na Piotrka jak zahipnotyzowana. – powiedział.
- Jakiego Piotrka? – zapytałam głupio, bo zupełnie nie przypominałam sobie żadnego Piotrka z imprezy w Polanicy.
- No nie gadaj, że go nie pamiętasz. Cały wieczór z nim przesiedziałaś. Widziałaś w ogóle zdjęcia z imprezy? – zapytał kumpel, po czym wyjął tablet i pokazał mi zdjęcia.
Pierwsze zdjęcie - ja i Tomasz. Kolejne - ja, Tomasz i jakiś koleś. Następne - ja i ten koleś siedzimy i się śmiejemy, kolejne - znów ja i ten gość – gadamy z przejęciem, jeszcze jedno – tańczymy. Byłam w szoku. W ogóle go nie pamiętałam. Jednak mieszanka alkoholi zrobiła swoje… Patrzyłam na zdjęcie Piotrka jak urzeczona i poczułam silne uderzenie gorąca.
- Masz jego numer? – zapytałam kumpla.
Musiałam go zobaczyć. Chciałam aby nasze drugie-pierwsze spotkanie było idealne.

Postanowiliśmy wraz z Tomaszem, że wyjedziemy na narty do Zieleńca. Kumpel mieszka niedaleko, w Polanicy, będzie więc dobra baza wypadowa. Plan był prosty: za dnia białe szaleństwo na stoku, wieczorem ostre balowanie. Tomasz był dla mnie idealny pod każdym względem – przystojny z niesamowicie czarnymi włosami zawsze nonszalancko rozmierzwionymi, niebieskimi oczami, nieco...

Wprowadzając się do tego miasta nie znałam nikogo. Postanowiłam się przejść by poznać miejsce, w którym mam teraz żyć. Spacerując uliczkami Starego Miasta natknęłam się na małą, lecz wyróżniającą się na tle innych restaurację. Otwieram drzwi i znajduję się knajpie w amerykańskim stylu. Właściwie bardziej przypomina bar. Przy jednym stoliku siedzi grupa chłopców, mniej więcej w moim wieku może trochę starszych. Ubrani są w bejsbolówki, obok nich leżą dwie piłki do kosza. Stolik dalej siedzi dwoje ludzi starszych ludzi. Naprzeciwko nich zauważam wolny stolik. Zajmuję go.
Sięgam po kartę dań i decyduję się na sałatkę z kurczakiem i sok porzeczkowy. Kelnerka zauważa mnie po chwili i podchodzi by spytać co zamawiam. Uśmiecha się do mnie jakby znała mnie od dawna. Staram się odwzajemniać uśmiech.
Ponownie decyduję się przestudiować menu. Wtedy zauważam cień padający z przeciwległego miejsca. Unoszę głowę.
Jeden z chłopaków, których zauważyłam wcześniej dosiada się do mnie.
- Cześć – mówi rozradowany.
-Znamy się? - odpowiadam ozięble
-Głowy nie daję, ale ty chyba musisz być tą dziewczyną, która miała wprowadzić się do moich sąsiadów.
-Znasz moją ciocię?
-Powiedzmy, że będziemy sąsiadami. Mieszkam obok… jestem Eryk – wyciąga rękę.
Podaję mu swoją. Ściska mocno moją dłoń.
-Ania… zresztą wiesz już. Miło mi Cię poznać.
-Zimna jak lód Ania podarowała mi uśmiech.
-Nie znasz mnie.
-Różne opowieści na twój temat słyszałem.
-Mam ci pogratulować?
-Okej. No dobra, co tam dobrego zamówiłaś? – zabiera mi menu z rąk
-Wydawało mi się, że jesteś tutaj z kolegami?
Patrzył mi w oczy jakby chciał z nich coś odczytać. Czułam się coraz bardziej skrępowana.
-Nie dbam o to.
-Zamówiłam sałatkę.
-Serio? – zaśmiał się – Zaczekaj, powiem Dorocie, że zmieniłaś zdanie.
-Ale ja nie… - nie zdążyłam dokończyć.
Eryk wstał i zniknął gdzieś za barem. Czuł się dość swobodnie, dlatego odniosłam wrażenie, że zna właścicieli restauracji.
Eryk opuścił zaplecze trzymając w rękach duży talerz pizzy. Położył go na naszym stole.
-Nie zjem tego.
-Sama nie dasz rady.
-No to smacznego. – nałożył talerz kawałek pizzy.
Jadłam bardzo powoli, dokładnie przeżuwając każdy kęs. Eryk jadł szybko, kiedy ja byłam w połowie pierwszego kawałka, on kończył drugi.
-Aniu, jedz szybciej, bo inaczej ja zjem Ci wszystko.
Eryk co jakiś czas powiedział coś zabawnego, coś co sprawiało, że miałam ochotę się śmiać. Dawno się tak nie czułam.
Kiedy skończyliśmy powiedział, że mnie odprowadzi.
Eryk rzeczywiście mieszkał w domu obok. Nasze domy oddzielało jedynie duże drzewo. Do dwóch naprzeciwległych okien przylegały duże gałęzie tak, że można byłoby z jednej strony przejść na drugą.
-Czasami przechodzę tędy – zauważył że patrzę na drzewo.
-Nie boisz się?
Uśmiechnął się.
-Widziałam to na filmach. Zaraz okaże się, że masz pokój naprzeciwko.
Wyczuł, że zaczynam z niego kpić. Ale jego entuzjazm nigdzie się nie wybierał.
-Jeśli dostałaś najładniejszy pokój, a daje stówę, że tak….
-Dobra, muszę iść, pa!
-Pa!

Wprowadzając się do tego miasta nie znałam nikogo. Postanowiłam się przejść by poznać miejsce, w którym mam teraz żyć. Spacerując uliczkami Starego Miasta natknęłam się na małą, lecz wyróżniającą się na tle innych restaurację. Otwieram drzwi i znajduję się knajpie w amerykańskim stylu. Właściwie bardziej przypomina bar. Przy jednym stoliku siedzi grupa chłopców, mniej...