Mamy rok 2010. Znajdujemy się w jednym z miast na Górnym Śląsku. Nie ważne jakim. Nie jest istotne też na jakiej jesteśmy ulicy. Widzimy jedno z tych wielkich blokowisk z „płyty”. W jednym z bloków powstał mur. Nie taki jak berliński między NRD i RFN. Tam między mieszkaniem numer 34, a 35 stanął mur nienawiści.

W dwupokojowym mieszkaniu numer 34 mieszka starszy pan. Ma na imię Roman. To emerytowany policjant z wyraźnie zaznaczonym i naznaczonym poglądem na świat. Nie uznaje żadnych „odmieńców” typu homoseksualistów, singli z dziećmi, ludzi innych wyznań i obcokrajowców. Pech chciał, że do mieszkania za ścianą wprowadził się „odmieniec”. Młody, dwudziestoparoletni Tadżyk, który przy okazji jest islamistą.

- Pięknie, naprawdę pięknie. Mam terrorystę za ścianą. Teraz to już do końca życia nie zmrużę oka. A najgorsze jest to, że wszyscy sąsiedzi nie widzą w tym nic złego. – tak od dwóch tygodni uskarża się na swój los pan Roman.

- Ależ tato chyba przesadzasz. To, że ten chłopak modli się do Mahometa nie znaczy, że zaraz wysadzi cały budynek w powietrze i, że chce wylądować uprowadzonym samolotem w katowickim „Spodku”. – odpowiedziała z przekąsem jego córka.

- Jeszcze wspomnisz moje słowa. Będą z nim kłopoty. – odburknął nadąsany emeryt i poszedł do swojego mieszkania dalej wymyślając, jakie to niecne zamiary ma jego nowy sąsiad.

Rohan, bo tak nazywał się ów młody człowiek, kilkakrotnie zapraszał sąsiada na herbatę próbując zaprzyjaźnić się z nim. Ten jednak coraz bardziej zamykał się w sobie i odgradzał murem od wszystkiego co nowe i nieznane. W końcu Rohan dał sobie spokój i jedyny kontakt z panem Romanem ograniczał się do skinienia głową na przywitanie.

Wtedy jednak wydarzyło się coś bardzo nieoczekiwanego. Naprawiając karnisz spadł z drabiny. Coś chrupnęło w krzyżu, a prawa noga wykręciła się pod tak dziwnym kątem. I ten niewyobrażalny ból… Pech chciał do telefonu było daleko ,a ściana pod którą leżał bohater należała do Tadżyka.

- Raz kozie śmierć. Chyba nie mam innego wyjścia. – pan Roman zaczął walić w ścianę pięściami i wołać o pomoc. Wtedy w drzwiach pojawił się Rohan. Widząc co się stało, od razu zadzwonił po karetkę i córkę swojego sąsiada. Przez kilka kolejnych dni odwiedzał go także w szpitalu, a po powrocie pomagał w mieszkaniu.

- Wiesz córciu, chyba miałaś rację z tym chłopakiem. Nie jest on w sumie taki zły. – stwierdził pan Roman.

- A nie mówiłam Ci, że to dobry chłopak.

- Teraz to wiem. – potwierdził nasz bohater.

Mamy rok 2010. Znajdujemy się w jednym z miast na Górnym Śląsku. Nie ważne jakim. Nie jest istotne też na jakiej jesteśmy ulicy. Widzimy jedno z tych wielkich blokowisk z „płyty”. W jednym z bloków powstał mur. Nie taki jak berliński między NRD i RFN. Tam między mieszkaniem numer 34, a 35 stanął mur nienawiści.

W dwupokojowym mieszkaniu numer 34 mieszka starszy pan. Ma na...

Nie miała imienia, wołali na nią „mała żydówa”, „dziewczynka o numerze 14677”. Nigdy nie poznała matki ani ojca, zginęli nim mogła zapamiętać ich twarze. Wychowywała się w bloku o numerze 4.Razem z innymi dziewczynkami najczęściej bawiła się laleczkami, jeśli laleczką można nazwać kilka patyków powiązanych sznurkiem. Czasami przychodziły takie dni, kiedy nie bawiła się wcale, wygłodzony organizm odmawiał posłuszeństwa. Wtedy płakała, łzy spływały jej po zapadniętych policzkach, wypłukując ból, strach, tęsknotę za prawdziwą rodziną. Miała tylko 6 lat, choć nigdy nie widziała śmierci, to czuła jej zapach, który towarzyszył przez wszystkie te lata. Nienawidziła Panów w mundurach, panicznie bała się wycia psów, zatykała wtedy małymi dłońmi uszy i próbowała zagłuszyć lęk. Jedyne, co przynosiło jej radość, to ramiona „przyszywanej mamy”. Polki o numerze 49005, dwudziestoletniej dziewczyny, która starała się chronić i dać miłość tej małej tyle ile mogła. Zawsze przed snem przytulała ją mocno do piersi i opowiadała o życiu po drugiej stronie muru, przedstawiając dziecku lepszy świat, którego nigdy nie zeznało i może nigdy nie zezna. Opowiadała z najmniejszymi szczegółami o zielonych łąkach porośniętych makami, latających kolorowych motylach, wesołym miasteczku, o śmiesznych klaunach w cyrku, sklepach z zabawkami, smaku czekolady. Chciałaby, aby „córka” wyobraziła sobie to wszystko, tak jak niewidomy wyobraża sobie otaczający świat. Czule całowała, gdy ta zasypiała i szeptała jej kojącym głosem do ucha, że Bóg jest miłosierdziem, który wysłucha jej modlitwy, że już niedługo będą po drugiej stronie muru. Tak bardzo chciała obrócić te słowa w czyn, nie myślała o sobie ona poznała lepszy świat, chciał to dla „swojej córeczki”, znającej tylko widok szarych bloków, wychudzonych ciał, biegających pod nogami szczurów, które w skrajnym głodzie stawały się pożywieniem, córeczki znającej tylko smak czerstwego chleba, zupy z chwastów.

Ma na imię Symona w znaczeniu ( Bóg wysłuchał), przybrała te imię, kiedy dowiedziała się o swoim pochodzeniu. Nie pamięta szczegółowo jak znalazła się po drugiej stronie muru, dzieciństwo przypominają jej kartki pamiętnika zapisanego przez „przyszywaną matkę”. Która zmarła kilka miesięcy po ucieczce z obozu na sepse, po śmierci matki, Symona trafiła do żydowskiego domu dziecka w Lublinie. Dziś ta „mała żydówa” ma 74 lata, dwójkę wnuków, z którymi często chodzi do cyrku i tylko strach przed psami przypomina piętno tamtych dziecięcych lat.

Nie miała imienia, wołali na nią „mała żydówa”, „dziewczynka o numerze 14677”. Nigdy nie poznała matki ani ojca, zginęli nim mogła zapamiętać ich twarze. Wychowywała się w bloku o numerze 4.Razem z innymi dziewczynkami najczęściej bawiła się laleczkami, jeśli laleczką można nazwać kilka patyków powiązanych sznurkiem. Czasami przychodziły takie dni, kiedy nie bawiła się...

Khali otworzył oczy. Właśnie minęło południe - innym rasom zawsze wydawało się to dziwne, ale skóra barwy gorzkiej czekolady doskonale wyczuwała zmiany temperatury, nawet tak nieznaczne jak pół stopnia. Natychmiast zorientował się, że Słońce uciekło z zenitu. Odetchnął - lubił gorący klimat swojego kraju, ale ponad czterdzieści pięć stopni bez możliwości skrycia się w cieniu to zbyt dużo nawet dla Równijczyka.
Khali należał do tych nielicznych ludzi Słońca, którzy pozostali w środkowej części Ziemi po Katastrofie Klimatycznej.
Wielka fala skwaru i mrozu nawiedziła planetę pond dwieście lat temu, tak dawno, że nawet najstarszy z ich plemienia nie pamiętał tych strasznych czasów. Ale straszne były tylko dla niektórych - wszystkie strefy Ziemi prócz równikowej zostały w jakiś cudowny sposób ocalone, a nowe władze nakazały budowę Muru. Mur miał oddzielić "dobro od zła" - spustoszone przez żywioły obszary Środka od chłodnych, przyjaznych życiu terenów krańców planety. Pozwolono jednak zostać Równijczykom, rdzennemu plemieniu zamieszkującemu od zawsze Saharę - co kilka lat przyjeżdżała jednak delegacja z Nowego Świata i umożliwiała pojedynczym renegatom powrót do "Ziemi Obiecanej".
Teraz Khali czekał. Wiedział, że Mur przez pierwszą godzinę po południu jest zupełnie przejrzysty i wydaje się zbudowany ze szkła - wiedział o tym też ktoś inny.
Równijczyk poderwał się gwałtownie na nogi, widząc, jak po drugiej stronie pojawia się jasna twarz z niebieskimi oczami.
Chłopak był w jego wieku, i, kiedy ujrzał Khaliego po raz pierwszy, chyba się przestraszył. Nic dziwnego... Ale nie uległ strachowi i od tej pory codziennie przychodził.
Khali przysunął się do Muru i delikatnie dotknął "szkła" koniuszkiem palca. Wiedział, że nic się nie stanie. Przesunął dłonią po przezroczystej powierzchni. Dzieliło ich tak wiele...
Blady chłopak niepewnie wykrzywił wargi w nieśmiałym uśmiechu, po czym napisał coś patykiem na ziemi, którą miał pod stopami. Nieznane znaki tańczyły Khaliemu przed oczami; bezradnie wzruszył ramionami. Na twarzy tamtego odmalowało się zrozumienie i rozczarowanie. Po chwili jego twarz rozjaśniła się.
Niezdarnie wstał z kolan i pobiegł gdzieś. Khali czekał cierpliwie, aż chłopiec wrócił z jakąś torbą. Wyjął z niej jakieś duże, zwiewne, białe płatki i mały patyczek. Po chwili z przejęciem pomachał mu przed nosem jednym kawałkiem płatka.
Obce Khaliemu znaczki układały się w grupy...
"JESTEM JON I JESTEM TWOIM PRZYJACIELEM".

Khali otworzył oczy. Właśnie minęło południe - innym rasom zawsze wydawało się to dziwne, ale skóra barwy gorzkiej czekolady doskonale wyczuwała zmiany temperatury, nawet tak nieznaczne jak pół stopnia. Natychmiast zorientował się, że Słońce uciekło z zenitu. Odetchnął - lubił gorący klimat swojego kraju, ale ponad czterdzieści pięć stopni bez możliwości skrycia się w...

- Nagle jakby zdjęto mi wszystkie mechanizmy obronne. Nie potrafię normalnie sobie czegoś zintelektualizować, zracjonalizować. Chociażby wyprzeć, no ludzie, przecież to się żyć nie da! Jakby ktoś zgwałcił mnie od wewnątrz zabierając wszystko co mnie ratowało. Odebrano mi mój mur, zburzono go bezczelnie i teraz nie wiem za bardzo jak mam dalej funkcjonować. – Popatrzyłem mu głęboko w oczy oczekując czegokolwiek. Może chociaż coś by powiedział? Nie płacę kuźwa setki za godzinę żeby ślęczeć nad idiotą typ: słuchający nic nie rozumiejący.
- Proszę opowiedzieć coś więcej o sobie, o tym jak było wcześniej. Gdy było dobrze. - Oho potrafi mówić. Bez sensu bo bez sensu, ale nadaje. Nauczył się jakiś formułek, które za każdym razem zapewne powtarza bez względu na przypadek. Hm… Dobra niech tak będzie. Zobaczymy co z tego wyjdzie.
- Chodzi o to, że ten mur mnie oddzielał od tego całego bagna. Niby żyłem w tej rzeczywistości, niby nawet brałem w niej udział, ale to było zupełnie coś innego. To tak jakby patrzeć na świat przez telewizor. Moja rola życia, a ja się chlastam póki nie przestane odczuwać waszego wzroku na swoim ciele. Nienawidzę was jeszcze bardziej niż siebie. Potrafiłem oddzielić tę nienawiść, byłem za murem. Wszystko to co TUTAJ nic nie znaczyło bo tego tak naprawdę nie było. Dalej nie ma. Rozumiesz?
-Rozumiem, kontynuuj proszę.

Zacząłem gapić się w podłogę próbując uzmysłowić sobie co ja tu właściwie robię. Po co? Na co się tak męczę z tym jełopem, mym compagno, który patrzył właśnie na mnie jak na debila. Cóż za profesjonalizm.

- Ja po prostu chcę tam wrócić.

Wróciłem. Siedzę w białej sali bez klamek gapiąc się w sufit. Nie ma mnie TU, jestem za murem…

- Nagle jakby zdjęto mi wszystkie mechanizmy obronne. Nie potrafię normalnie sobie czegoś zintelektualizować, zracjonalizować. Chociażby wyprzeć, no ludzie, przecież to się żyć nie da! Jakby ktoś zgwałcił mnie od wewnątrz zabierając wszystko co mnie ratowało. Odebrano mi mój mur, zburzono go bezczelnie i teraz nie wiem za bardzo jak mam dalej funkcjonować. – Popatrzyłem mu...

Oczy zasypane piaskiem[bookLink]204162|Oczy zasypane piaskiem[/bookLink]

Oczy zasypane piaskiem[bookLink]204162|Oczy zasypane piaskiem[/bookLink]

 [bookCover]204162|Oczy zasypane piaskiem[/bookCover]