Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo przykra historia o tym, jak życie przepełnione magią i niesamowitością może być bezcelowe, monotonne i zmierzające w stronę depresji... Książka wyjątkowo nudna i przesadnie dołująca. Na dodatek tło historii jest właściwie kopią "Opowieści z Narnii". Autor, zamiast wyobraźni, dał się niestety ponieść przygnębieniu. Nie polecam, bo po co psuć sobie humor?

Bardzo przykra historia o tym, jak życie przepełnione magią i niesamowitością może być bezcelowe, monotonne i zmierzające w stronę depresji... Książka wyjątkowo nudna i przesadnie dołująca. Na dodatek tło historii jest właściwie kopią "Opowieści z Narnii". Autor, zamiast wyobraźni, dał się niestety ponieść przygnębieniu. Nie polecam, bo po co psuć sobie humor?

„Jesteś doskonała”. To zdanie powtarzano jak mantrę od momentu urodzin siedemnastoletniej już Pii. Z takim przekonaniem dorastała w badawczym ośrodku Little Cam położonym gdzieś w głębi tropikalnej puszczy. Doskonała – nieśmiertelna istota, której nie jest w stanie pokonać żadne ostrze czy trucizna, posiadająca nieomylną pamięć i perfekcję ruchów. Cudowny wytwór najlepszych na świecie naukowców, którzy swoim ambicjom poświęcili całe życie. Od zawsze wiedziała, po co została stworzona: miała wykorzystać swoją wybitną wiedzę do przewodzenia grupie naukowców, którzy mieli za zadanie poszerzenie rasy nowych, doskonałych ludzi. Ale czy człowiek może istnieć tylko w jednym celu?
W dniu siedemnastych urodzin Pia łamie wszystkie zasady obowiązujące w ośrodku i odnajduje drogę na zewnątrz. Zdawało się, że był to jedynie mały występek spowodowany zwyczajną ciekawością nastolatki. Jednak chwila wolności i spotkanie z Eio – członkiem amazońskiego plemienia, zmienią nieodwracalnie jej spojrzenie na świat i zaczną stawiać ważne pytania o definicję doskonałości. Ujawnią też okrutną prawdę kryjącą się za pracą racjonalnych do bólu naukowców.
Książka urzekła mnie wrażliwością historii. Jest wyjątkowo obrazową walką pomiędzy nauką i naturą, którym tak ciężko współistnieć bez konfliktów i cierpienia. Nie stawia jednak wyraźnych granic, nie tworzy czarno-białych opinii i momentami nadaje nauce baśniowego ducha. Wszystko razem tworzy magiczną całość, choć przecież nie jest to książka należąca do fantastyki.
Jedyne zastrzeżenie mam do przedziału czasowego, w którym zamyka się fabuła, a który to ujawnia się pod koniec książki. Jest moim zdaniem zdecydowanie za krótki, co zmienia historię w mniej realistyczną. Możemy jednak przymknąć na ten szczegół oko i cieszyć się lekturą na własnych zasadach ;)

„Jesteś doskonała”. To zdanie powtarzano jak mantrę od momentu urodzin siedemnastoletniej już Pii. Z takim przekonaniem dorastała w badawczym ośrodku Little Cam położonym gdzieś w głębi tropikalnej puszczy. Doskonała – nieśmiertelna istota, której nie jest w stanie pokonać żadne ostrze czy trucizna, posiadająca nieomylną pamięć i perfekcję ruchów. Cudowny wytwór najlepszych...

„Las był gęsty i wchłonął ją, jakby była jego częścią, a jej piękno - częścią jego piękna.
Las był gęsty, a on podążył za nią.”

Wszystko zaczyna się od podróży. Osiemnastoletni Jari wyrusza na samotną wycieczkę w nieznane góry, gdzieś na granicy Polski, Niemiec i Czech. Nie wie dokładnie, czego poszukuje, być może samego celu. Nie wie, czy ucieka od perfekcyjnie ułożonej rodziny, czy od nieporadności w tworzeniu relacji, a może po prostu od zwyczajności. Przepełniony marzeniami o wolności chłopak wyrusza do lasu pełnego mgieł i legend szeptanych pośród drzew. Tam spotyka Jaschę – dziewczynę piękniejszą niż pozwala mu na to wyobraźnia i bardziej tajemniczą niż potrafi pojąć. Jascha mieszka samotnie w domku w głębi lasu, ukrywając się przed demonami własnej przeszłości. Powolne odkrywanie jej sekretów wplątuje Jariego w niebezpieczną grę, która bawi się jego uczuciami, wartościami i zmieni niewinnego stolarza na zawsze.
„Dopóki śpiewa słowik” z pewnością nie jest książką fantastyczną, a mimo to przez cały czas czytania jej podąża za nami atmosfera wszechobecnej magii, która samoistnie wpasowuje się w tworzone przez autorkę krajobrazy. Pomaga w tym przewijający się przez książkę motyw uwielbienia piękna, które w pewnym momencie nabiera nadnaturalnego, wręcz boskiego znaczenia i staje się iskrą rozpoczynającą każde następne wydarzenie.
Autorka przysłania całą fabułę słodkim winem i zakazaną trucizną muchomorów, tworząc rozmyty, przejaskrawiony świat niepojęty dla naszych najbardziej trzeźwych umysłów. Uniemożliwia nam przez to odgadnięcie następnego ruchu i zwodzi każdą następną odpowiedzią, która okazuje się nieprawdziwa. Cała książka składa się z obrazów wykraczających poza naszą rzeczywistość, a jednocześnie mieszczących się w ramach świata realnego, co pozostawia nas w stanie niepokoju i niepewności.
Książka Antoni Michaelis, przez swoją oryginalność i przełamanie wszelkich schematów gatunkowych, ma zadatki na arcydzieło. W lekturze pojawiło się jednak kilka mankamentów, takich jak przestoje w fabule, które mogą zniechęcić mało wytrwałych czytelników. Nie do końca dobrany jest też język, który, choć ewidentnie dopracowany i niebanalny, momentami nabiera przesadnej sztuczności. Nie wiem jednak, czy wina nie leży po stronie tłumacza, więc nie oceniam za to autorki (oryginału po niemiecku niestety raczej nie przetrwam). Mimo kilku słabszych momentów, polecam książkę wszystkim spragnionym dawno niewidzianej pośród książek wyjątkowości.

„Las był gęsty i wchłonął ją, jakby była jego częścią, a jej piękno - częścią jego piękna.
Las był gęsty, a on podążył za nią.”

Wszystko zaczyna się od podróży. Osiemnastoletni Jari wyrusza na samotną wycieczkę w nieznane góry, gdzieś na granicy Polski, Niemiec i Czech. Nie wie dokładnie, czego poszukuje, być może samego celu. Nie wie, czy ucieka od perfekcyjnie ułożonej...