Obudził się w przesiąkniętej koszulce, w środku nocy, gdzie stukot gałęzi uderzał w szkło. Czuł przeraźliwe zimno, którego nie umiał w żaden sposób zbagatelizować. Nie śnił o niczym złym, po prostu potrzebował skorzystać z łazienki oraz napić się wody. W drodze do kuchni potknął się o wielkiego, białego psa, który czując ból zaskomlał, i wbiegł na piętro szukając tam schronienia. Rozmyślał o swoich zmianach w życiu, które zbudowały mur pomiędzy nim, a rodzicami, jacy ostatnio byli zajęci bardziej swoją pracą, niż nim. Wziął z lodówki jogurt, gdyż czuł, że nie zaśnie do rana rozmyślając o pewnym chłopaku, z którym spotykał się od roku.

Rano telefon zaćwierkał radośnie, gdy siedział w kuchni, widział jak mama pośpiesznie rozmawia z ojcem, następnie usłyszał, że na koncie bankowym ma dodatkowe pieniądze, potem jazgot dwóch samochodów.

- Co tam? - spytał formalnie, jakby ktoś właśnie go podsłuchiwał, co było wielkim błędem, ponieważ był już sam w domu.
- Czy twoje autko już żyje?
- Nie,co ty... Może rodzice dali mi tyle kasy, że kupię jakiś samochód prosto z salonu - prychnął wrzucając nerwowo do plecaka drugie śniadanie. Następnie chwycił za kluczyk, telefon przytrzymał ramieniem, i wyszedł.

Nie zdziwiło go, że Karol już tutaj był, dlatego rozłączył się z nim. Wchodząc do środka rzucił krótkie spojrzenie, które wyrażało, że rodziców w domu już nie ma. Za co poczuł na swoich ustach powitalny pocałunek, jakoś nie obawiał się sąsiadów, nie lękał się uczuć. Czuł, że nie długo zburzy ten mur, gdyż każdego dnia przeczuwał nadchodzącą zmianę, jaką tak bardzo pragnął.
- Kiedy im powiesz? - usłyszał, gdy chciał już wyjść w stronę szkoły. Opuścił swoją rękę na udo, gdyż już ją wyciągał do klamki.
- Przyjdzie taki czas, że powiem.
- Oby wcześniej, niż później, bo już nie wytrzymuję, tego całego udawania.
- W szkolę... przecież o mnie wiedzą, czy to za mało?
- Nie, nie. Tylko będąc u ciebie; czuję, ten mur, który powoli zaczyna z mojej strony pękać. Zależy mi na tobie, ale wiesz... już mam dość. - Karol wyszedł, oparł się o samochód, czekając, aby go zamknąć. Paweł spojrzał w jego kierunku, lecz wiedział, że czas zależy od niego.
- Dziś im powiem - odpowiedział i pobiegł w kierunku szkoły.

Ten dzień pamięta do dzisiaj...

Obudził się w przesiąkniętej koszulce, w środku nocy, gdzie stukot gałęzi uderzał w szkło. Czuł przeraźliwe zimno, którego nie umiał w żaden sposób zbagatelizować. Nie śnił o niczym złym, po prostu potrzebował skorzystać z łazienki oraz napić się wody. W drodze do kuchni potknął się o wielkiego, białego psa, który czując ból zaskomlał, i wbiegł na piętro szukając tam...

Miałam pięć lat, ale nawet ja zauważyłam przerażone szepty, od których wszystko się zaczęło. Potem pojawił się mur. Jednego dnia byliśmy wolni, a drugiego zostaliśmy uwięzieni w betonowej klatce. Dopiero nazajutrz prezydent tłumaczył, że w mieście pojawili się niebezpieczni ludzie. Mówił, że są wynikiem jakiegoś fatalnego eksperymentu, którego nie pojmowałam. Zakończył krótkim zdaniem: „Wszyscy zostaną wyeliminowani”.
W tamtym czasie zginęło najwięcej osób. Słyszałam strzały dzień i noc, a chodniki zawsze były pokryte krwią. Wszędzie czuć było śmierć, a ja wciąż nie rozumiałam, dlaczego. Do czasu. Gdy wracałam z mamą z zakupów, policjanci otoczyli nagle młodego mężczyznę. Był celem dla dziesięciu pistoletów, ale uśmiechał się tylko szaleńczo. Wtedy policjant zaczął krzyczeć. Zwijał się z bólu, a pozostali wrzeszczeli na otoczonego człowieka. Wiedziałam, że to jego wina. Mama zakryła mi oczy, gdy strzelili, ale ta scena pozostała w moich koszmarach na zawsze.
Lubiłam spacerować wzdłuż muru, wyobrażając sobie nieskończoną wolność, bez krwi, bólu i strachu. Był jeden z wielu sierpniowych dni, gdy kolejny raz pokłóciłam się z mamą o przebywanie zbyt blisko granicy. Mama jak zwykle odpuściła i skierowała się w stronę domu. Ja pozostałam w miejscu i wpatrywałam się w wysoką ścianę owiniętą gęsto drutem, w którym można było usłyszeć szumienie prądu, gdy tylko niespokojny wiatr pozwolił na chwilę ciszy. Nagle usłyszałam zza muru niepewny głos:
-Hania?
Nie mogłam w to uwierzyć. Moja najbliższa przyjaciółka, za którą tęskniłam od roku, od kiedy zaginęła w śmiercionośnym chaosie.
Od tamtego dnia spotykałyśmy się regularnie. Sytuacja w mieście się uspokajała, niebezpieczni ludzie zginęli,pomijając noworodki, które czasami znikały z domów,jeżeli ich badania nie wypadały pomyślnie. Opowiadałam więc Ewie o szkole, filmach i chłopakach. Nigdy nie spotkałam osoby, która słuchała tak jak ona. Nasza przyjaźń była jak sen, nierealna i piękna. Do czasu, gdy dorosłam i zrozumiałam, że jest powód, dla którego uciekła na drugą stronę. Przyszłam wtedy o umówionej godzinie i zapytałam:
-Jesteś jedną z nich, prawda?
Cisza.
-Nie rozumiesz–powiedziała po chwili Ewa.–Nie wszyscy są źli. Nie musimy tego używać…
Nie słuchałam. Pamiętałam szaleństwo w oczach mężczyzny i krzyk policjanta. Pobiegłam prosto na komisariat. Tego dnia wywlekli ją na rynek. Jeden strzał i będzie po niej. Wtedy zobaczyłam jej oczy. Przerażone i niewinne. Takie same, jak dziesięć lat temu. Co ja zrobiłam?

Miałam pięć lat, ale nawet ja zauważyłam przerażone szepty, od których wszystko się zaczęło. Potem pojawił się mur. Jednego dnia byliśmy wolni, a drugiego zostaliśmy uwięzieni w betonowej klatce. Dopiero nazajutrz prezydent tłumaczył, że w mieście pojawili się niebezpieczni ludzie. Mówił, że są wynikiem jakiegoś fatalnego eksperymentu, którego nie pojmowałam. Zakończył...

Już od miesięcy budował swój mur. Cegiełka po cegiełce wznosił ścianę chroniącą jego intymny świat przed chaosem szalejącym na zewnątrz. Praca stała się nie tylko pasją mężczyzny, ale wręcz obsesją. Sędziwy Żyd pragnął odizolować się od burzy jaką rozpętał faszyzm, uciec przed nienawiścią. Jego własna świątynia, niczym ta zburzona w Jerozolimie, także była niekompletna, również zresztą wzbudzała intensywne emocje - w tym i wiele płaczu. Każdego dnia zmuszony był rozpoczynać budowę od początku, bo mur był nocą burzony przez członków jego społeczności. Jesteś szalony, tworzysz azyl dla umarłych, tunel dla dusz i klatkę na żyjących - lamentowali bliscy. On jednak postanowił, że dokończy prace, intensywna robota fizyczna pomagała skupić myśli na tworzeniu, kiedy wszystko wokół było niszczone. Niemcy byli uradowani, staruszek pomagał wznosić kolejne komory gazowe. Nieświadomy, dlatego szczęśliwy...

Już od miesięcy budował swój mur. Cegiełka po cegiełce wznosił ścianę chroniącą jego intymny świat przed chaosem szalejącym na zewnątrz. Praca stała się nie tylko pasją mężczyzny, ale wręcz obsesją. Sędziwy Żyd pragnął odizolować się od burzy jaką rozpętał faszyzm, uciec przed nienawiścią. Jego własna świątynia, niczym ta zburzona w Jerozolimie, także była niekompletna,...

Nagle, niespodziewanie gdy cała wieś smacznie spała postawiono mur. Dzielił on miejscowość na dwie równe cześci. Pech chciał, że on rozdzialił kochające się i zgodne narzeczeństwo. Byli trakcie planowania najpiękniejszego dnia w swoim zyciu. Niestety podzielił ich niespodziewanie gruby mur.
Kiedy nikt nie widział wymykali się z swoich domów, żeby tylko spotkać się z sobą. Po miesiącu takich schadzek zostali nakryci na ucieczka.
Jednak spotkało to się z dobrym przyjęciem władz wioski i na życzenie zakochanych zburzono mur...
I wiadomo- wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

Nagle, niespodziewanie gdy cała wieś smacznie spała postawiono mur. Dzielił on miejscowość na dwie równe cześci. Pech chciał, że on rozdzialił kochające się i zgodne narzeczeństwo. Byli trakcie planowania najpiękniejszego dnia w swoim zyciu. Niestety podzielił ich niespodziewanie gruby mur.
Kiedy nikt nie widział wymykali się z swoich domów, żeby tylko spotkać się z sobą....

„Przedmurze Piekła”
Mur jest potężny, chociaż niewidzialny. Zdaje się dzielić niewielką przestrzeń biura na pół.
Atmosfera zaś jest tak gęsta, że można byłoby ją kroić nożem, na szczęście ostre przedmioty najwyraźniej ukryły się wśród stert papierów i segregatorów. Poza tym, niby przypadkowo, drzwi balkonowe zatarasowano sagowcami.
Ona odpowiada za pracę całego biura. Ma za zadanie zarządzać trojgiem ludzi. Co w przypadku dwójki młodszych idzie dość sprawnie (nawet mówi o nich pieszczotliwie „moje dzieciaki”).
„Proszę przygotuj dokumenty pana X. , bo przyjdzie po południu. Zaznacz, proszę, gdzie musi się podpisać.”
„Z., czy faktury za Q. już przyszły? Jeśli tak, proszę, wprowadź je do systemu, skoro chcemy zamknąć miesiąc w terminie.”
Nowy współpracownik nie potrafi zaakceptować reguł. Bo jak to? Kobieta będzie nim rządzić?! Na dodatek kobieta niewiele od niego starsza.
- Gadamy – oświadcza „Nowy”, wyraźnie z siebie zadowolony.
- Słucham – mówi kierowniczka, kładąc na karb jego słabej znajomości języka nieeleganckie formy, które stosuje.
- Patrz, moje promocje.
- Nie możemy obniżyć ceny o 30%. - Kierowniczka tylko wzdycha, przeglądając plik. W duchu zastanawia się, czy w rodzimym języku jest równie irytujący.
- Dlaczego nie?!
- Bo same materiały są kosztowne, dlatego…
- Nie rozumiesz! To, żeby zaszokować!
- Nie. Ta propozycja jest nieopłacalna.
- Zrobimy tak i zobaczymy.
- Nie, nie zrobimy tak, bo…
- Ale skąd wiesz, ze masz rację?! Nie było badań! Spróbujemy!
- Nie! Kurde!
- Znowu przeklinasz – rzuca oskarżycielsko.
- Kurde to nie jest przekleństwo. Nie wchodź mi w słowo.
- Kierowniczka i przeklina. Nie można!
- Pomyśl, kuRRRwa, dlaczego mimo nieparlamentarnego języka zajmuję takie a nie inne stanowisko. – Kobieta, gdy jest zirytowana używa wyrażeń, których tamten nie pojmuje.
- Aaa! – krzyczy mężczyzna i odskakuje jakby kobieta była radioaktywna. Jednak ciekawość zwycięża - niepar…ego?? – pyta.
- Tak, kurwa!
Kobieta jest świadoma, że w idealnym świecie powinna pomóc „koledze” podnieść kompetencje językowe, ze spokojem i empatią tłumaczyć mu zasady obowiązujące w firmie, ale to jest prawdziwy świat, w którym trzeba skupić się na zadaniach i terminach, a każdy przezwycięża swoje demony samodzielnie.
Jej demon siedzi na niewidzialnym murze i uśmiecha się, pełen samozadowolenia, zupełnie jak „Nowy”.
W idealnym świecie kierowniczka zaprosiłaby przełożoną demona na kawę.

„Przedmurze Piekła”
Mur jest potężny, chociaż niewidzialny. Zdaje się dzielić niewielką przestrzeń biura na pół.
Atmosfera zaś jest tak gęsta, że można byłoby ją kroić nożem, na szczęście ostre przedmioty najwyraźniej ukryły się wśród stert papierów i segregatorów. Poza tym, niby przypadkowo, drzwi balkonowe zatarasowano sagowcami.
Ona odpowiada za pracę całego biura. Ma...

... zadaję więc pytanie.
- Dlaczego słuchałam? – Powtarza. I chyba znów idzie wydeptanym śladem dziecięcych stóp, tylko z zsiwiałym włosem, krągłym brzuchem i pierwszymi zmarszczkami. Przystawia ucho do lodowatej opończy, kamiennie osłaniającej sekrety.
- Zna pani... taka książka o jakimś magicznym ogrodzie... sama nie wiem skąd ona wtedy... ojciec coś biegał często i znosił różne rzeczy. Raz taką szmatę mi daje i mówi „O zobacz Iguś jaka lala piękna. Lala jaka! Lala!”. A zmęczony był wtedy. Już mu się na zgonik zbierało. Kochany tatuś.
Przez chwilę tkwimy razem w jej ojcu i jego zmęczeniu.
- Nie wiem dlaczego słuchałam. Ten mur był taki ogromny i często, jak to dzieci, jakieś famy leciały od jednego do drugiego. Ale wiedzieliśmy, że Żydzi. Wtedy Żydzi byli wszędzie. Albo oni albo Hitler. Więc ciekawa byłam co za nim...
Jestem zdziwiona, że nikt jej nie odciągnął i nie zakazał, by nie podchodziła.
- A to widzi Pani, tatko biegał, mama się w domu modliła i gotowała jakieś pokrzywy czy co, a ja byłam właściwie sama. Ludzie nie podeszli od tak do dziewczynki przy murze, a w dodatku w krzakach byłam. I często brudna.
A oni, wyszeptuję.
- Oni, oni... przecie ja widziałam tylko przez małą dziurkę, ot szpareczkę taką – składa dłonie, by lepiej zobrazować całą sytuację. – Raz się zdziwiłam, że u nich tam śnieg sypie, bo tak biało na ulicy, a to pierze było. Wtedy nie rozumiałam i dlatego tam to był świat jak z tamtej książki. Zaczarowany. Raz grymasiłam przy obiedzie, i krzyknęłam, że Żydkom lepiej. Jak mi tatko trzasnął w buźkę... Musiałam później z mamą przepraszać Boga.
Uśmiecha się. Przez chwilę odrywam się od mimesis i odwzajemniam uśmiech. Ale zaraz nadchodzą buty nad nami, owady w ogrodzie i szelest kartek, dewastowanych własnymi palcami. Ale przecież słyszała, kontynuuję.
- Raz tylko. Patrzyłam przez mur, jacyś Niemcy, jacyś inni. I prawie zsikałam się ze strachu. Przede mną oko wyskoczyło. Takie jakby zwierzęce, wygłodzone, wymartwione... Chcę uciekać, bo pamiętam klapsy, którymi mnie uczono. A tu on przeciska coś przez dziurę, i szepcze, ale tak jakby krzyczał, że mam brać, brać i biec. No to biorę (ja nie myślałam wtedy zupełnie) i biegnę do domu, a za mną ten cały pierz się wylewa poza mur. Mam go do dziś. Niech pani zobaczy.
Wyjmuje medalik ze zdjęciem jakichś rodziców i jakichś dzieci.
- A potem to było już.
Już...?
- Już nikogo nie było.

... zadaję więc pytanie.
- Dlaczego słuchałam? – Powtarza. I chyba znów idzie wydeptanym śladem dziecięcych stóp, tylko z zsiwiałym włosem, krągłym brzuchem i pierwszymi zmarszczkami. Przystawia ucho do lodowatej opończy, kamiennie osłaniającej sekrety.
- Zna pani... taka książka o jakimś magicznym ogrodzie... sama nie wiem skąd ona wtedy... ojciec coś biegał często i...

- Musisz już iść, wydaje mi się, że ktoś nas obserwuje.- wyszeptała dziewczyna ubrana w długi, ciemny płaszcz.
- Nie, mam już dość ciągłego uciekania. Musimy się wciąż ukrywać i spotykać pod osłoną nocy. Julio, zrozum, że to ty jesteś wybranką mojego serca, a mur naszego pochodzenia jest nie do pokonania.
- Przestań Thomasie- pocałowała co- z każdej sytuacji jest choć jedna droga wyjścia.
- Ale nie z tej. Zrozum, jestem zwyczajnym rolnikiem, który zarabia walcząc na miecze, zaś w twoich żyłach płynie królewska krew, która nie może łączyć się z brudną krwią- złapał ją za ręce- Kocham cię, ale będzie lepiej, kiedy nie będziemy się już spotykać.
- To prawda, od zawsze żyliśmy w sekrecie. Jeżeli ojciec dowiedziałby się o naszych potajemnych spotkaniach, wydziedziczyłby mnie i wygnał daleko skąd. Owszem, dzieli nas wysoki na 50 stóp mur, lecz da się go pokonać. Jestem gotowa wyjechać z Golden Castle nawet zaraz.
- Zmienisz wygody na

- Musisz już iść, wydaje mi się, że ktoś nas obserwuje.- wyszeptała dziewczyna ubrana w długi, ciemny płaszcz.
- Nie, mam już dość ciągłego uciekania. Musimy się wciąż ukrywać i spotykać pod osłoną nocy. Julio, zrozum, że to ty jesteś wybranką mojego serca, a mur naszego pochodzenia jest nie do pokonania.
- Przestań Thomasie- pocałowała co- z każdej sytuacji jest choć jedna...

Dialog
- Przełącz spowrotem!
-Nie
-Przełącz, oglądałam to!
-Melodramaty jakieś, daj spokój ;/
-Nie melodramaty, dawaj spowrotem, ale już!
-No dobra, masz...O! Wampiry, fajnie...Boże! Co za flaki z olejem...Jak ty możesz takie nudy oglądać?!
-Mnie to nie nudzi. Zamknij się lepiej, bo nie mogę się skupić
...
-Jezzzzu! Przełącz kanał, oglądałam ten film do ciężkiej...!
-Przestań, zasnąć można na tych twoich romansidłach. Oglądamy teraz to i koniec.
-Gupia!
-Chybba ty, ej!
-Chyba ty!...Gdybym tak mogła mur w tej mojej biednej głowie postawić i już nigdy, przenigdy cię nie słyszeć, paskudo!
...
-Hej! Jesteś tam? Hej? ... Cholera!..:(

Dialog
- Przełącz spowrotem!
-Nie
-Przełącz, oglądałam to!
-Melodramaty jakieś, daj spokój ;/
-Nie melodramaty, dawaj spowrotem, ale już!
-No dobra, masz...O! Wampiry, fajnie...Boże! Co za flaki z olejem...Jak ty możesz takie nudy oglądać?!
-Mnie to nie nudzi. Zamknij się lepiej, bo nie mogę się skupić
...
-Jezzzzu! Przełącz kanał, oglądałam ten film do ciężkiej...!
...

- STUK (On)
-> PUK PUK (Ona)
- Stuk ... Puk ... Stuk Stuk
-> PUK! PUK! ŁUP!! ŁUP!!
Mogła by tak nie krzyczeć... co ja takiego złego powiedziałem?!
- Pyk, pyk, trrrrrrrrrr, puk (?)
-> Puk puk puk puk... STUK.
Od razu lepiej! Tak zaraz naskakiwać za zwykłe spóźnienie.
-> Prrrrrrrrrrrrrrrrrrr.
Taaaak... teraz to, misiu. A wcześniej: PATAŁACHU! Baby!
- Mrrr, prrr, bum bum bum.
Takoż moje serce bije do Ciebie, mój Ty cukiereczku o niebieskich oczach!
-> BUM BUM BUM BUM!!! WRRRRRRR!!!!
Ożesz cholera... zielone... zapomniałem... W tej ciemnej dziurze w murze ciężko było dokładnie dojrzeć. Niby jakieś jasne, ale czy to ja – facet, znam się na kolorach?
- Pyk Pyk, puk?
-> Prr... rr... rr... .Puk.
No i kryzys zażegnany. Uff...
***z języka murowanego, na nasze polskie***
- Kupiłem Ci coś, odsuń się od muru.
-> Dobrze!
Chwilę poczekał by potem wziąć zamach i przerzucić leciutki pakuneczek nad murem wznoszącym się ku niebu aż na trzy metry.
Przyłożył ucho do zimnej cegły i czekał.
Długa cisza zmroziła w nim krew. Czuł ucisk w gardle. Coś ciężkiego wylądowało w jego brzuchu. Jak gdyby jednen z czerwonych prostopadłościanów oderwał się od tej kolosalnych rozmiarów ściany i zagnieździł się w jego wnętrzościach. Nieustanna cisza zaczęła go przerażać. Z początku zimny pot oblał go całego, teraz jednak serce przyspieszyło, tłocząc czerwoną, jak cały mur, krew z taką siłą, że miał wrażenie, że wszystkie tętnice zaraz mu pękną, a on z tej niewiedzy i niepewności skona tu, w tym miejscu, pod tą zaporą, tak jak stoi.
A minęło tylko kilka sekund.
Wąska wskazówka, która niestrudzenie krąży po tarczy zegara, nie zdążyła nawet przebiec jednej czwartej ze swojej wędrówki.
Dla niego minęła wieczność cała. Sto lat lub więcej koczuję pod tym murem! Tak sobie myślał nie mogąc pozbyć się nerwowej guli, która urosła mu w piersi.
*** Z polskiego na murowy***
-> Puk. Prrr. Puk!
*** Z murowego na polski***
-> Tak. Misiu. Tak!
Pierścionek błyszczał na jej palcu, na twarzy zaś niczym diamenty w świetle słońca mieniły się łzy radości.


Mur, przeszkoda czy bariera. Nic nie jest w stanie zniweczyć prawdziwego uczucia.

- STUK (On)
-> PUK PUK (Ona)
- Stuk ... Puk ... Stuk Stuk
-> PUK! PUK! ŁUP!! ŁUP!!
Mogła by tak nie krzyczeć... co ja takiego złego powiedziałem?!
- Pyk, pyk, trrrrrrrrrr, puk (?)
-> Puk puk puk puk... STUK.
Od razu lepiej! Tak zaraz naskakiwać za zwykłe spóźnienie.
-> Prrrrrrrrrrrrrrrrrrr.
Taaaak... teraz to, misiu. A wcześniej: PATAŁACHU! Baby!
- Mrrr,...

- Słyszałaś o tym jak chcą usunąć mur? – usłyszałam głos Klaudii. – Diana, słyszysz mnie?!
- Słyszę, nie krzycz… Co za bzdura, usunąć mur? Nie da się usunąć muru, nikt tego nie zrobi. Ta ściana to świętość, w którą wszyscy wierzą i kolejny absurd tego świata.
- Chcą usunąć mur, mówię Ci! Patrz – dziewczyna podała mi ją. Była złożona na co najmniej 4 razy, a w środku widniał napis: „Możemy zjednoczyć się i pokonać mur jedną siłą naszego głosu. DD 22:55, czwartek, mur wschodni, czerwień.”
- Co to niby jest? To dowód? Co to w ogóle jest za tekst „ możemy zjednoczyć się i pokonać mur siłą naszego głosu?” Bez jaj… Sorry Klaudia, ale ktoś cię zrobił w konia.
Wyszło jednak na to, że w czwartek o 22:50 pojawiłyśmy się pod wschodnim murem. Czerwień? Co ona oznaczała, nie wiedziałyśmy. Odpowiedzi szukałyśmy na murze. Odnalazłyśmy kilka czerwonych cegieł. Stałyśmy tam dobre 30minut. Po chwili usłyszałam, że ktoś śpiewa. Był to męski głos, ale niewyraźny, nie mogłam usłyszeć słów.
- Jedna siła głosu, może obalić ten mur – odezwał się głos zza muru.
- Ej! Co ty pieprzysz? Jesteś jakiś nienormalny, opętany czy jak? Jedna siła głosu, obalenie muru? Kpisz sobie?! – wrzasnęłam. Cisza.– Co Ty do cholery mówisz? Co?! Jesteś tam? Hej!
- Jestem – tym razem usłyszałam go jakby stał obok. - Diana, wiem, to trudne. Pewnie mi nie wierzysz, ale możemy to zrobić. Od dawna znasz metodę na zniszczenie muru – Przerwał. Zdawało mi się, że łapie dużo powietrza. – Jesteś nią ty i ja, Daniel. To co świeci na twojej szyi nie jest tylko zwykłym wisiorkiem. To nasza przeszłość i przeznaczenie. Chcę wolności. Chcę w końcu cię zobaczyć zamiast tych brudnych cegieł.
Spojrzałam na medalik w kształcie róży. Dostałam go, kiedy jeszcze nie było podziału. Na odwrocie widniało DD – Daniel Diana. Przypomniałam sobie wszystko. Moje dzieciństwo, tego chłopaka, wzniesienie ściany, która na zawsze rozdzieliła przyjaciół, rodziny oraz wchłonęła tysiące ludzi. K stała obok wpatrując się ze zdziwieniem we mnie i w ścianę. „Jedna siła głosu, chyba już rozumiem” powiedziałam dotykając opuszkami palców czerwonej cegły, która była zimna jak cały współczesny system. Muzyka jest tym, co może obalić mur, połączyć ludzi. Daniel zaczął śpiewać, jego głos nie był tak wyraźny jak przedtem poznałam ta piosenkę. Łapiąc za wisiorek zebrałam w sobie siłę. Nasz śpiew nagle urósł. Mając jedną rękę położoną na murze poczułam ciepło z jego drugiej strony, tak jakbym złapała Daniela za rękę. Czułam, że mur się rozpada.

- Słyszałaś o tym jak chcą usunąć mur? – usłyszałam głos Klaudii. – Diana, słyszysz mnie?!
- Słyszę, nie krzycz… Co za bzdura, usunąć mur? Nie da się usunąć muru, nikt tego nie zrobi. Ta ściana to świętość, w którą wszyscy wierzą i kolejny absurd tego świata.
- Chcą usunąć mur, mówię Ci! Patrz – dziewczyna podała mi ją. Była złożona na co najmniej 4 razy, a w środku...