- Kochanie! - pisnęła moja młodsza siostra - Wyglądasz jak modelka albo nawet jak księżniczka, Kate Middleton zzieleniałby z zazdrości!
- Dziękuję - powiedziałam zakładając diamentowe kolczyki
- Moja mała córeczka - chlipała w chusteczkę moja mama - A jeszcze wczoraj byłaś taka malutka, o taka tycia, tuliłam cię i kołysałam, a teraz wychodzisz za mąż!
- Mamo - głaskałam ją po głowie - Mamuś już wystarczy, rozmażesz sobie makijaż.
Jak za dotknięciem magicznej różdżki mamuśka się wyprostowała i nerwowo zaczęła szukać puderniczki. Nie ma to jak odpowiednia argumentacja.
- Jak wy się w ogólne poznaliście? - zapytała moja kuzynka
- My? - zamyśliłam się. No tak, kiedy to właściwie było? - Na pierwszym roku studiów. To niesamowite, nawet nie pamiętam kiedy dokładnie, mam wrażenie, że byliśmy razem od zawsze.
- Oh, jakie to musi być wspaniałe spotkać swoją bratnią duszę - rozmarzyła się moja siostra - A potem brać taki piękny ślub, i mieć taką piękną suknię...
Bratnie dusze? Tak Paweł i ja rozumieliśmy się doskonale, mieliśmy wspólne cele, ciężko pracowaliśmy na sukces, wspieraliśmy się. Był moim najlepszym przyjacielem, wiedziałam, że będę z nim szczęśliwa.
***
- No stary - mruknął Adam, mój najlepszy przyjaciel i świadek - Wyglądasz jak z reklamy! Szkoda, wielka szkoda, że od dzisiaj jesteś stracony dla świata. Pomyśl o tych wszystkich dziewczynach!
- Ja myślę tylko o tej jednej - powiedziałem i uśmiechnąłem się do lustra, nigdy nie miałem wątpliwości. Ania była najmądrzejszą, najzabawniejszą, najbardziej godną zaufania dziewczyną jaką znałem. Wiedziałem, że razem zbudujemy szczęśliwą przyszłość - Zresztą jak ją poznasz to wszystko zrozumiesz!
- Heh, już nie mogę się doczekać, jak byłem w Stanach to zamęczałeś mnie mailami o niej, więc mam nadzieję, że się nie zawiodę...
***
Marsz weselny jest taki stresujący, cholera ojciec za mocno ściska moja dłoń, drętwieją mi palce, i jeszcze ten tren, o matko co on wyprawia! Jak będzie mną tak szarpał, to padnę jak długa, wszyscy się gapią, dobrze, że nie chciałam welonu, pewnie już dawno zaliczyłabym glebę, a tak... nareszcie, jakie on ma piękne oczy i patrzy na mnie tak przeszywająco, jakby całe życie na mnie czekał, w sekundę wszystkie moje wątpliwości rozmywają się. Podeszłam do niego, a on tak delikatnie dotknął mojej dłoni:
- Czy ty... - zapytał niepewnie
- Tak - odpowiedziałam
- Tak - powiedział zaglądając mi w oczy
***
- Pani kochana, co to był za skandal - szepnęła konfidencjonalnie starsza pani - Co za wstyd, mówię pani. Żeby tak źle dzieci wychować!
- Ale jakim to trzeba być człowiekiem, żeby sprzed ołtarza uciec!
- Jeszcze uciec jak uciec, ale z najlepszym przyjacielem pana młodego?
- Nieeee! Naprawdę?
- O tak, a pani co myślała! Taka to była latawica, mówię pani! Raz go zobaczyła i już przepadło! Teraz to już są po ślubie, podobno nawet dziecko w drodze! Ale żeby tak od pierwszego wejrzenia się zakochać widział to kto kiedy takie rzeczy...

- Kochanie! - pisnęła moja młodsza siostra - Wyglądasz jak modelka albo nawet jak księżniczka, Kate Middleton zzieleniałby z zazdrości!
- Dziękuję - powiedziałam zakładając diamentowe kolczyki
- Moja mała córeczka - chlipała w chusteczkę moja mama - A jeszcze wczoraj byłaś taka malutka, o taka tycia, tuliłam cię i kołysałam, a teraz wychodzisz za mąż!
- Mamo - głaskałam ją...

Zajęcia na studiach dawały mi w kość.Nie widziałam sensu w tym, co robię. Nie byłam pewna, czy w moim kierunku nauki odnajdę cele, do których dążenie będzie definicją szczęścia w życiu.
Z innych grup powiedzieli nam, że zajęcia z biologii odbędą się z nowym ćwiczeniowcem.Po wejściu do sali zobaczyłam postawnego mężczyznę, mającego około lat trzydzieści.Był przystojny i miał inteligentne spojrzenie.Wiedziałam jednak,że pozory bywają bardzo mylące.
Nie zdążyłam wygodnie usiąść na miejscu, kiedy to usłyszałam nerwowy głos:
- A gdzie pani ma fartuch?
- Tutaj- pokazałam na reklamówkę.
- Ćwiczenia są, proszę założyć.
Nie zrozumiałam jego zdenerwowania. Przecież oczywista sprawa, że bym założyła, ale w swoim czasie.
Obserwowałam go.Kobieciarz.Poświęcał najwięcej czasu na tłumaczenie najładniejszej trójce dziewczyn z grupy.Żartował z nimi w najlepsze.Kiedy dotarł ze swoim pokładem informacji do nas, zmienił wyraz twarzy.Zaczął zadawać nam pytania.Nie miałam zielonego pojęcia nawet, o co pytał.
- Jak pani tego nie wie, to proszę siadać!
Zrobił ze mnie nieuka przy wszystkich.
- A te rysunki...- mówił z pogardą.-Kto tu był da Vinci?
Niestety ja...Oczywiście koleżanki wskazały na mnie i nie obyło się bez komentarza.
- Pani się tu nie nadaje.Albo pani się wybitnie nie stara.
Chyba miał rację. Przecież sama sensu nie odczuwałam.Zrobiło mi się smutno.
Na koniec zajęć nie powiedziałam mu „Do widzenia.” Spojrzałam na niego z wyrzutem, na co on odpowiedział rozczarowanym wzrokiem.
Na następnych zajęciach chciałam poprawić sobie humor i żartowałam sobie z kolegą. Zapomnieliśmy o tym, gdzie się znajdowaliśmy, za głośno się zaczęliśmy śmiać i z tego powodu kto miał problem?Ja...
-Jak pani lubi tyle mówić, to w tej chwili proszę poprowadzić za mnie prezentację. Jeśli nie, dostaje pani dwa z kolokwium.
Wkurzyłam się. Tak się wkurzyłam, że zebrałam się w garść i postanowiłam udowodnić temu facetowi, że ten przedmiot to mój żywioł, a studia to najwłaściwsze miejsce. Wyraziłam w spójnych zdaniach moją wiedzę.Kątem oka zauważyłam zdziwienie ćwiczeniowca, który powiedział, udając znudzenie:
- No dobrze. Dostaje pani trzy.
- Trzy? Przecież powiedziałam wszystko, co było na slajdach.
Chciało mi się znowu płakać.Po zajęciach znowu się nie pożegnałam i spojrzałam z jeszcze większym wyrzutem.Spostrzegłam, jak on pokazał ręką, że mam poczekać.Kiedy wszyscy wyszli, powiedział:
- Zrobiła pani na mnie duże wrażenie.Oczywiście ma pani pięć za prezentację. Jest pani zdolna,ale leniwa. Mam pomysł.W przyszłym miesiącu będę prowadził wykład na konferencji naukowej i przydałaby mi się asystentka.Podzielilibyśmy się kwestiami mówionymi. Myślę, że to mogłoby panią zmotywować do nauki.Prowadzę badania i mogłaby pani dołączyć do mojego jednoosobowego zespołu.
Stałam skamieniała.
- Ale... dlaczego ja?
- Uważam, że... ma pani potencjał, który trzeba zbudzić.
W tamtej chwili prawdopodobnie też przeczuwał, że miałam potencjał na bycie podobną do niego.
Teraz jesteśmy tego pewni, że nie możemy bez siebie żyć.

Zajęcia na studiach dawały mi w kość.Nie widziałam sensu w tym, co robię. Nie byłam pewna, czy w moim kierunku nauki odnajdę cele, do których dążenie będzie definicją szczęścia w życiu.
Z innych grup powiedzieli nam, że zajęcia z biologii odbędą się z nowym ćwiczeniowcem.Po wejściu do sali zobaczyłam postawnego mężczyznę, mającego około lat trzydzieści.Był przystojny i miał...

Znowu to samo. Jestem spóźniona i przemoczona. Na dodatek pies nasikał mi do butów. Takie myśli towarzyszyły Gosi w drodze do pracy. Właśnie przechodziła przez ulicę, aby jak najszybciej dotrzeć na miejsce. Deszcz sprawił, że jej okulary przyozdobione były licznymi kroplami.
Z zamyślenia wyrwał ją klakson nadjeżdżającego samochodu. Małgorzata odskoczyła z piskiem do tyłu i poślizgnęła się lądując w kałuży. Duży, ciemny samochód zatrzymał się z piskiem opon kilka metrów za nią, a z wnętrza wysiadł wysoki mężczyzna. Dziewczyna wstała przyglądając się swojej brudnej spódnicy.
-Jest Pan z siebie zadowolony? – Krzyknęła wściekła blondynka. Mężczyzna zmierzył kobietę wzrokiem i nieznacznie się uśmiechnął.
-To Pani wtargnęła na ulicę. – Przypomniał cicho.
-To, że ulica jest pusta nie znaczy, że może pan jechać tak szybko! – Broniła swojego stanowiska Gosia czując się okropnie w przemoczonym i brudnym ubraniu. – Spóźnię się do pracy. – Dodała już ciszej kobieta. Nieznajomy pokręcił zrezygnowany głową.
- Podwiozę Panią. – Zakomunikował i wskazał Małgosi samochód. – No już, niech Pani wsiada.
Niewiele myśląc kobieta usiadła na miejscy pasażera czując, że moczy tapicerkę.
-Jestem Adam Rutkowski. – Powiedział mężczyzna przekręcając kluczyk w stacyjce.
-Małgorzata Czerwińska. – Wydukała blondynka odgarniając mokre kosmyki z czoła. – Pracuję na Staffa.
-Wiem, w wydawnictwie. – Odparł Adam zatrzymując się na czerwonym świetle. – Widziałem Cię. – Wyjaśnił przechodząc od razu na „ty”.
-Kiedy? – Zdziwiła się kobieta czując, że zaczyna drżeć z zimna.
-Wydaję u was książkę. – Mruknął cicho parkując na wolnym miejscu. – O której kończysz pracę?
Małgosia uniosła wysoko brwi zdziwiona, jednak odpowiedziała:
-O 17. – Adam uśmiechnął się wesoło, co dodało mu jeszcze więcej uroku. Serce Gosi zabiło szybciej.
-Przyjadę po Ciebie i zabiorę Cię na kawę. – Wyjaśnił. – W ramach rekompensaty.
-Ja…- Zaczęła Gosia zaplatając kosmyk na palec. – No dobrze. Do widzenia.

Znowu to samo. Jestem spóźniona i przemoczona. Na dodatek pies nasikał mi do butów. Takie myśli towarzyszyły Gosi w drodze do pracy. Właśnie przechodziła przez ulicę, aby jak najszybciej dotrzeć na miejsce. Deszcz sprawił, że jej okulary przyozdobione były licznymi kroplami.
Z zamyślenia wyrwał ją klakson nadjeżdżającego samochodu. Małgorzata odskoczyła z piskiem do tyłu i...

-Dobrze że ubrałaś tą bluzkę- powiedziała Alicja.
-Dlaczego?- zdziwiłam się, poprawiając przed naszym pękniętym lustrem niesfornego loka. Korzystając z ostatnich chwil weekendu, wybierałyśmy się na piwo z paczką znajomych .
- Spotkasz dzisiaj mocno pokrewna duszę.
-„Mocno pokrewną”, powiadasz? Czyżby Pan Darcy?
- Zobaczysz
***
Rzeczywiście tam był. I muszę przyznać, że Alicja wcale się nie pomyliła. Po raz pierwszy spotkałam osobę, która miała tak podobny do mojego gust w ... dosłownie we wszystkim. I po raz pierwszy ktoś tak konsekwentnie, acz subtelnie mnie olewał. Kuba patrzył w moją stronę tylko wtedy, kiedy było to niezbędne i posłał mi ze dwa zdawkowe uśmiechy, zarezerwowane dla siostrzenicy-stryjka-sąsiada spotkanej w hipermarkecie. Muszę przyznać że udawało się mu to wprost idealnie- nikt niczego nie zauważył, a ja zrozumiałam, że z lepszym skutkiem uda mi się zagadnąć do mojej komórki, którą zostawiłam w domu. No, może tylko Alicja nie dała się omamić pozorom, bo już niczego na jego temat nie mówiła. Gdyby był dumny, mogłabym nim gardzić. Tyle że on naprawdę był miły i towarzyski. Zrobiło mi się nieco przykro-bynajmniej nie dlatego, że nie zakochał się we mnie od pierwszego wejrzenia(wyzbyłam się tego typu marzeń już w drugiej gimnazjum), a dlatego że nigdy nikt tak mnie nie unikał. Na dodatek bez powodu.
Pocieszeniem był piękny bukiet hortensji, który dostałam tego samego wieczora. I co z tego że nie mam pojęcia od kogo.
***
Dwa miesiące temu dowiedziałam się że Kuba zmarł. Był chory od dawna i postanowił udać się na bardzo ryzykowną operacje. Okazała się że była zbyt ryzykowna.
Widziałam go raptem parę razy i niezbyt przypadliśmy sobie do gustu. Mimo to czułam jak coś we mnie się obumarło, coś o czym nawet nie podejrzewałam.
Dwa dni później otrzymałam list. Od niego. „Jeżeli otrzymałaś tą wiadomość, oznacza to, że nasza krótka znajomość dobiegła końca”. Napisał że słyszał o mnie od swoich przyjaciół już dawno i (za co przepraszał) obserwował mnie czasami. Kochał się we mnie od miesięcy. Przepraszał za to że „być może wydawał się zbyt niegrzeczny przy naszych spotkaniach, ale bał się ujawnić ze swoimi uczuciami”- ”nie wiedziałem czy przeżyję operacje, więc nie chciałem zaczynać tego, czego nie mógłbym zakończyć”.
Chwiejnym pismem stworzył najpiękniejsze zdania o miłości, które dane mi było przeczytać. Moje łzy wsiąkały w sukienkę, a duszę napełniał palący ból straty tego, czego nie zdążyłam odczuć.

-Dobrze że ubrałaś tą bluzkę- powiedziała Alicja.
-Dlaczego?- zdziwiłam się, poprawiając przed naszym pękniętym lustrem niesfornego loka. Korzystając z ostatnich chwil weekendu, wybierałyśmy się na piwo z paczką znajomych .
- Spotkasz dzisiaj mocno pokrewna duszę.
-„Mocno pokrewną”, powiadasz? Czyżby Pan Darcy?
- Zobaczysz
***
Rzeczywiście tam był. I muszę przyznać, że...

Zmęczona po ciężkim dniu w pracy Anna włączyła komputer. Facebook - nic ciekawego, youtube - również. A teraz ulubiona strona internetowa - lubimyczytac.pl! Trzeba wprowadzić potajemnie przeczytaną w pracy powieść. Tak więc: klik, klik i... Oo, nowa wiadomość! Pewnie znowu szykuje się jakaś ciekawa wymiana! - ucieszyła się kobieta. Ale, co to?
"Witam pani Anno!
Czytamy podobne książki. Widzę również, że mieszka pani we Wrocławiu. Ja też. Wobec tego zapraszam na spotkanie przy kawie.
Piotr."
Co? Spotkanie? Przecież się nie znamy! Tego już za wiele, pewnie spróbuje mnie okraść, albo uwieść! O nie, na to sobie nie pozwolę! Muszę go nakryć na gorącym uczynku! - pomyślała Anna.
Umówiona na siedemnastą, wymalowana i ubrana w najlepszą małą czarną jaką miała i bardzo wysokie szpilki wyruszyła do pobliskiej kawiarenki. Na miejscu rozglądnęła się i... oniemiała! Przy dwuosobowym stoliku siedział i machał do niej najprzystojniejszy mężczyzna jakiego w życiu widziała. Ubrany w idealnie skrojony, czarny garnitur, śnieżnobiałą koszulę i niebieski krawat, który idealnie współgrał z kolorem jego oczu. Oczu, w których można było zatonąć. Mocno zaznaczone kości policzkowe, brązowe, zaczesane lekko do góry włosy... Ideał Anny. Kobieta na chwiejących się nogach podeszła i ledwo wydobyła z siebie ciche cześć.
- Słucham? Dzień dobry, Anno. Usiądź proszę - odsunął jej krzesło - Zamówiłem espresso, nie wiem czy będzie ci smakowało...

I tak się zaczęło.
Zakochali się od pierwszego wejrzenia.
Annie nie udało się odkryć niecnych zamiarów Piotra, bo - na szczęście! - takich nie było.
Jak się okazuje: przeznaczenia - choćbyś chciał - nie oszukasz!

Zmęczona po ciężkim dniu w pracy Anna włączyła komputer. Facebook - nic ciekawego, youtube - również. A teraz ulubiona strona internetowa - lubimyczytac.pl! Trzeba wprowadzić potajemnie przeczytaną w pracy powieść. Tak więc: klik, klik i... Oo, nowa wiadomość! Pewnie znowu szykuje się jakaś ciekawa wymiana! - ucieszyła się kobieta. Ale, co to?
"Witam pani Anno!
Czytamy...

- Wrócę później, po szkole odwiedzę dziadka - rzuciła. Nie czekając na odpowiedź, złapała szalik i plecak. Trzasnęły drzwi.
Wyszła, powoli biorąc głęboki oddech. Październik zaczynał barwić liście złotem, nie dając szans zanikającej zieleni. Lubiła jesień. Właściwie, lubiła każdą porę roku - z wyjątkiem upalnego lata. Jesień była sympatyczna ze swoją kapryśnością, ze zmiennymi humorkami i poranną mgłą. Świat widziany przez pryzmat deszczu zmieniał się diametralnie.
Szkołę też lubiła. Wielki, kamienny gmach z trzydziestoma znajomymi twarzami, odrapaną ławkę i surowych nauczycieli. Ich też lubiła. Wszystko lubiła.
Ale miejscem, które kochała w tym dużym, obcym mieście, miejscem, które uważała za swoje, był cmentarz. Rozległy, ogromny, kryjący za murami wszystkie rodzaje nagrobków i urn, wabił ją nieuchwytnym urokiem. Wieczorem, kiedy znicze rozświetlały mrok jasnymi płomykami, w powietrzu czuć było magię. Magia unosiła się razem z małymi obłoczkami pary, widzialnymi znakami modlitw żywych. Widziała rodziny i pojedyncze osoby, które szeptem powtarzały pospolite wierszyki i teksty z białych książeczek. Dużo widziała.
Kiedyś spotkała tu dwójkę ludzi, dziewczynę i chłopaka. Ona prowadziła go alejkami i wydeptanymi dróżkami jak dobrze znaną ścieżką, z zachwytem przyglądała się pomnikom. Raz przystanęli, usiedli na ławce i zaczęli wymyślać historię małżeństwa z nagrobka naprzeciwko. Chłopak mówił szeptem, ona nie, łagodnie karcił za podniesiony głos, cały czas wpatrując się w nią, próbując zobaczyć to, co ona widziała w tym królestwie umarłych.
Od razu zrozumiała, że nie są tu pierwszy raz.
A dzisiaj przyszedł sam, na nowy grób, przy którym jeszcze nie było ławki. Teraz nie silił się na cichość, okazało się, że miał bardzo mocny głos, krzyczał. I płakał.
Poznała go, szeroko otwierając oczy. Poznała w nim tego zakochanego chłopca sprzed kilku miesięcy, próbującego nadążyć za świętą magią tego miejsca.
Nie ruszył się na krok od nowego grobu, chociaż tuż obok stały rzędy ławeczek. Płakał tylko, odsłaniał się, pokazywał słabość.


Podeszłam. Nie narzucałam się, nie pytałam kim jest, wiedziałam tylko, że to ich wtedy mijałam.
A potem jakoś tak wyszło, że się poznaliśmy lepiej.
Jakoś tak wyszło, że go pokochałam.

- Wrócę później, po szkole odwiedzę dziadka - rzuciła. Nie czekając na odpowiedź, złapała szalik i plecak. Trzasnęły drzwi.
Wyszła, powoli biorąc głęboki oddech. Październik zaczynał barwić liście złotem, nie dając szans zanikającej zieleni. Lubiła jesień. Właściwie, lubiła każdą porę roku - z wyjątkiem upalnego lata. Jesień była sympatyczna ze swoją kapryśnością, ze...

Mówi się, że miłości nie można znaleźć na siłę. Rób to co kochasz a ona znajdzie cię sama. Nie wiem czego była to kwestia, że nie zakochałam się nigdy. Nie znalazłam nikogo kto by mi imponował, zachwycał, pociągał. Mimo że filozofia bierności całe życie brzmiała dla mnie pięknie, powoli zaczynałam rozumieć, że daleko odbiega od wymogów rzeczywistości. Bierność zamieniła się w stagnacje, a ja jak bezwładny lodowiec zaczęłam zmierzać do dna.
Miałam 21 lat kiedy pierwszy raz sięgnęłam po narkotyki. Rok później znałam już wszelkie bogactwo którym dysponował czarny rynek. Nie trzeba było czekać długo na to by złapała mnie policja. Za drobne przestępstwa dostałam do odsiadki dwa lata. W konsekwencji dziwnych zbiegów okoliczności i opieszałości mojego marnie opłacanego prawnika, od razu trafiłam za kratki. Tam starałam się z większym i mniejszym powodzeniem odzyskać kontrolę nad własnym życiem.
Zakład był typowo kobiecy, ale biblioteka stanowiła wspólną część dla nas i mieszkańców oddziału męskiego położonego tuż obok. Nie wiem co mnie tu przywiodło, bardziej ciekawość, poszukiwanie towarzystwa, czy tęsknota za słowem czytanym. Długo szukałam książki która miałaby być dla mnie symbolem drogi powrotnej do normalności i paradoksalnie w ręce wpadł mi "Idiota" Dostojewskiego. Przychodziłam więc do biblioteki stale o tej samej godzinie i czytałam z wypiekami na twarzy o przygodach księcia Myszkina.
Po pewnym czasie zorientowałam się, że biblioteka ma swoich stałych bywalców. Pod oknem zawsze siedział bardzo stary, brodaty, przygarbiony mężczyzna, stolik obok dwie kobiety, których nie znałam ale które zawsze patrzyły na mnie z uśmiechem i życzliwością. Był jeszcze on. Miał blond włosy, kilka zmarszczek wokół oczu i bezgraniczny wyraz smutku na twarzy. Z czasem zrozumiałam że przychodzę tam dla niego. Lubiłam odkrywać, że on też ukradkiem z zainteresowaniem na mnie patrzy. Od pewnego czasu coraz śmielej zatrzymując wzrok na moim spojrzeniu.
Czułam że rodzi się we mnie coś niesamowitego. Powoli zaczęłam zakochiwać się najpierw w jego wyobrażeniu, a potem w nim samym, od momentu kiedy przysiadł się do mojego stolika i zaczął niezobowiązującą rozmowę. Potem wszystko potoczyło się wg schematów, a ja znalazłam kogoś kto mi imponował, zachwycał i mnie pociągał. Początkowo śmiałam się z maksymy która towarzyszyła mi przez życie. Więzienie nijak do niej nie pasowało. Potem jednak zaczęło do mnie docierać, że spotkawszy go czytałam, że robiłam to co kocham najbardziej.

Mówi się, że miłości nie można znaleźć na siłę. Rób to co kochasz a ona znajdzie cię sama. Nie wiem czego była to kwestia, że nie zakochałam się nigdy. Nie znalazłam nikogo kto by mi imponował, zachwycał, pociągał. Mimo że filozofia bierności całe życie brzmiała dla mnie pięknie, powoli zaczynałam rozumieć, że daleko odbiega od wymogów rzeczywistości. Bierność zamieniła...

- Przepraszam, co to za zespół? – rzucone w eter pytanie wyrwało mnie z zamyślenia. Stałam właśnie w kolejce do kasy w swoim ulubionym książkowo – płytowym sklepie, gdy ktoś delikatnie dotknął mojego ramienia.
- Słucham? – odwróciłam się zniecierpliwiona, pomyślawszy, że właściciel bądź co bądź przyjemnego głosu oczekuje pomocy w sprawie jakiejś płyty. Człowieku, nie teraz, gdy jestem przy kasie i chcę już stąd wyjść! Zaskoczył mnie. Tak jak ja stał w kolejce, ale uparcie wpatrywał się w mój… No zboczeniec! – Aaa, przepraszam. – dopiero po chwili zorientowałam się, że patrzy na moją koszulkę. Dziwne. Facet miał około czterdziestu lat, czyli był co najmniej dwukrotnie starszy ode mnie. Ubrany totalnie na sportowo, co od razu rzucało się w oczy, gdyż przede wszystkim on był wysportowany, z plecakiem na ramieniu. Lekko ironiczny uśmiech, który pojawił się na jego twarzy widząc moją minę lekko zbił mnie z tropu.
- Masz na sobie koszulkę z zespołem, którego nie kojarzę. A trochę się na tym znam. Jeżdżę regularnie na koncerty U2 czy Deep Purple.
- To Papa Roach, proszę pana. – odpowiedziałam ostrożnie. On serio o to pyta, czy to jakiś nowy sposób na podryw? Dziwne. Odwróciłam się do niego by zaprezentować koszulkę w całej okazałości. Pokiwał głową z uśmiechem.
- Nie chciałem cię wystraszyć, po prostu byłem ciekawy.
- Taaak, jasne. – mruknęłam pod nosem. – zbliżałam się do kasy, więc wyjęłam portfel i zaczęłam szukać pieniędzy. Kątem oka spostrzegłam, że facet za mną zniknął. Po chwili wrócił, ale w ręce trzymał trzy płyty. No nie… Wszystkie Papa Roach, w tym pierwszą i najnowszą.
- Zawsze kupuję płyty. Te młodzieżowe ściąganie piosenek, piracenie, to zupełnie nie dla mnie. – znowu obdarzył mnie tym swoim uśmiechem.
*
Przetarłem oczy ze zdumienia. Tak, wzrok nie mógł mnie mylić. To była ona. Dziewczyna ze sklepu, gdzie kupiłem „nadprogramowe” trzy płyty. Stała przy barze, sącząc piwo przez żółtą słomkę. Miała na sobie tę samą koszulkę z zespołem. Jednak na tym kończyło się jej moje wspomnienie. Wtedy, przy kasie, w luźnym kucyku, dresie i bez makijażu sprawiała wrażenie zagubionej studentki. Teraz, w rozpuszczonych do ramion blond włosach, skórzanych legginsach i mocno podkreślonych oczach wyglądała wręcz zniewalająco. Mega kobieco. Nie zastanawiałem się długo.
- Tak myślałem, że tu będziesz. – podszedłem do niej, dając znak barmanowi, że też proszę piwo. Otworzyła szerzej oczy. Dopiero teraz zobaczyłem jak bardzo są zielone.
- Jestem na każdym ich koncercie. – dotknęła ręką koszulki. No tak. – Co pan tu robi?
- Żaden pan. Jestem Jay. – podałem jej rękę. – Odkąd przesłuchałem płyty tego zespołu od razu zacząłem szukać miejsca, gdzie grają najbliższy koncert. Tak wylądowałem tutaj.
Patrzyła na mnie z nutą zdziwienia i może strachu. Dla mnie już wtedy wszystko przestało mieć znaczenie. Nieważne, że była dużo młodsza. Wiedziałem, że właśnie rozmawiam ze swoją przyszłą żoną i robiłem wszystko, by tego nie spieprzyć.

- Przepraszam, co to za zespół? – rzucone w eter pytanie wyrwało mnie z zamyślenia. Stałam właśnie w kolejce do kasy w swoim ulubionym książkowo – płytowym sklepie, gdy ktoś delikatnie dotknął mojego ramienia.
- Słucham? – odwróciłam się zniecierpliwiona, pomyślawszy, że właściciel bądź co bądź przyjemnego głosu oczekuje pomocy w sprawie jakiejś płyty. Człowieku, nie...

Przedstawiciele klienta przyjechali na spotkanie dwadzieścia minut wcześniej. Przez to nie miałam czasu pójść do łazienki, przyczesać włosy i poprawić makijaż. Zrzuciłam szybko z nóg czółenka i włożyłam czarne buty na obcasie. W pośpiechu zabrałam teczki i prezentacje z biurka. Były bardzo ciężkie, a obite metalem rogi segregatorów kuły mnie w brzuch. Dzień zdecydowanie przestał mi się podobać. Przenikało mnie przeczucie, że coś mnie dzisiaj jeszcze zaskoczy.
Wyszłam na korytarz i ruszyłam do windy. Nienawidziłam małych, zamkniętych pomieszczeń, jednak w pracy musiałam do nich przywyknąć. Firmową windę darzyłam szczególnie silną niechęcią. Była niewielka, miała nie więcej niż trzy metry szerokości i dwa długości. Pomiędzy dwunastym, a piątym piętrem jechała dość wolno, ale później wyraźnie przyspieszała i zjazd do parteru podkreślała mocnym szarpnięciem. Za każdym razem żołądek podchodził do gardła i robiło mi się niedobrze.
Ściany windy wyłożono lustrami, zapewne w celu stworzenia złudzenia większej przestrzeni. Kiedy jechałam windą, przez lustrzane ściany i swoje zwielokrotnione odbicie miałam wrażenie, jakby towarzyszył mi tłum ludzi, który oddycha na niewielkiej przestrzeni i zużywa tlen.
Starałam się otrząsnąć z tych rozmyślań, bo czułam, że ze zdenerwowania pocą mi się ręce. Nie chciałam rozpocząć znajomości z przedstawicielami klienta od uścisku spoconej dłoni.
Drzwi windy rozsunęły się i wewnątrz zobaczyłam młodego, wysokiego mężczyznę. Niedbale opierał się plecami o ścianę, z rękami w kieszeniach i opuszczoną na piersi głową. Długie jasne blond włosy opadły mu na twarz.
Spojrzałam ze zdziwieniem na jego nieporządny strój, na który składał się wygnieciony, rozpięty garnitur, wymięta koszula i poluźniony krawat. Zwykle prawnicy w kancelarii byli wzorem elegancji.
Po chwili zrozumiałam, co oznacza stan jego ubrania. Mężczyzna nocował w kancelarii. Niektórzy prawnicy zostawali na noc, jeżeli mieli dużo pracy.
Weszłam do windy i sprawdziłam, czy przycisk parteru świeci się na czerwono. Metalowe drzwi zamknęły się za mną powoli. Mężczyzna podniósł powoli głowę. Był rozczochrany, miał poszarzałą twarz i brązowe kręgi pod oczami. Uśmiechnęłam się ze współczuciem, przyciskając do piersi teczki, które coraz bardziej mi ciążyły.
Skinął mi głową i uśmiechnął się. Miał niezwykle miły, ciepły uśmiech. Poczułam, że uśmiecham się w odpowiedzi. Wyciągnął ręce i wziął ode mnie część segregatorów.
- Pozwolisz, że pomogę? – Zapytał. Zwróciłam uwagę na jego piękne dłonie i przyjemny głos.
Zanim zdążyłam odpowiedzieć, zgasło światło i winda zatrzymała z mocnym szarpnięciem. Stałam z mocno bijącym sercem w ciemności, ściskając w ramionach dokumenty.
- Wszystko w porządku? – zapytał mężczyzna. Winda była tak mała, że poczułam jego oddech na szyi.
- Nie bardzo. – Odpowiedziałam, oddychając z trudem, walcząc z falami paniki. – Utknęliśmy w windzie, a ja źle znoszę małe przestrzenie.
- Zaraz nas stąd wyciągną. Ze mną nie musisz się niczego obawiać.

Przedstawiciele klienta przyjechali na spotkanie dwadzieścia minut wcześniej. Przez to nie miałam czasu pójść do łazienki, przyczesać włosy i poprawić makijaż. Zrzuciłam szybko z nóg czółenka i włożyłam czarne buty na obcasie. W pośpiechu zabrałam teczki i prezentacje z biurka. Były bardzo ciężkie, a obite metalem rogi segregatorów kuły mnie w brzuch. Dzień zdecydowanie...

Poznanie Anubisa na imprezie było najlepszym co mnie w życiu spotkało. Serio. Chcecie wiedzieć co się stało? Już wam mówię.
Na wakacje pojechałam do cioci do USA. Był piątek wieczór, kiedy przyszedł wuj.
- Witaj Bastet, gotowa na zabawę?
- Co jaką zabawę? Nigdzie dzisiaj nie wychodzę. I czy nazwałeś mnie właśnie Bastet?
- Idziemy wszyscy na przyjęcie charytatywne. Temat imprezy to starożytne bóstwa. Bastet to egipska bogini kot. Mamy strój. I co?
A więc poszłam do łazienki i ubrałam się w długą białą suknię, sandały, szeroki niebieski naszyjnik z koralików i po jednej takiej bransoletce na ramię. Ciocia obrysowała mi kohl wokół oczu i zrobiła wąsy i nos kota.
Przyjęcie odbywało się w pięknej rezydencji i od razu je znienawidziłam. Było tutaj pełno starszych ludzi w przykrótkich greckich spódnicach. Wyszłam na ogród. Kiedy patrzyłam w niebo, usłyszałam nagle jakiś hałas. Pobiegłam tam i spotkałam przewróconego mężczyznę wyglądającego jak młody bóg - i był nim, jak wszyscy na przyjęciu. Zamiast mu pomóc, zaczęłam się śmiać jak on. Czarne oczy oznaczone kohlem i czarne włosy z grzywką. Idealny facet.
- I co panie Anubisie, masz wolne, a znów zetknąłeś się z śmiercią?
Zaśmiał się.
- Śmierć mnie nie opuszcza i nigdy tego nie zrobi moja droga Bastet.
- A więc ty również wiesz kim jestem. A wyjawisz mi swoje drugie imię?
- Anubis, pan umarłych. Ale tak na serio to Dylan. A ty?
- Mów mi Ali.
I zaczęliśmy rozmawiać. Nie miał dziewczyny, rozumiecie to? Kiedy zamilkliśmy, zaczęłam myśleć, że chciałabym by został tutaj ze mną już na zawsze. Chyba się zakochałam po paru minutach rozmowy i wiedziałam, że nigdy nie pożałuję tego uczucia, bo był bogiem z moich snów.
- Jeśli jesteś boginią kotem to czy przyjmiesz moje wyzwanie?
- A co mi dasz w zamian?
- Musisz wejść na samą górę najwyższego drzewa w ogrodzie, a potem skoczyć z drugiego metra na ziemię. W zamian obiecuję ci, że jeśli to zrobisz, przyjadę kiedyś do Polski cię odwiedzić.
- Ok, zrobię to. Tylko pójdź ze mną.
I zrobiliśmy to. Dylan podążał tuż za mną. Wspięliśmy się na 3/4 wysokości i stanęliśmy.
- Masz wprawę w wspinaczce bogu umarłych.
- Lubię życie na skraju śmierci i adrenalinę, tak już mam. Ty też jesteś dobra kotku.
Zaczęliśmy śpiewać na drzewie i krzyczeć. Wyglądało to jakbyśmy się upili, lecz nie byliśmy pijani tylko szaleni. W końcu właścicielka zadzwoniła na policję i zostaliśmy zatrzymani na 48h. Bardzo dobrze bawiliśmy się przez ten czas i nie sprawiały nam kłopotu osobne cele. To najlepsze chwile mojego życia.
Od tego spotkania minęły już 2 lata i właśnie przed chwilą dowiedziałam się, że Dylan przyjeżdża do Polski na studia i będziemy w tym samym akademiku. Poprzednie i te wakacje spędziłam również u cioci, a cały czas spędzałam z nim. To przyjęcie zmieniło moje życie o 180 stopni i chcę, aby już tak zostało. Kocham go.

Poznanie Anubisa na imprezie było najlepszym co mnie w życiu spotkało. Serio. Chcecie wiedzieć co się stało? Już wam mówię.
Na wakacje pojechałam do cioci do USA. Był piątek wieczór, kiedy przyszedł wuj.
- Witaj Bastet, gotowa na zabawę?
- Co jaką zabawę? Nigdzie dzisiaj nie wychodzę. I czy nazwałeś mnie właśnie Bastet?
- Idziemy wszyscy na przyjęcie charytatywne. Temat...